“ပညာေရး ႏွင့္ ကမာၻ႔ျငိမ္းခ်မ္းေရး” (Education and World Peace by J Khrishanamurti)

                                                

          ပညာေရးဟာ ယေန႔ေခတ္ကမာၻၾကီးရဲ႕ ပဋိပကၡေတြမွာ ဘယ္လိုအခန္းကေန ပါ၀င္ေနသလဲဆိုတာကို စူးစမ္းခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ဟာ အဲဒီ ပဋိပကၡေတြ ဘယ္လိုစတင္ျဖစ္ေပၚလာသလဲဆိုတာ အရင္ဆံုး နားလည္ေနရပါမယ္။ ဒါကလဲ ရွင္းပါတယ္။ အဲဒီ ပဋိပကၡေတြဟာ ငါတုိရဲ႕ လူလူခ်င္း ဆက္ဆံမႈအေပၚ၊ ပစၥည္းဥစၥာေတြ အေပၚ၊ အေတြးအေခၚေတြ အေပၚ ထားရွိတဲ့ မွားယြင္းတဲ့ တန္ဖိုးထားမႈေတြ ေၾကာင့္ပါပဲ။ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ ငါတို႔ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေပၚလြင္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ကိုသာ အေျချပဳေနရင္၊ ပစၥည္းဥစၥာေတြအေပၚေတြကိုသာ တပ္မက္ေနရင္၊ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းၾကီး တစ္ခုလံုးရဲ႕ တည္ေဆာက္ပံုဟာ အျပိဳင္အဆိုင္မ်ားတဲ့၊ အတၱကိုသာ ဗဟိုျပဳေနတဲ့ တည္ေဆာက္ပံုၾကီး ျဖစ္လာေတာ့မွာေပါ့။ အေတြးအေခၚေတြအေပၚထားတဲ့ သေဘာထားမွာလည္း ကိုယ့္အယူ၀ါဒကို အျခားအယူ၀ါဒေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ျငင္းခံုေနမယ္ဆိုရင္ တစ္ဦးအေပၚ မယံုၾကည္မႈေတြ၊ မလိုမုန္းတီးမႈေတြသာ လႊဲေရွာင္လို႔ မရေတာ့ေအာင္ ျဖစ္လာေတာ့မွာေပါ့။

          ယခုလို ပရမ္းပတာၾကီးျဖစ္ေနရတဲ့ ေနာက္ထပ္အေၾကာင္းရင္း တစ္ခ်က္ကေတာ့ ငါတို႔ဟာ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စာသင္ေက်ာင္းေလးမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တကၠသိုလ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြအေပၚမွာ၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အေပၚမွာသာ မွီခိုလြန္းအား ၾကီးေနတာပါပဲ။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ နွင့္ သူတို႔ရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာေတြဆိုတာက ဘယ္ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူအဖြဲ႔အစည္းမွာျဖစ္ျဖစ္ အပ်က္သေဘာေဆာင္တဲ့ အေၾကာင္းအျခင္းရာေတြပါပဲ။ ငါတုိ႔ဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဦးေဆာင္မႈေနာက္ကို ဘုမသိဘမသိ ဘဲ လိုက္ေနမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အေၾကာက္တရားေတြ၊ ထူးမျခားနားအေျခအေနေတြ ျဖစ္လာမွာ တင္မက လက္၀ါးၾကီးအုပ္ထားတဲ့ ရက္စက္မႈေတြ၊ စည္းစနစ္ၾကီးတင္းက်ပ္တဲ့ ဘာသာေရးတစ္ခုက ျပစ္တင္ရႈံ႕ခ်တာေတြ အထိေတာင္ ေနာက္ဆံုးမွာ ျဖစ္လာနိုင္ပါတယ္။

          ငါတို႔ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို နားလည္ျခင္းကေန မစတင္ဘဲ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ အစိုးရေတြအေပၚကိုသာ မွီခိုဖို႔၊ အဖြဲ႔အစည္း ေတြ အာဏာပိုင္ေတြကိုသာ ေမွ်ာ္ကိုးေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒါဟာ ပိုျပီး ရႈပ္ေထြးၾကီးမားတဲ့ ပဋိပကၡၾကီးကို ဖန္တီးတာပဲ။ လူတစ္ဦး ႏွင့္ တစ္ဦးၾကားမွာ သူရဲေကာင္းဆန္မႈေတြ၊ အဆံုးမရွိတဲ့ အတိုက္အခိုက္ေတြ ရွိေနတဲ့ လူအဖြဲ႔အစည္းၾကီး တစ္ခုကို လက္ခံေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ေရွရွည္တည္တံခိုင္ျမဲတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ ငါတို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါတို႔ဟာ လက္ရွိျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေျခအေနေတြကို ေျပာင္းလဲခ်င္ရင္ ငါတို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရင္ဆံုး ေျပာင္းလဲရမွာပါ။ အဲဒါဟာ ဘာကိုဆိုလိုသလဲ ဆိုေတာ့ ငါတိို႔ဟာ ေန႔စဥ္ ဘ၀မွာ ငါတို႔ျပဳမူေနတဲ့ ငါတို႔ရဲ႕ အျပဳအမူေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ အားလံုးကို သတိထားရမွာကို ဆိုလိုတာပါ။

          ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ငါတို႔ဟာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေခါင္းပံုျဖတ္ အျမတ္ထုတ္ျခင္း ကိုလည္း အဆံုးသတ္ခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါတို႔ရဲ႕ ေလာဘေတြကို ၾကား၀င္ေနွာင့္ယွက္မယ့္ အရာကိုလည္း ငါတို႔ ခြင့္မျပဳနိုင္ပါဘူး။ ငါတို႔ရဲ႕ လက္ရွိ လူအဖြဲ႔အစည္းၾကီးရဲ႕ အေျခခံ တည္ေဆာက္ပံုေတြကိုလည္း မေျပာင္းလဲခ်င္ၾကပါဘူး။ ဒါေတြအားလံုးဟာ အတုအေယာင္ဖန္တီးျခင္းေတြ နဲ႔အတူတြဲပါလာတဲ့အတြက္ ငါတို႔ဟာ ဒီအရာေတြကို ဆက္လက္ျပီး တည္ရွိေနေစခ်င္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အင္အားၾကီးမားသူေတြ ေကာက္က်စ္သူေတြကပဲ ငါတို႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြကို ေသခ်ာေပါက္ ၾကီးစိုး အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့တာပါပဲ။

          ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ဘယ္အယူ၀ါဒကမွ မရရွိနိုင္ပါဘူး။ ဥပေဒေတြျပဌာန္းျခင္းေတြ အေပၚမွာလည္း မူတည္ မေန ပါဘူး။ ငါတို႔ဟာ ငါတို႔တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာျဖစ္စဥ္ေတြကို နားလည္လာမွသာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ျဖစ္လာတာပါ။ ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ တစ္ဦးခ်င္းျပဳမူေဆာင္ရြက္ရမယ့္ တာ၀န္၀တၱရားေတြကို ေရွာင္လြဲျပီး ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ေပးမယ့္ စနစ္သစ္တစ္ခုကိုသာ ေမွ်ာ္ကိုးေစာင့္ဆိုင္းေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ဟာ အဲဒီစနစ္ရဲ႕ ေက်းကၽြန္ေတြသာလွ်င္ ျဖစ္လာေတာ့မွာေပါ့။

          အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အစိုးရေတြ၊ အာဏာရွင္ေတြ၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းၾကီးေတြ ႏွင့္ တရား၀င္ အင္အားၾကီးသူေတြ ဟာလည္း တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့  လူသားေတြၾကားမွာ တိုးပြားလာတဲ့ ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္မႈေတြကသာလွ်င္ အဆံုးမသတ္နိုင္တဲ့ ပ်က္စီးျခင္းေတြကို ျဖစ္ေပၚေစနိုင္ေၾကာင္း ႏွင့္ အဲဒီလို ဆန္႔က်င္မႈေတြကေန ဘာအက်ိဳးေက်းဇူးမွ ရမလာနိုင္ေၾကာင္းကို သိျမင္လာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို စတင္ျပီး သိျမင္လာျပီ ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔က  ငါတို႔ကို ဥေပေဒျပဳျခင္းေတြ ႏွင့္ အျခားတြန္းအားေပးတဲ့ နည္းလမ္းေပါင္းစံုကို က်င့္သံုးျပီး ငါတို႔ရဲ႕ တစ္ဦးခ်င္း လိုအင္ဆႏၵေတြကို ဖိႏွိပ္ထားဖို႔ကို ရည္ရြယ္ျပီး လူသားေတြရဲ႕ အက်ိဳးအတြက္ အတူတူပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကဖို႔ စတင္ၾကပါစို႔ ဆိုျပီး ငါတို႔ကို တြန္းအားေပးဖို႔ ၾကိဳးစားလာတတ္ပါတယ္။ ငါတို႔အားလံုးဟာလည္း အခုအခ်ိန္မွာ ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ေနျပီး တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ျပိဳင္ဆိုင္ဖို႔၊ ေဒါသတရားေတြ ထားရွိဖို႔ကိုပဲ အားေပးအားေျမွာက္ျပဳခံေနရသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ပါ။ သူတို႔က ငါတို႔ကို တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး မျဖစ္မေန ေလးစားၾကပါ၊ ကမာၻၾကီးအတြက္ ငါတို႔အားလံုး တစ္စိတ္တစ္၀မ္းတည္း ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကပါဆိုျပီး မျဖစ္မေန တြန္းအားေပးလာၾကေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီလို ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔အားလံုးဟာ ေကာင္းေကာင္းေန၊ ေကာင္းေကာင္းစား၊ ေကာင္းေကာင္း၀တ္ ေနရတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ပဋိပကၡေတြ၊ ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္မႈေတြက မကင္းလြတ္နိုင္ပါဘူး။ အဲဒီလို ငါတို႔ကို အခုလို တြန္းအားေပးတဲ့သူေတြ အခုထက္ ပိုျပီး ဆိုးရြားျပင္းထန္ ဒုကၡေပးလာမယ့္ ေလယာဥ္တစ္စီးအေပၚ ေျပာင္းစီးရသေလာက္ပဲ ျဖစ္ေနေတာ့မွာပါ။ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ သင့္ျမတ္ေလ်ာ္ကန္တဲ့ အျပဳအမူ သို႔မဟုတ္ ကိုယ္က်င့္တရားဆိုတာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ စိတ္ပါလက္ပါ အလိုအေလ်ာက္ ျပဳမူေဆာင္ရြက္တာကို ေခၚတာပါ။ ငါတို႔ တစ္ဦးခ်င္းစီဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို နားလည္ေနမွသာလွ်င္ လူသားေတြအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းေတြ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ေဆာင္က်ဥ္းေပးနိုင္ၾကမွာပါ။

          ယံုၾကည္မႈေတြ၊ အေတြးအေခၚအယူ၀ါဒေတြ၊ စည္းစနစ္ၾကီးလြန္းတဲ့ ဘာသာေရးေတြဟာ ငါတို႔ရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္း ေတြကို ဆန္႔က်င္ၾကဖို႔ ဖန္တီးေနၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ပဋိပကၡေတြ စေတာ့တာပါပဲ။ မတူညီတဲ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းေတြ ၾကားမွာေရာ။ လူမႈအဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုတည္းအတြင္းမွာ ရွိတဲ့ အုပ္စုေတြ ၾကားမွာေရာေပါ့။ ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ကိုယ္ကို ငါတို႔ နိုင္ငံတစ္ခုဆိုျပီး ကိုယ္ရည္ေသြးေနသမွ် ကာလပတ္လံုး၊ လံုျခံဳေရးဆိုတာကိုပဲ မက္ေမာေနသမွ် ကာလပတ္လံုး၊ ငါသာမွန္ သူမ်ားဆိုမွား ဆိုတဲ့ အယူ၀ါဒၾကီးေအာက္မွာ ရွိေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ၊ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ေရာ ကမာၻၾကီးမွာေရာ တိုက္ပြဲေတြ၊ စိတ္ပ်က္၀မ္းနည္းဖြယ္ရာေတြသာ ေတြ႔ၾကံဳရေတာ့မွာ ဆိုတာကို ငါတို႔ မျဖစ္မေန သေဘာေပါက္ထားရပါမယ္။

          ဟုတ္ျပီ။ ဒါဆိုရင္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ဆိုတာေရာ ဘယ္မွာလဲလို႔ ေမးခြန္း ေသခ်ာေပါက္ထုတ္ၾကေတာ့မွာပါ။ ငါတို႔ ဘယ္အခ်ိန္မွာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ျဖစ္ၾကသလဲ။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဆိုတာ ေန႔တိုင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ မဟုတ္တာကေတာ့ သိသာထင္ရွားပါတယ္။ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ငါတို႔မွာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္ တြန္းအားေပးခံေနၾကရတာပါ။ ေက်ာင္းျပဌာန္းစာအုပ္ေတြကေန ျဖစ္ေစ၊ သတင္းစာေတြကေန ျဖစ္ေစ၊ အျခားေသာ ၀ါဒျဖန္႔တဲ့ ရုပ္သံလိုင္းေတြကေန ျဖစ္ေစ ငါတို႔ို ရဲ႕ အမ်ိဳးသားသူရဲေကာင္းေတြကို ေျမွာက္စားျပီး ငါတို႔ဟာ ကိုယ့္မင္း ကိုယ္ခ်င္း နိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း၊ ငါတို႔ဟာ အျခားလူမ်ိဳးေတြထက္ သာလြန္ျမင့္ျမတ္ေၾကာင္း စတာေတြကို ေျပာျပီး အမ်ိဳးသားေရးနဲ႔ ႏွီးႏြယ္တဲ့ တစ္ကိုယ္ေကာင္းစိတ္ဓါတ္ေတြကို မီးထိုးေပးေနၾကတာပါ။ အဲဒီလို မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကပဲ ငါတို႔ကို ကေလးဘ၀ကေန အုိမင္းတဲ့ အထိ အမိုက္ေမွာင္ ဖံုးေနေစတာပါ။

          အဲဒီလို  ငါတို႔ဟာ ကိုယ့္မင္း ကိုယ္ခ်င္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ္ပိုင္ ဘာသာေရးရွိေၾကာင္း၊ ငါတို႔ဟာ ဒီေျမမွာ ေမြး၊ ဒီေျမမွာ ၾကီး၊ ဒီေရကိုေသာက္ စသည္ျဖင့္ အဆက္မျပတ္ ထပ္ခါထပ္ခါ တိုက္တြန္းခ်က္ဟာ ငါတိုရဲ႕ ေသးငယ္ေနေသးတဲ့ အတၱစိတ္ေတြကို ေျမွာက္ပင့္လိုက္၊ ျပီးရင္ ေလွရြက္ေတြလို လႊင့္တင္ေပးလိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ရဲ႕ နိုင္ငံ ၊ ငါတို႔ရဲ႕ လူမ်ိဳး ႏွင့္ ငါတို႔ရဲ႕ အေတြးအေခၚတစ္ခုအတြက္ အျခားေသာသူေတြကို သတ္ဖို႔၊ ေသရဲဖို႔ အဆင့္ထိေရာက္ေအာင္ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ တြန္းအားေပး ေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဒါေတြအားလံုးဟာ မိုက္မဲရူးသြပ္တာပါပဲ။ သဘာ၀လည္း မက်ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ လူဆိုတာ ဘယ္အမ်ိဳးသားေရး ၊ ဘယ္အေတြးအေခၚစည္းေဘာင္ေတြ ထက္မဆို ပိုမိုျပီး အေရးပါ ပါတယ္။

           အဲဒီလို တစ္သီးတစ္ျခားျဖစ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္ဟာ ကမာၻတစ္၀ွမ္းလံုးမွာ ေတာမီးလို ပ်ံႏွံ႔ေနပါတယ္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဟာ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈေတြ ပိုလိုခ်င္ၾကတဲ့၊ ပါ၀ါအာဏာပိုရခ်င္ၾကတဲ့၊ အင္အားခ်ဲ႕ထြင္ခ်င္ၾကတဲ့ လူတစ္စုကေန ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ျပီး လိမၼာပါးနပ္စြာ အျမတ္ထုတ္ အသံုးခ်တာကို ခံရတာပါပဲ။ ငါတို႔ တစ္ဦးခ်င္းစီဟာလည္း အဲဒီျဖစ္စဥ္ၾကီးထဲမွာ ပါ၀င္ေနၾကပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္မွာလည္း ေလာဘေတြ ရွိတာကိုး။ တစ္ပါးသူေတြရဲ႕ နယ္ေျမေတြကို သိမ္းပိုက္ျခင္း၊ တစ္ပါးသူေတြကို အနိုင္ရျခင္းဟာ ကုန္စည္ေတြကိုလည္း ေစ်းကြက္အသစ္ေတြ ရေစသလို နိုင္ငံေရးအရေရာ ဘာသာေရးအရပါ ေစ်းကြက္အသစ္ေတြ ရရွိေစတာပါပဲ။

          ငါတို႔ဟာ အဲဒီပဋိပကၡေတြကို ၊ လက္၀ါးၾကီးအုပ္မႈေတြကို ဘက္မလိုက္တဲ့ အျမင္နဲ႔ပဲ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာပါ။ ဘက္မလိုက္တဲ့ စိတ္ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့္နိုင္ငံတစ္ခုတည္း၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးတည္း၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အေတြးအေခၚတစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ မဆံုးျဖတ္ဘဲ ဘယ္အရာကသာလွ်င္ အမွန္လဲဆိုျပီး ရွာေဖြဖို႔ၾကိဳးစားတဲ့ စိတ္ကို ေျပာတာပါ။ အစိုးရကပဲျဖစ္ေစ၊ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္ေတြကပဲျဖစ္ေစ၊ ပညာတတ္ေတြကပဲျဖစ္ေစ သူတို႕ရဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ၊ အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈေတြ မပါ၀င္ဘဲ ကိစၥတစ္ခုကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရႈျမင္ျခင္းမွာ ၾကီးမားတဲ့ သုခခ်မ္းသာၾကီး ရွိပါတယ္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဆိုတာ အဲဒီလို လူသားဆန္တဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြရဲ႕ အဟန္႔အတားၾကီးပါလားဆိုတာကို သေဘာေပါက္ျပီဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔တစ္ေတြဟာ ငါတို႔ရဲ႕ ကိုယ္တြင္းက အဲဒီ မွားယြင္းေနတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ၾကီးကို အထူးတလည္ ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္ေနစရာ လိုေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါတို႔ဆီကေန အဲဒီခံစားခ်က္ၾကီးက ထာ၀ရေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့ တာပါပဲ။

          အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္ဆိုတာေရာ၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဆိုတာေရာ၊ အတန္းအစား အမ်ိဳးအႏြယ္ခြဲျခားခ်င္တဲ့ ဥာဥ္ေတြေရာ အားလံုးဟာ အတၱရဲ႕ ကိုယ္ပြားေတြပါ။ ဒါေတြအားလံုးဟာ တစ္သီးပုဂၢလလည္း ဆန္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ အုပ္စုတစ္စုခ်င္း စီဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကာကြယ္ဖို႔ ၊ စီးပြားေရးေကာင္းဖို႔ စတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔သာ အတူတကြေနထိုင္ၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံဆိုတာ ဘာမ်ားပါလိမ့္။ အေၾကာက္တရားေတြ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ ကာကြယ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ကေနပဲ “ငါတို႔နိုင္ငံ“ ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚၾကီးကို ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တာပါ။ နယ္ေျမအပိုင္းအျခားေတြ၊ က်ဴးေက်ာ္အခြန္အခေတြ၊ ညီရင္းအကို ခ်စ္ၾကည္မႈကို တားဆီးျခင္းေတြ၊ ဘယ္လိုမွ ျဖစ္ေပၚမလာနိုင္တဲ့ လူသားခ်င္း ေပါင္းစည္းမႈေတြ နဲ႔ အတူေပါ့။

          ရယူလိုခ်င္တဲ့၊ ပိုင္ဆိုင္ထားလိုခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵေတြ၊ ငါတို႔ထက္ ၾကီးျမတ္တဲ့ အရာတစ္ခုကို ပံုေဖာ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ကပဲ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ဆိုတာၾကီးကို ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တာပါ။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဆိုတာ စစ္ပြဲကို ေမြးထုတ္ေပးပါတယ္။ နိုင္ငံတိုင္းမွာ တင္းက်ပ္တဲ့ ဘာသာေရးက တြန္းအားေပးခံထားရတဲ့ အစိုးရဟာ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္ ႏွင့္ တစ္သီးပုဂၢလစိတ္ေတြကို အျမဲလိုလို ကိုင္စြဲထားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒ ဆိုတာ ေရာဂါတစ္ခုပါ။ အမ်ိဳးသားေရးဆိုတာက ကမာၻတစ္၀ွမ္းလံုး ညီညြတ္မႈကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေဆာင္က်ဥ္းမေပးနိုင္ပါဘူး။ ငါတို႔ဟာ ေရာဂါရွိေနရင္ေတာ့ ဘယ္မွာလာ က်န္းမာပါေတာ့မလဲ။ ငါတို႔ ကိုယ္တိုင္ကိုက အဲဒီေရာဂါၾကီးကေန အရင္ဆံုး လြတ္ေျမာက္ဖို႔ လိုပါတယ္။

          ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ နယ္ေျမေတြကို ကာကြယ္ဖိို႔၊ ငါတို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ၊ သိျမင္မႈေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ အျမဲအသင့္ျဖစ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒီ ေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္လည္း ငါတုိ႔ဟာ တစ္ခ်ိန္လံုး လက္နက္ တပ္ဆင္ေနရတာပါ။ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြဟာ ငါတို႔အတြက္ လူသားဆန္မႈဆိုတာထက္ကို ပိုအေရးၾကီးလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ငါတို႔နဲ႕ တစ္ျခားသူေတြရဲ႕ၾကားမွာ  တစ္ခ်ိန္လံုး ရန္လိုမႈေတြ၊ ပဋိပကၡေတြ သာ အစဥ္အျမဲျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ ကို္ယ့္နုိင္ငံရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ထိန္းသိမ္းရင္းနဲ႔ပဲ ကိုယ့္သားေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္ေနၾကပါတယ္။ ငါတို႕ဟာ တနည္းအားျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္တင္ျခင္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္တဲ့ နုိုင္ငံေတာ္ၾကီးကို ကိုးကြယ္ရင္းနဲ႔ပဲ ငါတို႔ဟာ  ကိုယ့္အလိုျပည့္မႈအတြက္ ကိုယ့္သားသမီးေတြကို စေတးပစ္ေနၾကပါတယ္။ အမ်ိဳးသားေရး ၀ါဒဆိုတာ ႏွင့္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ အစိုးရ ဆိုတာ ေတြဟာ စစ္ၾကီးကို ျဖစ္ေစတဲ့ တရားခံေတြ၊ လက္နက္ကိရိယာေတြ ပါပဲ။

          ငါတို႔ရဲ႕ လက္ရွိ လူမႈစံႏႈန္းေတြကလဲ ကမာၻလံုးဆိုင္ရာ ေပါင္းစည္းမႈ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ အေျခခံအုတ္ျမစ္ေတြကိုက အင္အားခ်ိနဲ႔ ေနလို႔ပါ။ အုပ္စုဖြဲ႔မႈကိုသာလွ်င္ အေလးဂရုျပဳတဲ့၊ အမ်ိဳးသား အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကိုသာလွ်င္ ကိုင္စြဲထားတဲ့ ပါလီမန္ေတြ၊ ပညာေရးစနစ္ေတြဟာလည္း စစ္ၾကီးကို ဘယ္ေတာ့မွ  နိဂံုးကမၸအဆံုးသတ္ ေစမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ခံေတြ ရွိေနတဲ့ တစ္သီးပုဂၢလအုပ္စုတိုင္းဟာ စစ္ရဲ႕ အရင္းအျမစ္ တစ္ခုပါပဲ။ ငါတို႔ဟာ လူလူခ်င္းၾကားမွာ ရွိေနတဲ့ အခုလက္ရွိ ဆက္ဆံမႈၾကီးကို အေျခခံက်က် မေျပာင္းလဲနိုင္သမွ် ကာလပတ္လံုး စက္မႈလုပ္ငန္းဆိုတာလည္း ရႈပ္ေထြးမႈေတြသာ ေသခ်ာေပါက္ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့။ ပ်က္စီးမႈေတြ၊ ၀မ္းနည္းမႈေတြ အတြက္ လက္နက္ကိရိယာတစ္ခုသာ ျဖစ္လာေတာ့မွာေပါ့။ ပဋိပကၡေတြ ၊ နိုင္ထက္စီးနင္းမႈေတြ၊ လိမ္လည္လွည့္ဖ်ားမႈေတြ၊ ၀ါဒျဖန္႔မႈေတြ ရွိေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ငါတို႔ဟာ လူသားခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈဆိုတာကို ဘယ္ေတာ့မွ သေဘာေပါက္နားလည္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

          အလြန္ေတာ္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ အလြန္တတ္တဲ့ သိပၸံပညာရွင္ေတြ၊ အလြန္ထက္တဲ့ အမႈေဆာင္အရာရွိေတြ၊ အလြန္အားကိုးရတဲ့ အလုပ္သမားေတြ ျဖစ္ေအာင္ေလာက္ပဲ ပညာသင္ေပးေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူနဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ခံ လူတန္းစားဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ေပါင္း တစ္စည္းထဲ ျဖစ္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါတို႔ ျမင္နိုင္ပါတယ္။  လူသားအခ်င္းခ်င္းၾကား ရန္လိုေဒါသေတြ၊ အမုန္းတရားေတြ ကို ေမြးထုတ္ေပးမယ့္ အေၾကာင္းတရားေတြနဲ႔သာ အသားက်ေနျပီျဖစ္တဲ့ ငါတို႔ရဲ႕ လက္ရွိ ပညာေရး စနစ္ဟာ နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံရဲ႕ အမည္နာမေအာက္မွာပဲျဖစ္ေစ၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အမည္နာမ ေအာက္မွာပဲျဖစ္ေစ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္ျခင္းေတြကို တားဆီးမေပးနိုင္ခဲ့ဘူး ဆိုတာကိုေပါ့။

          တဒဂၤျဖစ္တဲ့ ၊ဖမ္းဆုပ္မရတဲ့ အာဏာရွိေနတဲ့ ၊တင္းက်ပ္တဲ့ ဘာသာေရးေတြဟာလည္း လူသားေတြအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေဆာင္က်ဥ္း မေပးနိုင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီလို ဘာသာေရးေတြဟာလည္း ငါတို႔ရဲ႕ ေမာဟအမိုက္ေမွာင္ေတြ၊ အေၾကာက္တရားေတြ၊ လုပ္ယူခံထားရတဲ့ ယံုၾကည္မႈေတြ၊ အတၱၾကီးမႈေတြ ရဲ႕ ရလာဒ္ေတြပဲ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။

          ေနရာတိုင္းမွာ လံုျခံဳေရးကို ပံုေဖာ္ျခင္းရွိပါတယ္။ အဲဒီလို လံုျခံဳဖို႔ကိုလည္း ငါတို႔ဟာ ေက်ာင္းေတြေထာင္ျပီး အေတြးအေခၚေတြ သင္ၾကားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို လံုျခံဳေအာင္ ၾကိဳးစားရင္းနဲ႔ပဲ ငါတို႔ဟာ ပိုျပီး မလံုမျခံဳျဖစ္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီလို လံုျခံဳခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵဟာ ဆန္႔က်င္ကြဲျပားမႈေတြကိုသာလွ်င္ ဦးတည္ေစျပီး ရန္လိုမုန္းထားမႈေတြ ကိုသာလွ်င္ တိုးပြားေစပါတယ္။ စကားလံုးေတြနဲ႔တင္၊ သညာသိေတြ ေလာက္နဲ႔တင္ မဟုတ္ဘဲ ငါတို႔ဟာ အဲဒီ လံုျခံဳခ်င္တဲ့စိတ္ၾကီးကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးႏွင့္ နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္း နားလည္ခံစား သေဘာေပါက္မွသာ လက္ရွိကမာၻၾကီးထဲက ငါတို႔လူသားအခ်င္းအခ်င္း ရဲ႕ ဆက္ႏြယ္မႈေတြကို အေျခခံက်က် စတင္ေျပာင္းလဲ လာၾကမွာပါ။ အဲဒီအခါၾကမွသာ ညီညြတ္မႈ ႏွင့္ ေသြးစည္းခ်စ္ၾကည္မႈကို ရယူသိမ္းပိုက္နိုင္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းရွိလာေတာ့မွာပါ။

          ငါတို႔အမ်ားစုဟာ အေၾကာက္တရားမ်ိဳးစံုက ၀ါးျမိဳျခင္းကို ခံေနရတာပါ။ ငါတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္လံုျခံဳမႈအတြက္ အၾကီးအက်ယ္ ေသာက ေရာက္ေနၾကတာပါ။ ငါတို႔ဟာ ဥံဳဖြဆိုျပီး စစ္ပြဲေတြ အဆံုးသတ္မလားလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၾကပါတယ္။ ကို္ယ္မ်ိဳးႏြယ္မဟုတ္တဲ့ အျခားလူမ်ိဳးေတြအေပၚကို စစ္ပြဲကို ဖန္တီးတာ သူတို႔ေပါ့ ဆိုျပီး အျပစ္ပံုခ်ၾကရင္းေပါ့။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဒီလို အႏာၱရာယ္ၾကီး ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ အဲဒီ လူမ်ိဳးေတြကလည္း ငါတို႔ကို အျပစ္ျပန္ပံုခ်ျပန္ေတာ့တာပဲ။ စစ္ဆိုတာ လူအဖြဲ႔အစည္း နဲ႔ ဘယ္လိုမွ သဟဇာတမျဖစ္ဘူး ဆိုတာ သိသာထင္ရွားေပမယ့္လည္း ငါတို႔ဟာ စစ္ အတြက္ အျမဲျပင္ေနၾကတာပါပဲ။ ငယ္ရြယ္စဥ္ ကတည္းကိုက စစ္ေသြး စစ္မာန္ေတြ ပ်ိဳးေထာင္ေနၾကတာပါပဲ။

          ဒါေပမယ့္ စစ္သင္တန္းဆိုတာ ပညာေရးမွာ ေနရာရွိလို႔လား။ တကယ္ေတာ့ ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ရဲ႕ ကေလးေတြကို ဘယ္လို လူသားမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္သလဲ ဆိုတာအေပၚမွာပဲ လံုး၀ မူတည္ေနတာပါ။ သူတို႔ကို စြမ္းရည္ျပည့္၀တဲ့ လူသတ္သမားေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ရင္ေတာ့ စစ္ေလ့က်င့္ေရးဆိုတာ မျဖစ္မေန လိုအပ္ပါတယ္။ သူတို႔ကို စည္းကမ္းခ်ခ်င္ရင္၊ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ေတြကို လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့၊ ငါတို႕ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုလံုးနဲ႔ မသက္ဆိုင္ရင္ ေနပေစ၊ သူတို႔ကို အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ ထက္သန္လာေအာင္ပဲ လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ စစ္ေလ့က်င့္ေရးဆိုတာ အဲဒါေတြ လုပ္ဖို႔ ေကာင္းမြန္တဲ့ နည္းလမ္း တစ္လမ္းပါပဲ။ ငါတို႔ဟာ ေသျခင္းတရား ႏွင့္ ပ်က္စီးမႈေတြကိုသာ ၾကိဳက္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ စစ္ေလ့က်င့္ေရးဟာ အေရးၾကီးတယ္ ဆိုတာ သိသာပါတယ္။ အဲဒါဟာ စစ္ပြဲေတြ ဆက္ျဖစ္ေနေအာင္ စီမံေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေပါ့။ ငါတို႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုက ငါတို႔တစ္ေတြနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းေတြၾကားမွာ အဆံုးမသတ္နိုင္တဲ့ သတ္ပြဲျဖတ္ပြဲေတြ ကိုပဲ လိုခ်င္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရသမွ် နည္းလမ္းေပါင္းစံုနဲ႔သာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ရနိုင္သမွ် မ်ားမ်ားသာ ေမြးထုတ္ၾကေပေတာ့။

          ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ေရာ အျခားသူေတြနဲ႔ပါ အဆံုးမသတ္နိုင္တဲ့ တိုက္ခိုက္မႈေတြနဲ႔ပဲ အသက္ရွင္သန္ေနခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့၊ ငါတို႔ရဲ႕ ဆႏၵကိုက ေသြးေခ်ာင္းစီးေအာင္၊ မ်က္ရည္ေခ်ာင္းစီးေအာင္ လုပ္ခ်င္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ စစ္သားေတြ ၊ နိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ တကယ္လည္း အခုျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ရန္လိုမုန္းတီးမႈေတြ မ်ားသထက္ မ်ားကို မ်ားမွ ျဖစ္မွာေပါ့။ ေခတ္မွီ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာက ေပါက္ကြဲမႈေတြအေပၚမွာ အေျခခံတာေလ။ အဲေတာ့ ေသဖို႔ပဲ နီးေတာ့တာေပါ့။ ငါတုိ႔ဟာ အင္အားကိုသာ ကိုးကြယ္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ရန္လိုတိုက္ခိုက္မႈေတြကသာပဲ ငါတိုရဲ႕ ဘ၀ေနထိုင္မႈပံုစံ ျဖစ္လာေတာ့မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ဟာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို တကယ္လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခရစ္စ္ယန္ပဲျဖစ္ပေစ၊ ဟိႏၵဴပဲျဖစ္ပေစ၊ ရုရွပဲျဖစ္ေစ၊ အေမရိကန္ပဲျဖစ္ေစ၊ လူသားအခ်င္းခ်င္း ၾကားက မွန္ကန္တဲ့ ဆက္ဆံေရးကို လိုခ်င္ရမွာပဲျဖစ္တယ္။ ငါတုိ႔ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္ေတြကို တကယ့္ကို ေပါင္းစည္းတဲ့ လူသားေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ရင္ေတာ့ စစ္ေလ့က်င့္ေရးဆိုတာ တကယ့္ကို ၾကီးမားတဲ့ အတားအဆီး တစ္ခုပါပဲ။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ မွားယြင္းေနတဲ့ နည္းလမ္းတစ္ခုပါပဲ။

          သတ္ျဖတ္မႈေတြ၊ အမုန္းတရားေတြကို ျဖစ္ေစတဲ့ အဓိက အေၾကာင္းအရာေတြအနက္က တစ္ခုကေတာ့ လူအတန္းအစားတစ္ခု၊ မ်ိဳးႏြယ္တစ္ခုက အျခား လူသား မ်ိဳးႏြယ္ေတြထက္ သာလြန္ျမင့္ျမတ္တယ္ ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈၾကီးပါပဲ။ ကေလးဆိုတာ အတန္းအစားခြဲခ်င္တဲ့ စိတ္ေရာ၊ လူမ်ိဳးေရးခြဲခ်င္တဲ့ စိတ္ေရာ မရွိပါဘူး။ အိမ္က ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္က ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီ ႏွစ္ခုလံုးကေနပဲ ျဖစ္ေစ သူ႔ကို အဲဒီလို ခြဲျခားခ်င္တဲ့ စိတ္ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္လိုက္တာပါ။ အဲဒီကေလး ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ သူရဲ႕ ကစားေဖာ္ဟာ နီဂရိုးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဂ်ဴးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကုလားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တရုတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူဂရုမစိုက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း လူ႔အဖြဲ႕အစည္းၾကီး တစ္ခုလံုးရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈက တစ္ခ်ိန္လံုး သူ႔စိတ္အေပၚ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ဖိစီးေနတဲ့ အတြက္ ၊ ပံုသြင္းေနတဲ့ အတြက္ သူလည္းပဲ ခြဲျခားခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။

          ဒီေနရာမွာလည္း ျပသနာက ကေလးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ လူၾကီးေတြပါ။ ခြဲျခားမႈနဲ႔ မွားယြင္းတဲ့ စံနႈန္းေတြရွိတဲ့ အဓိပၸါယ္မဲ့ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုကို ဖန္တီးတတ္တဲ့ လူၾကီးေတြရဲ႕ ျပသနာပါ။

          လူသားအခ်င္းခ်င္း ခြဲျခားဖို႔အတြက္ အေျခခံ အေၾကာင္းရင္းတရားက ဘာပါလိမ့္။ ငါတို႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေတြဟာ ပံုသ႑န္ကြဲခ်င္ ကြဲမယ္၊ အသားအေရာင္ ကြဲခ်င္ကြဲမယ္၊ မ်က္ႏွာေပါက္ေတြ တူခ်င္မွ တူပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔အေရျပားေအာက္က အတြင္းစိတ္ေတြကေတာ့ တစ္ေထရာတည္း တူညီၾကပါတယ္။ မာနေတြ၊ စိတ္အားထက္သန္မႈေတြ၊ ႏွစ္လို အားက်မႈေတြ၊ ၾကမ္းတမ္းမႈေတြ၊ လိင္စိတ္ေတြ၊ အာဏာမက္ေမာျခင္းေတြ စတဲ့ အားလံုးနီးပါး တူညီၾကပါတယ္။ တံဆိပ္ေတြကိုသာ ဖယ္လိုက္စမ္းပါ။ ငါတို႔ဟာ ဘာမွမရွိတဲ့ ကိုယ္ေျပာင္လူသားေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ေတြဟာ အဲဒီလို ဘာမွရွိမေနတဲ့ ေျပာင္တလင္းခါမႈေတြကို မရင္ဆိုင္ၾကခ်င္တဲ့အတြက္ တံဆိပ္ကပ္ဖို႔ကိုသာ တစ္ခ်ိန္လံုး ၾကိဳးပမ္းေနၾကတာပါ။ အဲဒီလို တံဆိပ္ကပ္လိုက္ျခင္းကပဲ ငါတို႔ဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မရင့္က်က္ေၾကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကေလးဆန္ေၾကာင္းကို ေၾကျငာလိုက္တာပါပဲ။

          ကေလးတစ္ေယာက္ကို အာဃာတေတြ နဲ႔ ကင္းလြတ္ေအာင္ ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီက လည္း ငါတို႔ ကိုယ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ၊ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးထားတဲ့ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မႈ ကင္းမဲ့တဲ့ လူအဖြဲ႔အစည္းၾကီးကို တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ၾကီးထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အာဃာတေတြကို သင္ပုန္းေခ်လိုက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ကိုယ့္အိမ္မွာ ကိုယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ဟာ ကေလးေတြကို အတန္းအစားခြဲတာ၊ လူမ်ိဳးခြဲျခားတာေတြက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္နိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပလို႔ရပါတယ္။ ကေလးကိုယ္တိုင္ကလဲ လက္ခံေကာင္း လက္ခံသြားနိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေက်ာင္းကို ေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ကစားရင္းျဖစ္ေစ အဲဒီလို ခြဲျခားခ်င္တဲ့စိတ္ၾကီးနဲ႔ ညွိစြန္းသြားတတ္ပါတယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ရင္လည္း တျခားနည္း တစ္နည္းနဲ႔ေပါ့။ အိမ္ဆိုတာကေတာ့ ေရွးရိုးက်ပါတယ္။ က်ဥ္းလည္း က်ဥ္းေျမာင္းပါတယ္။ ေက်ာင္းရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈကေတာ့ ပိုျပီး က်ယ္၀န္းတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေနရာမွာပဲျဖစ္ေစ အိမ္နဲ႔ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္ၾကားမွာ အဲဒီလို ပဋိပကၡတစ္ခု အျမဲရွိေနျပီ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီကေလးဟာ ႏွစ္ခုစလံုးနဲ႔ ညွိစြန္းသြားေတာ့တာပါပဲ။

          ကေလးတစ္ေယာက္ကို ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းစြာ ပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ဆိုရင္ေတာ့၊ ဒီလို မိုက္မဲတဲ့ အာဃာတေတြကို သေဘာေပါက္ဖို႔ ၊ ပါးနပ္လိမၼာ လာေအာင္ ကူညီလမ္းျပေပးဖို႔ ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔တေတြဟာ သူနဲ႔ အနီးကပ္ဆက္ဆံရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ငါတို႔ဟာ သူ႔ေရွ႕မွာ ကိစၥေတြ အမ်ားၾကီးကို ေျပာရပါမယ္။ ဥာဏ္ပညာတိုးတက္ေစမယ့္ စကားေျပာ၀ိုင္းေတြကိုလည္း သူ႔ကို နားေထာင္ခြင့္ျပဳရပါမယ္။ သူရဲ႕ ကိုယ္တြင္းမွာ ေမြးကတည္းက ရွိေနတဲ့ မေရာင့္ရဲနိုင္မႈေတြ နွင့္ စူးစမ္းခ်င္စိတ္ေတြကို တြန္းအားေပးရပါမယ္။ ဘယ္အရာကျဖင့္ မွားတယ္၊ ဘယ္ဟာကျဖင့္ မွန္တယ္ဆိုတာကို သူကိုယ္တိုင္ သိရွိနားလည္ လာေအာင္လည္း ကူညီေပးရပါမယ္။

          အဲဒီလို အစဥ္အျမဲ စူးစမ္းေနခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ၊ စစ္မွန္တဲ့ စိတ္တိုင္းမက်မႈေတြကပဲ ဖန္တီးနိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ဥာဏ္ပညာကို ေဆာင္က်ဥ္းေပး နိုင္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို စိတ္ေတြကို အျမဲရွင္သန္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ဆိုတာက်ေတာ့ အလြန္အမင္း ခက္ခဲပင္ပန္းပါတယ္။ လူအမ်ားစုကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ကေလးေတြကို အဲဒီလို ဥာဏ္ရည္မ်ိဳးရွိတာကို မလိုခ်င္ၾကပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီလို လူအမ်ားစုကလက္ခံထားတဲ့ တန္ဖိုးစံႏႈန္းေတြကို တစ္ခ်ိန္လံုး ေမးခြန္းထုတ္ေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္နဲ႔ ေနထိုင္ရတာ တကယ့္ကို ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္ေစတာကိုး။

          ငါတို႔အားလံုးဟာ ငယ္စဥ္တုန္းကေတာ့ အဲဒီလိုပဲ မေရာင့္ရဲနိုင္တဲ့ စိတ္ ရွိၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွစြာနဲ႔ပဲ အခြင့္အာဏာေတြကို ကိုးကြယ္မႈနဲ႔ ပံုတူကူးခ်ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြက ညွင္းသတ္သတ္လိုက္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္  ငါတို႔ရဲ႕ အဲဒီစူးစမ္းခ်င္စိတ္ေလးဟာ တျဖည္းျဖည္း မွိန္ေဖ်ာ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တာပါပဲ။ အသက္ တျဖည္းျဖည္း ၾကီးလာတာနဲ႔ အမွ် ငါတို႔ဟာ တျဖည္းျဖည္း အနည္ထိုင္လာၾကတယ္။ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲ နိုင္လာၾကတယ္။ အနာဂတ္ၾကီးကို ေၾကာက္ေၾကာက္လာၾကတယ္။ ငါတို႔ဟာ အမႈေဆာင္အရာရွိၾကီးေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ဘဏ္စာေရးေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ စက္ရံုမန္ေနဂ်ာေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ အတတ္ပညာရွင္ေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ပ်က္စီးယိုယြင္းမႈကလည္း စတင္အေျခတည္လာေတာ့တာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ငါတို႔ဟာ ကိုယ္ရထားတဲ့ ေနရာေလးကို မေပ်ာက္ပ်က္ခ်င္ၾကတဲ့အတြက္ ငါတို႔ကို အဲဒီလို ေနရာေလးေတြ ေပးထားတဲ့၊ အထိုက္အေလ်ာက္ ေက်နပ္ လံုျခံဳမႈကို ေပးထားတဲ့၊ ပ်က္စီးေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းၾကီးကို ေထာက္ခံေတာ့တာပဲ။

          ပညာေရးအေပၚ အစိုးရ ထိန္းခ်ဳပ္မႈဆိုတာ အဆံုးမသတ္နိုင္တဲ့ ကပ္ေဘးၾကီးပါ။ ပညာေရးဆိုတာ ျပည္ေထာင္စု ဒါမွမဟုတ္ တင္းက်ပ္တဲ့ ဘာသာေရးတစ္ခုရဲ႕ အေစအပါး လက္ေ၀ခံ ျဖစ္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ဒီကမာၻၾကီးေပၚမွာ ညီညြတ္မွ်တျခင္း ႏွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေတာင္ သန္းလာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း အစိုးရေတြဟာ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရး ႏွင့္ သူတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ အတြက္ ပိုပိုျပီး တာ၀န္ယူလာၾကပါတယ္။ တကယ္လို႔ အစိုးရက မလုပ္ရင္လည္း ပညာေရးကို ထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္တဲ့ ဘာသာေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြက လုပ္တာပါပဲ။

          ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကို အေတြးအေခၚတစ္ခုရဲ႕ေအာက္ နိုင္ငံေရးအရပဲျဖစ္ေစ၊ ဘာသာေရးအရပဲ ျဖစ္ေစ၊ အတင္းအက်ပ္ သြပ္သြင္းျခင္းဟာ လူတစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးအၾကား အမုန္းတရားေတြကိုသာ ေမြးထုတ္ေပးပါတယ္။ ျပိဳင္ဆိုင္မႈေတြ ရွိေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုအတြင္း မွာေတာ့ ငါတို႔ဟာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ေသြးစည္းခ်စ္ၾကည္မႈဆိုတာ ရလာနိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလိုပဲ ဘယ္ျပဳေျပာင္းလဲေရးကမွ၊ ဘယ္အာဏာရွင္ စနစ္ကမွ၊ ဘယ္လို ပညာေရးနည္းလမ္းကမွ အဲဒီ ေသြးစည္းခ်စ္ၾကည္မႈကို ေဆာင္က်ဥ္းေပးလာနိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။

          မင္းကလဲ မင္းကိုယ္မင္း နယူးဇီလန္သား တစ္ေယာက္အျဖစ္ပဲ ခံယူထားရင္၊ ငါကလည္း ငါ့ကိုယ္ငါ ဟိႏၵဴတစ္ေယာက္အျဖစ္သာ ခံယူထားရင္ လူသားခ်င္းညီညြတ္ေရး အေၾကာင္းကို စကားေျပာၾကည့္ရင္လည္း အျမီးအေမာက္ တည္႔မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းကလည္း မင္းနိုင္ငံမွာ မင္းေန၊ ငါ့ကလဲ ငါ့နိုင္ငံမွာ ငါေန၊ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ ဘာသာေရး အာဃာတေတြ၊ စီးပြားေရး နည္းလမ္းေတြနဲ႔ ပိတ္မိေနရင္ေတာ့ ဘယ္မွာသာလာျပီး လူသားခ်င္း ေသြးစည္းညီညြတ္နိင္ေတာ့မွာလဲ။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဆိုတာၾကီးကပဲ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ခြဲျခားခြဲျခားလုပ္ေနရင္၊ အျခားသူေတြ ဆင္းရဲမြဲေတေနခ်ိန္မွာ ေငြသန္းေပါင္းမ်ားစြာကို ဖိႏွိပ္တဲ့ လူတစ္စုကသာ လက္၀ါးၾကီး အုပ္ထားရင္ ဘယ္မွာလာျပီး ညီရင္းအကို ေမာင္ရင္းႏွမ စိတ္ဆိုတာ ရွိလာနိုင္ေတာ့မလဲ။ ယံုၾကည္မႈေတြကပဲ ငါတို႔ကို ခြဲျခားထားတဲ့အခါ၊ တစ္အုပ္စုအေပၚ တစ္အုပ္စုက လႊမ္းမိုးထားတဲ့အခါ၊ လူခ်မ္းသာေတြက အာဏာရွိေနျပီး ဆင္းရဲသားေတြက အဲဒီလို အာဏာမ်ိဳးရေအာင္ ၾကိဳးစားရွာေဖြေနတဲ့အခါ၊ နယ္ေျမခြဲျခားမႈေတြ မမွ်တတဲ့အခါ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ စည္းစိမ္ယစ္ေနျပီး က်န္အမ်ားစုကေတာ့ ငတ္ျပတ္ေနတဲ့အခါ ဘယ္မွာသာလွ်င္ လူသားခ်င္းညီညြတ္မႈ ရွိလာနိုင္ပါေတာ့ မလဲ။

          ငါတို႔အတြက္ ျပသနာတစ္ခုကေတာ့ ငါတို႔ဟာ အဲဒီလို ကိစၥေတြအေပၚကို အစစ္အမွန္ စိတ္အားထက္သန္မႈ မရွိတာပါပဲ။ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ကိုက အၾကီးအက်ယ္ ေနွာင့္ယွက္ခံရတာကို မလိုခ်င္ၾကဘူးေလ။ ငါတို႔ ေျပာင္းလဲတယ္ ဆိုတာကလည္း ငါတို႔အတြက္ သာမယ့္၊ အက်ိဳးရွိမယ့္ နည္းလမ္းေတြနဲ႔ပဲ ေျပာင္းလဲခ်င္ၾကတာေလ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ရဲ႕ ဘာကိုမွ မပိုင္ဆိုင္မႈ အနတၱေတြ၊ ရက္စက္မႈေတြကို နက္နက္ရိႈင္းရႈိင္း မစိုးရိမ္ၾကပါဘူး။

          ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္မႈေတြကေန တဆင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ရဖူးလို႔လား။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာကို အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် တျဖည္းျဖည္း ရရွိလာနုိင္လို႔လား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ ေလ့က်င့္ရင္း ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အခ်ိန္ၾကာလာရင္ေသာ္ လည္းေကာင္း ရရွိလာနိုင္မယ့္ အရာ မဟုတ္ပါဘူး.။ ျပီးခဲ့တဲ့ စစ္ပြဲ ႏွစ္ပြဲကေတာ့ ဒီမိုကေရစီ အတြက္ တိုက္ပြဲ ၀င္ခဲ့ၾကတာလို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ငါတို႔ဟာ ပိုျပီး ၾကီးမားတဲ့ ၊ ပိုျပီး ေသေက်ပ်က္စီးေစနိုင္တဲ့ စစ္ပြဲၾကီး တစ္ခုအတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကပါျပီ။ လူေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း မလြတ္လပ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ဟာ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး နားလည္ဖို႔အတြက္ အတားအဆီးေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ အခြင့္အာဏာေတြ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ၊ အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒ ႏွင့္ အဲဒီ၀ါဒရဲ႕ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ စိတ္အေျခအေနေတြ စတဲ့ အရာေတြကို ေဘးဖယ္ ထားမယ္ဆိုရင္ေရာ ဘာမ်ားျဖစ္မွာ မို႔လို႔လဲ။ အခြင့္အာဏာေတြ မရွိဘဲနဲ႔လည္း ငါတို႔ဟာ လူသားေတြ ျဖစ္လာနိုင္ပါေသးတယ္။ လူလူခ်င္း တိုက္ရိုက္ဆက္သြယ္ျပီး လူသားေတြ ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာႏွင့္ ကရုဏာတရားကေတာ့ ရွိေနမွာပါ။

          ပညာေရးမွာ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တာကေတာ့ နားလည္ခံစားေပးတတ္တဲ့၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရွိတဲ့ ၊ ႏွလံုးသားေတြဟာလည္း အႏွစ္မဲ့တဲ့ စာသားေတြ ျပည့္မေနတဲ၊့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အရာေတြနဲ႔သာ ျပည့္ေနတဲ့ လူေတြ ရရွိဖို႔ပါ။

          ဘ၀ဆိုတာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္ဖို႔၊ အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ ေနဖို႔၊ ကိုယ့္နည္းကိုယ္ဟန္နဲ႔သာ ေနဖို႔ကို ရည္ရြယ္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့၊ အစစ္အမွန္ သိျမင္လင္းလက္တဲ့ လူ႕အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုကို တည္ေထာင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့၊ ငါတို႔တေတြဟာ ေပါင္းစည္းမႈ နည္းလမ္းေတြကို နားလည္သေဘာေပါက္တဲ့၊ ကေလးငယ္ေတြကို နားလည္ျပီး တကယ္ပညာေပးနိုင္တဲ့ ပညာျဖန္႔ျဖဴးေပးသူေတြ ရွိကုိရွိရပါမယ္။

          အဆိုပါ ပညာျဖန္႔ျဖဴးသူ ဆရာေတြဟာ အခုလက္ရွိ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ေတာ့ အႏာၱရာယ္ တစ္ခု ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ဟာ သိျမင္လင္းလက္တဲ့ လူအဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုကို တကယ္တည္ေဆာက္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ရဲ႕ ညႊန္းဆိုမႈေတြကို အျပည့္အ၀ နားလည္သိျမင္ေနတဲ့၊ အမ်ိဳးသားေရးရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ သေဘာလကၡဏာ ႏွင့္ စစ္ရဲ႕ ရူးသြပ္မိုက္မဲမႈေတြကို စတင္ျပီး ေထာက္ျပေ၀ဖန္လာမယ့္ ဆရာတိုင္းဟာ အလုပ္ျပဳတ္ ေနရာေပ်ာက္ေတာ့မွာပါပဲ။ အဲဒီဟာကို သိတဲ့အတြက္ ဆရာအမ်ားစုဟာ အေျခအေနကို ၾကည့္ျပီး အျမတ္ထုတ္မႈေတြ၊ ၾကမ္းတမ္းမႈေတြ ရွိေနတဲ့ လက္ရွိစနစ္ၾကီးကိုပဲ ထိန္းသိမ္းဖို႔ ကူညီလာေတာ့တာပါပဲ။

          ေသခ်ာတာကေတာ့ အမွန္တရားကို ရွာေဖြမယ္ဆိုရင္  ငါတို႔ကိုယ္တြင္းမွာေရာ ၊ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြနဲ႔ေရာပါ ပဋိပကၡေတြနဲ႔ လြတ္ကင္းမႈ ရွိေနရပါမယ္။ ကိုယ္တြင္းအဇတၱမွာ ပဋိပကၡေတြ ရွိမေနဘူး ဆိုရင္ ျပင္ပမွာလည္း ပဋိပကၡေတြ ရွိလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္တြင္း ပဋိပကၡေတြကေန ျပင္ပ ပဋိပကၡ ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ျပင္ပပဋိပကၡေတြကေနပဲ ကမာၻလံုးဆိုင္ရာ ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။

          စစ္ ဆိုတာ ငါတို႔ေန႔စဥ္ရွင္သန္ေနထိုင္မႈရဲ႕ ေသြးစြန္းေသာ၊ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ရာ ျပယုဂ္တစ္ခုပါပဲ။ ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ ဘ၀ေတြက ထြက္ျပီး စစ္ထဲ လိုက္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ့္ကို ဘာမွ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈလည္း မလုပ္ဘဲ အမ်ိဳးသားေရးေတြ၊ လူမ်ိဳးေရး ရန္လိုမႈေတြနဲ႔ပဲ ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ အေတြးအေခၚအေပၚ ကေလးဆန္တဲ့ ျငင္းခံုရန္ျဖစ္ျခင္းေတြ၊ စစ္သားေတြ ဆပြားစုေဆာင္းျခင္းေတြ၊ အလံေတြကို အေလးျပဳျခင္းေတြ၊ စတဲ့ အဲဒီ အားလံုးေသာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြကေနပဲ စနစ္တက် လူသတ္ပြဲၾကီးေတြ ဖန္တီးေတာ့တာပါပဲ။

          ကမာၻတစ္၀ွမ္းလံုးမွာ ပညာေရးဟာ က်ရံႈးေနတာပါပဲ။ ပညာေရးဟာ ပ်က္စီးမႈေတြ၊ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာေတြ မ်ားသထက္ မ်ားလာေအာင္ လုပ္ခဲ့ပါျပီ။ အစိုးရေတြကလည္း လူငယ္ေတြကို သူတို႔လိုအပ္တဲ့ အတတ္ပညာရွင္ေတြ၊ စြမ္းရည္ျပည့္တဲ့ စစ္သားေတြ ျဖစ္ေအာင္ေလာက္ကိုပဲ ေလ့က်င့္ေပးေနၾကပါတယ္။ အုပ္စိုးမႈေတြ၊ အာဃာတေတြ ကိုပဲ တြန္းအားေပး၊ ေမြးျမဴေနၾကပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြ အားလံုးကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားျပီး ငါတို႔ဟာ ဘ၀ရဲ႕ အႏွစ္သာရ ႏွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ႏွင့္ အသက္ရွင္သန္မႈရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို စူးစမ္းၾကရပါမယ္။ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္ တစ္ခုဖန္တီးဖို႔ ထိေရာက္ျပီး အက်ိဳးရွိတဲ့ နည္းလမ္းေတြကို ရွာေဖြရပါမယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာ ကေလးေတြကို ရက္စက္ေအာင္၊ ခံစားခ်က္မရွိတဲ့ ကၽြမ္းက်င္သူေတြ ျဖစ္လာေအာင္လည္း လုပ္နိုင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သူတို႔ကို ခံစားခ်က္ျပည့္၀ေသာ၊ ဥာဏ္ရည္ရွိေသာ လူသားေတြျဖစ္လာေအာင္ ကူညီေပးရပါမယ္။ ေနာက္ျပီး အားလံုးနဲ႔ သိသာထင္ရွားစြာ ျခားနားေနတဲ့ ၊ အမ်ိဳးသားေရးအေပၚမွာ ၀ါဒေတြအေပၚမွာ ဖိအားေတြအေပၚမွာ မူတည္မေနတဲ့ ကမာၻလံုးဆိုင္ရာ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကိုလည္း ဖန္တီးရပါမယ္။

          အဲဒီအရာဟာ ငါတို႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးၾကားဆက္ဆံေရးမွာ ရွိေနတဲ့ တာ၀န္၀တၱရားေတြကို နားလည္ျခင္းလို႔ ရည္ညြန္းပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ တာ၀န္ေတြကို နားလည္ဖို႔ ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ရဲ႕ နွလံုးသားထဲမွာ ပညာသင္ယူုျခင္း၊ အသိပညာတင္သာ မကဘဲ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ရွိကို ရွိေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ငါတို႔ရဲ႕ ေမတၱာတရားေတြက ပိုၾကီးမားလာေလေလ၊ အဲဒီ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈဟာ နက္ရႈိင္းသထက္ နက္ရႈိင္းလာေလျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ေတြဟာ ဦးေႏွာက္ပဲရွိၾကပါတယ္။ ႏွလံုးသားမရွိၾကပါဘူး။ ပညာတတ္ေတြကိုပဲ ပ်ိဳးေထာင္ၾကျပီး နွိမ့္ခ်မႈကိုေတာ့ မၾကိဳက္ၾကပါဘူး။ ငါတို႔ရဲ႕ ကေလးေတြကို တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ဟာ သူတို႔ကို ကာကြယ္ရပါမယ္။ ကယ္တင္ရပါမယ္။ စစ္ပြဲေတြထဲမွာ သူတို႔ကို စေတးမပစ္ရပါဘူး။

          ငါတို႔ဟာ လက္နက္ေတြကို တကယ္လိုလားၾကတယ္ လို႔ ထင္ပါတယ္။ စစ္အင္အားျပပြဲေတြကို၊ တူညီ၀တ္စံုေတြကို၊ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြ၊ အေသာက္အစားေတြကို၊ ဆူညံသံေတြကို၊ ေပါက္ကြဲၾကမ္းတမ္းမႈေတြကို ငါတို႔ ၾကိဳက္ၾကပါတယ္။ ငါတို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀ဟာ ရက္စက္တဲ့ အေပၚယံ ဟန္ေဆာင္မႈ ပန္းခ်ီကားရဲ႕ ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈ တစ္ခုပါပဲ။ ငါတို႔ဟာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အေတြးအေခၚအေျမာ္အျမင္မဲ့ မႈေတြ၊ မနာလို ၀န္တိုမႈေတြနဲ႔ ပဲ ဖ်က္ဆီးေနၾကတာပါ။

          ငါတို႔ဟာ ခ်မ္းသာခ်င္ၾကပါတယ္။ ငါတို႔ ပိုခ်မ္းသာေလေလ ပညာေရး ႏွင့္ အလွဴအတန္းမွာ ေငြေတြ ပံုေအာျပီး လွဴဒါန္းေနေစဦးေတာ့ ငါတို႔ ပိုအနားမရေလေလ ျဖစ္လာပါတယ္။ သားေကာင္ေတြဆီကေန လုယက္ျပီး သူတို႔ကို တစ္က်ပ္တစ္ျပားေလာက္ ျပန္ေပးတာကိုပဲ ငါတို႔က ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဇာတိကၾကီးေတြလို႔ ထင္ၾကျပန္တယ္။ အဲဒီလို ကမာၻပ်က္ကိန္းေတြ ကို ျပင္ဆင္ေနတာကို ငါတို႔ သိတယ္လို႔ေတာ့ ငါေတာ့ မထင္ပါဘူး။ ငါတို႔အမ်ားစုဟာ ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း ျမန္နိုင္သမွ် ျမန္ျမန္၊ အေတြးမဲ့နိုင္သမွ် မဲ့မဲ့ ျပီး ေနထိုင္ၾကပါတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္ကလည္း အစိုးရေတြ၊ ေကာက္က်စ္တဲ့ နိုင္ငံေရးသမားေတြ ဆီကိုပဲ ေရာက္ကုန္ေတာ့တာပဲ။

          အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ပိုင္တဲ့ အစိုးရတိုင္းက စစ္အတြက္ ျပင္ကို ျပင္ၾကရပါတယ္။ မျပင္ဆင္တဲ့ အစိုးရဆိုတာလည္း မရွိပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ နိုင္ငံသားတိုင္းဟာ စစ္အတြက္ စြမ္းရည္ျပည့္ေနေစဖို႔၊ သူတို႔ရဲ႕ တာ၀န္ေတြကို ထိေရာက္စြာ ထမ္းေဆာင္နိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေပးဖို႔ အစိုးရေတြဟာ သိသိသာသာၾကီးကို အဲဒီနိုင္ငံသားေတြကို လႊမ္းမိုး ခ်ဳပ္ကိုင္ရပါတယ္။ စက္ယႏၱရားေတြလို လႈပ္ရွားနိုင္ေစဖို႔၊ ရက္စက္စြာ စြမ္းရည္ျပည့္ေနေစဖို႔ သူတို႔ကို ပညာေတြလည္း သင္ေပးရပါတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ အဆံုးသတ္ နွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ဆိုတာဟာ ဖ်က္ဆီးဖို႔ ဒါမွမဟုတ္ ဖ်က္ဆီးခံရဖို႔သာ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုေတာ့ ပညာေရးဆိုတာ ရက္စက္ယုတ္မာျခင္းကိုသာ တြန္းအားေပးေနေတာ့မွာေပါ့။ လံုး၀ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီလို ျဖစ္ရတာဟာ ငါတို႔ရဲ႕ ေမြးရာပါ ဆႏၵေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈဆိုတာ ေအာင္ျမင္မႈကို ကိုးကြယ္မႈနဲ႔ အတူ ကပ္ပါလာတာေလ။

          အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံဟာ သူရဲ႕ နုိင္ငံသားေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနတာကို၊ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္ စဥ္းစားတတ္တာကို မလိုခ်င္ပါဘူး။ ၀ါဒျဖန္႔တာေတြက တဆင့္၊ ပံုဖ်က္ထားတဲ့ သမိုင္းဆိုင္ရာ ေဖာ္ျပခ်က္ေတြ ကေနတဆင့္ နိုင္ငံသားေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ပညာေရးဟာလည္း ဘာကိုေတြးရမယ္ဆိုတာကိုပဲ သင္ျပီး ဘယ္လိုေတြးရမယ္ ဆိုတာကို မသင္တဲ့ နည္းလမ္းတစ္လမ္း ျဖစ္ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္လို႔ ငါတို႔ဟာ တည္ရွိေနျပီးသား နိုင္ငံေရး စနစ္ကေန လြတ္ကင္းျပီး စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ဟာ အႏၱရာယ္ေကာင္ေတြျဖစ္လာနိုင္တာပါပဲ။ လြတ္လပ္တဲ့ ေက်ာင္းေတြဟာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးသမားေတြကို ဖန္တီးေပးပါတယ္။ တည္ရွိေနတဲ့ အုပ္စိုးမႈကို ဆန္႔က်င္ျပီး ေတြးေတာတဲ့ လူေတြကို ေမြးထုတ္ေပးပါတယ္။

          မွန္ကန္တဲ့ ပညာေရးဆိုတာဟာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ အစိုးရေတြအတြက္ေတာ့ သိသာထင္ရွားတဲ့ အႏၱာရာယ္ တစ္ခုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အဲဒီလို ပညာေရးမ်ိဳးကို ရိုင္းစိုင္းတဲ့ နည္းေတြနဲ႔ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မသိမသာ နည္းေတြနဲ႔ ေသာ္လည္းေကာင္း တားဆီးထားတတ္ၾကပါတယ္။ ပညာေရး ႏွင့္ အစာအာဟာရ ဆိုတာဟာ လုူနည္းစု တစ္စုတည္းရဲ႕ လက္ထဲက ေရျဖစ္ေနျပီ ဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ လူေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္တဲ့ နည္းလမ္းေတြ ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။ အစိုးရဆိုတာ မ်ိဳးက လက္၀ဲပဲ ယိမ္းယိမ္း၊ လက္ယာပဲ ယိမ္းယိမ္း ငါတို႔ဟာ စက္ပစၥည္းေတြ ထုတ္လုပ္ဖို႔၊ က်ည္ဆန္ေတြ ထုတ္လုပ္ဖို႔ အတြက္ စြမ္းရည္ျပည့္၀ တဲ့ စက္ယႏၱရားေတြ ျဖစ္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး သူတို႔ စိုးရိ္မ္ေသာက မျဖစ္ၾကပါဘူး။

          အခုလတ္တေလာ ကမာၻတစ္၀ွမ္းလံုးမွာ ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ငါတို႔လို ပညာျဖန္႔ျဖဴးသူေတြ၊ နိုင္ငံသားေတြ ႏွင့္ တည္ရွိေနတဲ့ အစိုးရေတြ အတြက္ တာ၀န္ရွိတဲ့သူေတြဟာ လြတ္လပ္မႈ ရွိသလား၊ ကၽြန္သေဘာက္ျပဳမႈ ရွိေနသလား၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ရွိသလား၊ စစ္ျဖစ္ေနသလား၊ ၾကြယ္၀ ခ်မ္းသာမႈ ရွိေနသလား၊ ဒုကၡေတြပဲ ရွိေနသလား ဆိုတာေတြကို အေျခခံက်က် ဘယ္သူမွ ဂရုမစိုက္ၾကပါဘူး။ ငါတို႕က ဟိုေနရာမွာ နည္းနည္း၊ ဒီေနရာမွာ နည္းနည္းေလာက္ပဲ ေျပာင္းလဲမႈကို လိုခ်င္ၾကပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပါ အေျခခံက်တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈကို လုပ္ရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္ရွိ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းၾကီးကို ဖ်က္ဆီးပစ္ဖို႔ ၊ အၾကြင္းမဲ့ သစ္လြင္တဲ့ အေျခခံအေဆာက္အအံုတစ္ခုကို တည္ေဆာက္ဖို႔ စတာေတြ ကို ထိတ္လန္႔ေနၾကပါတယ္။

          အျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးတစ္ခု ျပဳလုပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ရႈပ္ေထြးမႈေတြ၊ ဒုကၡေတြ စတဲ့ လက္ရွိလူမႈေရး စည္းေဘာင္ၾကီးကို တည္ေထာင္ဖို႔ ၾကိဳးပမ္းရင္းနဲ႔ပဲ ျပီးျပည့္စံုတဲ့ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုကို ေလာေလာဆယ္ တည္ေဆာက္ခ်င္ေနၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို စိတ္လက္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ လူ႔ေဘာင္ၾကီးကို ေဆာင္က်ဥ္းလာတဲ့ လူေတြကပဲ အသစ္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ျဖစ္နိုင္ပါ့မလား စဥ္းစားစရာပါပဲ။ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ဆိုတာ ၾကမ္းတမ္းမႈေတြ တဆင့္ ရရွိနိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ထားျပီ ဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ စံျပအနာဂတ္တစ္ခုအတြက္ ပစၥဳပၸန္ၾကီးကို စေတးပစ္လိုက္တာ ပါပဲ။ ဒီလို မွားယြင္းတဲ့ နည္းလမ္းေတြနဲ႔ မွန္ကန္တဲ့ အဆံုးသတ္တစ္ခုကို ရွာတယ္ဆိုတာကိုက အခုလက္ရွိ ေဘးအႏာၱရာယ္ၾကီး ကို ျဖစ္လာေစတဲ့ အေၾကာင္းျခင္းရာေတြ အနက္က တစ္ခုပါပဲ။

          ပုဂၢလိကခံစားမႈ တန္ဖိုးေတြကို ျဖန္႔ေ၀ျခင္း၊ လႊမ္းမိုးျခင္း ေတြဟာ အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒ အဆိပ္ကို ေကၽြးေနတာပါပဲ။ စီးပြားေရး ေရွ႕တန္းေရာက္ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ အဆိပ္ကို ေကၽြးေနတာပါပဲ။ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ အစိုးရေတြ ႏွင့္ အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒရဲ႕ အဆိပ္ကို ေကၽြးေနတာပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒါေတြအားလံုးဟာ လူလူခ်င္း ညီညြတ္စြာ ေပါင္းစည္းေဆာင္ရြက္ျခင္းကို ေဘးဖယ္ထုတ္ျပီး လူအဖြဲ႔အစည္းဆိုတဲ့ ေသြးရင္းသားရင္း ဆက္ႏြယ္ျခင္းကို ပ်က္စီးေစလို႔ပါ။ လူအဖြဲ႔အစည္းဆိုတာ သင္ နဲ႔ အျခားသူေတြရဲ႕ ဆက္ႏြယ္မႈပါ။ အဲဒီ ဆက္ႏြယ္မႈကို တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းတည္း မဟုတ္ဘဲ အားလံုးစုေပါင္းျပီး ျပည့္ျပည့္စံုစံု အတြင္းက်က် သေဘာမေပါက္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ အေပၚယံေၾကာ မြမ္းမံျပင္ဆင္ထားထား အခုလို စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ လူမႈ တည္ေဆာက္မႈၾကီးကို ထပ္မံတည္ေဆာက္မိေနဦး မွာပါပဲ။

          ငါတို႔ဟာ ကမာၻၾကီးဆီကို ေျပာျပလို႔ေတာင္ မကုန္နိုင္တဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ေဆာင္က်ဥ္းေပးေနတဲ့ အခုလက္ရွိ လူမႈဆက္ဆံေရး ပံုစံၾကီးကို အတြင္းက်က် ေျပာင္းလဲ ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ လတ္တေလာ အေရးတၾကီးလုပ္ရမယ့္ အလုပ္တာ၀န္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိျမင္နားလည္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ပါပဲ။ ကိုယ့္အတၱဆိုတဲ့ အဓိက ဗဟိုခ်က္ကို ျပန္ၾကည့္ရပါမယ္။ တစ္ခ်ိန္လံုး တာ၀န္၀တၱရားေတြကို ေခါင္းေရွာင္ျပီး အစိုးရေတြကို၊ ဘာသာေရးေတြကို၊ အယူ၀ါဒေတြကိုပဲ ကိုယ္စား၀င္လုပ္ခိုင္းေနလို႔ မရပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ အစိုးရဆိုတာကလည္း ငါတို႔ ကိုယ္တိုင္ပါပဲ။ အယူ၀ါဒေတြ နဲ႔ ဘာသာေရးေတြကိုဆိုတာကလည္း ငါတို႔ရဲ႕ ျပယုဂ္ေတြပါပဲ။ ငါတို႔ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေျခခံက်က် မေျပာင္းလဲနိုင္သေရြ႕ မွန္ကန္တဲ့ ပညာေရးဆိုတာေရာ ၊ျငိမ္းခ်မ္းေသာ ကမာၻၾကီးဆိုတာေရာ ဟာ ေရေပၚအရုပ္ေရး သလိုပဲ ျဖစ္ေနေတာ့မွာပါ။

          အားလံုးအတြက္ ျပင္ပလံုျခံဳမႈဆိုတာက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ဥာဏ္ပညာရွိတဲ့ေနရာမွာသာ တည္ရွိနိုင္ပါတယ္။ လူတိုင္းအတြက္ ျပင္ပလံုျခံဳမႈေတြ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ျဖစ္ေပၚမလာနိုင္ေသးတဲ့ ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ၊ ပဋိပကၡေတြ နဲ႔သာျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ကမာၻၾကီးကို ငါတို႔ ဖန္တီးလိုက္မိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အဲဒီကမာၻၾကီးက ငါတို႔ရဲ႕ အရင္က ပညာေရးေရာ လက္ရွိပညာေရးကပါ လံုး၀ဥသံု အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈမရွိဘူး ဆိုတာကို ေထာက္ျပနိုင္ပါေတာ့မလား။ မိဘေတြနဲ႔ ဆရာေတြအေနနဲ႔လည္း ေတြးရိုးေတြးစဥ္ကေန ေဖာက္ထြက္ေတြးရမယ့္ လူသားရဲ႕ တိုက္ရိုက္တာ၀န္ရွိပါတယ္။ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္ေတြ နွင့္ သူတို႔ရဲ႕ ေတြ႕ရွိခ်က္ေတြ ေလာက္ အေပၚမွာပဲ မွီခိုေနလို႔ မရပါဘူး။ နည္းပညာေတြမွာ ကၽြမ္းက်င္ျခင္းဟာ ငါတို႔ကို ပိုက္ဆံရွာဖုိ႔ေလာက္ အရည္အခ်င္းကိုပဲ ေပးတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ငါတို႔ဟာ အခုလက္ရွိ လူမႈအေဆာက္အအံုၾကီးမွာပဲ သာယာေက်နပ္ေနၾကတာပါ။ စစ္မွန္တဲ့ ပညာေပးေ၀သူ တစ္ေယာက္ဟာ မွန္ကန္တဲ့ အသက္ေမြးမႈ၊ မွန္ကန္တဲ့ ပညာေရး ႏွင့္ မွန္ကန္တဲ့ အသက္ရွင္သန္ေနထိုင္မႈေတြ အတြက္ကိုလည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစား ပူပန္တတ္ပါတယ္။

          ငါတို႔က အဲလိုကိစၥေတြမွာ တာ၀န္မေက်ေလေလ၊ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူေတြက အဲဒီတာ၀န္ေတြ အားလံုးကို ယူရေလေလပါပဲ။ အဲလိုျဖစ္လာျပီ ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ဟာ နိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး အက်ပ္အတည္း မဟုတ္တဲ့၊ ဘယ္နိုင္ငံေရးပါတီ ဘယ္စီးပြားေရး စနစ္ကမွ ေျဖရွင္းမေပးနိုင္တဲ့ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီးျခင္းဆိုတဲ့ အက်ပ္အတည္းၾကီးကို ရင္ဆိုင္ၾကေတာ့ တာပါပဲ။

          ေနာက္ထပ္ ပိုၾကီးမားတဲ့ ကပ္ေဘးၾကီးတစ္ခုက ငါတို႔ဆီကို တျဖည္းျဖည္း အႏာၱရာယ္ၾကီးစြာ ခ်ဥ္းကပ္လာေနပါျပီ။ ငါတို႔အမ်ားစုကလည္း အဲဒါၾကီးနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ဘာမွလည္း မလုပ္ေဆာင္ၾကပါဘူး။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းကိုလည္း ခါတိုင္းလိုပဲ သမားရိုးက် ျဖတ္သန္းေနၾကပါတယ္။ ငါတို႔ဟာ မွားယြင္းေနတဲ့ တန္ဖိုးစံနႈန္းေတြကို အေရခြံ ခြာခ်မပစ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ အသစ္တဖန္ ျပန္လည္ မစတင္ခ်င္ၾကပါဘူး။ ဖားေရအိုင္ေလးထဲမွာသာ ဂ်င္ဂ်င္လည္ ေနၾကတာပါ။ အဲဒီလိုသာ ဆိုရင္ေတာ့ ျပသနာေတြကို ထပ္မံ ဖိတ္ေခၚျပီးသား ျဖစ္ျပီေပါ့။ ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ရဲ႕ အေဆာက္အအံုၾကီးကို စြန္႔ခြာရပါမယ္။ နယ္ေျမသစ္တစ္ခုကို ေျခခ်ရပါမယ္။ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ အေျခခံအေဆာက္အအံုေတြကို တည္ေဆာက္ရပါမယ္။ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ တန္ဖိုးေတြကို တည္ေဆာက္ရပါမယ္။

          နည္းပညာအသိကိုလည္း ပစ္ပယ္လို႔ မရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ရဲ႕ ရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္မႈေတြ၊ ဆံုလည္ႏြားလို ရုန္းကန္ရမႈေတြ၊ ငါတို႔ရဲ႕ မရိုးေျဖာင့္မႈေတြ၊ ေကာက္က်စ္မႈေတြ၊ ငါတို႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အၾကြင္းမဲ့ကင္းမဲ့မႈေတြကို အတြင္းက်က် သိျမင္ထားရပါမယ္။ အသိဥာဏ္ျမင့္မားစြာနဲ႔ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္ေတြ၊ မနာလို၀န္တိုမႈေတြ၊ အာဏာ တပ္မက္မႈေတြ ကေန လြန္ေျမာက္ေနမွသာ အသစ္ေသာ လူမႈအစီအစဥ္က်နမႈ တစ္ခုကို တည္ေဆာက္နိုင္မွာပါ။

          ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ဒီလို ၀ါးလံုးေခါင္းထဲလသာေနတဲ့ ၊ ဆံုလည္ႏြားလို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြနဲ႔ ရရွိနိုင္တဲ့ အရာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေတြးအေခၚေဟာင္းေတြ၊ အယူအဆအစြဲအလမ္းေဟာင္းေတြကို ျပန္လည္ေနရာခ်ထားယံုေလာက္နဲ႔ ရရွိနိုင္တဲ့ အရာ မဟုတ္ပါဘူး။ အတုအေယာင္ အေပၚယံေၾကာေတြရဲ႕ေနာက္ကြယ္က လိမ္လည္မႈေတြကို သေဘာေပါက္မွသာလွ်င္ ငါတို႔ လိုခ်င္တဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ဆိုတာ ရလာမွာပါ။ ငါတို႔ရဲ႕ တစ္ဦးခ်င္း ေဒါသေတြ၊ အေၾကာက္တရားေတြ နဲ႔သာ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ဒီလို အႏၱရာယ္လိႈင္းၾကီးကို တားဆီးမွသာလွ်င္ ငါတို႔ ရင္ေသြးေတြ အတြက္၊ ကမာၻၾကီးကို ကယ္တင္ဖို႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ဟာ ၾကည္ျမပီသ လင္းလက္မွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

         

-       ရွိန္၀ါ

( Krishnamurti ၏ Education and  World Peace ကို တိုက္ရိုက္ျပန္ဆိုပါသည္။)