ရွိန္ဝါ

ကၽြန္ေတာ္ ဒီ blog ေလးကို ေထာင္ရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ -----
ရွင္းပါတယ္။ က်ေနာ့္စာေတြ လူမ်ားမ်ားဖတ္ေစခ်င္လို႔။ တစ္ေနရာတည္းမွာ စုစည္းထားခ်င္လို႔။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ မဂၢဇင္းေတြကို စာမူမပို႔ခ်င္လို႔။

Monday, September 28, 2015

ေစာင္စုိ ေစာင္ေျခာက္

သတို႔သားက သတို႔သားလက္ေလးကို ဖြဖြေလးအနမ္း
ေခ်ာင္ေနတဲ့လက္စြပ္က လည္ေခ်ာင္းထဲဝင္သြားတယ္။
မဂၤလာကားေနာက္မွာ သြားတုေတြ ခ်ိတ္ေပးလိုက္ၾကတယ္ အေပ်ာ္။

တစ္ေယာက္က ေျခနဲ႔ေရး တစ္ေယာက္က ေျခနဲ႔ဖ်က္။
ခုတင္ေျခရင္းမွာ ပန္းေရာင္ေအာက္ခံေဘာင္းဘီႏွစ္ထည္
ဆိုေတာ့ ဘာမွားစရာရွိေတာ့မွာလဲ။ (ဟုတ္သားပဲ။)

ေယာက်္ားဘသားတို႔သာ ေတာင္ထိပ္ေပၚအေရာက္ခ်ီတက္နိုင္ၾကတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ေတာင္တက္တံေတြးေတြဟာ သူတို႔မ်က္ခြက္ေတြကိုပဲ ျပန္စင္တယ္။
ႏႈတ္ခမ္းနီေထာင့္ကို နားထင္မွာေတ့လိုက္တာနဲ႔ ေသပစ္လိုက္ၾကတယ္။

(ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္)။ ဘာကြာသြားတာလဲဆိုေတာ့ ရာသီဥတုပဲလို႔
ဟိုဖက္အိမ္သာကေကာင္က လွမ္းေျပာတယ္။ ငါ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
ျမန္မာအမ်ိဳးသားမ်ားဟာ မိႈတက္သနပ္ခါးတံုးမ်ားသာျဖစ္ၾကတယ္။ လို႔။

အဲဒီ ေပ်ာ့ျပဲတြဲေသနတ္ေတြကို ဆီလီကြန္ထိုးထည့္တတ္မွ ျပန္လာခဲ့။
တစ္ကိုယ္လံုးပံုအပ္လိုက္လည္း  ဘတ္စ္ကားေပၚ မေရာက္လိုက္ဘူး။
ခ်ိဳလိမ္ျပန္စုပ္ခ်င္တဲ့ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ
ဟာ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးအတြက္ ျပန္လည္တိုက္ပြဲဝင္ၾကရပံုမ်ား။
အနာဂတ္မွာ ရင္ဆိုင္စြန္႔လႊတ္ရဦးမယ့္ အရက္ပ်ံေတြနဲ႔။

ျဂိဳဟ္သားဟာ ေၾကာင္ေလးကို ပြတ္သပ္ေပးေနတယ္။
ေၾကာင္ေမႊးေတြ ႏွာေခါင္းထဲဝင္သြားေတာ့
ႏွာမေခ်တတ္တဲ့သူ။ မ်က္လံုးလည္း ထပ္မျပဴးတတ္ေတာ့ဘူး။
လွ်ာပဲ ထြက္လာတယ္။ (တို႔မ်ားကမာၻက အရသာၾကီးေတြ။)

ေတာအုပ္ထဲဝင္ေလ့လာခ်င္ရင္ ကိုယ္တံုးလံုးခၽြတ္လိုက္ပါ။
ခလုပ္အဖြင့္အပိတ္လုပ္တတ္ရံုနဲ႔ ဝါယာၾကိဳးေတြအေၾကာင္းမသိနိုင္ဘူး။
(ဟုတ္တယ္)။ ဝါယာၾကိဳးေတြကိုမသိလည္း အဖြင့္အပိတ္လုပ္လို႔ရတယ္။
ဖဲထုပ္ထဲက ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္သူက ဆြဲထုတ္မွာလဲ။ မသိရင္
ကိုယ္ကံၾကမၼာကို ကိုယ္ပဲလွန္ျပလိုက္ပါ။ ေျပာင္ေအာင္ ရိတ္ပါ။

လူၾကီးမင္းေခၚဆိုေသာ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ ဆက္သြယ္မႈရရွိရန္
ေခတၱခဏေစာင့္ဆိုင္းျပီးမွ ျပန္လည္ေခၚဆိုပါ….ခင္ဗ်ာ။

သတို႔သမီးေလးက ေၾကာင္ေခါင္းျပတ္ေလးကိုင္လို႔ ငိုရွာတယ္။
ပန္းေရာင္ေဘာင္းဘီတထည္ဟာ ျဂိဳဟ္သားရဲ႕ ေဘာင္းဘီျဖစ္တယ္။
မိႈတက္သနပ္ခါးတံုးေတြ ဘတ္စ္ကားေပၚ ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ။
အဘိုးအိုဟာ က်င္ငယ္စြန္႔ရင္း ဘာထေအာ္တာလဲ။ (နားမလည္ဘူး)
ေတာအုပ္ဟာ တစ္လတခါ ဝါယာၾကိဳးအနီျဖစ္တယ္။ ဆိုရင္
က်န္ေသာ ဝါယာၾကိဳးမ်ား ဘာအေရာင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ျပဴးၾကည့္မေနနဲ႔။
ဒါ …. ဓါတ္လုိက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ျပီးပါျပီ။

ရွိန္ဝါ
03July2015

သူ႕ေက်ာက္မီးေသြးမခံျပီ

ပါးေရတြန္႔ ရြက္သစ္ႏုေတြ နဲ႔ ေတာင္တန္း ေပ်ာ့ျပဲျပဲၾကီး။
ေတာပန္းေလးရဲ႕ အသံစြာစြာဟာ ငါ့ႏွာေခါင္းဝမွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ ဆူညံ။

ေတာအုပ္ထဲ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးမဲမဲကို အထင္းသားျမင္ေစသူ ေနေရာင္။
ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ ေရေျမေတာေတာင္ရႈခင္းကို ဘယ္ေၾကာင္လာကုတ္သြားလဲ။

ဖက္ရွင္အေရာင္းျပခန္းထဲက ခါးတပိုင္းျပတ္အရုပ္ေတြ။
ငါ့ေဆးလိပ္ေငြ႕ကို သည္းခံသူ မိႈင္းျမျမရိုးမ။

ႏို႔ႏွစ္လံုးၾကားက စီးက်လာတဲ့ ေခၽြးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္စမ္း လိႈက္ဖိုလမ္း။
တေတာင္ဆံုးျပန္ေတာ့ တလံုးမကက်န္ေသးတဲ့ လမ္းေကာက္ေကာက္။

ဒီေလာက္နဲ႔ တရားမရသူ တေခါင္းလံုးေဖြးေနတဲ့ ဖုန္ေတြ။
တိမ္ရိပ္ထက္ ေတာင္ရိပ္က ေလႏွင္ရာလြင့္ပါး။

ကဗ်ာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔နားလည္ေအာင္ ေရးလို႔မရဘူးလား။
သံေခ်ာင္းအေဟာင္းနဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္အသစ္တို႔ရဲ႕ ကမာၻလံုး  ဆိုင္ရာ တိုက္ပြဲ။

ကၽြႏု္ပ္တို႔ရြာကို ေျပာင္းေရႊ႕မေပးနိုင္ပါ သစ္ပင္။
ထင္းပံုနားက လက္ယပ္ေခၚေနတဲ့ ေၾကာင္ရုပ္။

သံပျခဳပ္ေက်ာေပၚက အဆိပ္ဆူးေတာင္ေတြ
ၾကားက စီးက်လာတဲ့ အရက္ျဖန္းအားေဆးေတြ။

ရြာခံေတြက ျမိဳ႕က Vodka ေသာက္တယ္။
ငါတို႔က ေထြးညိဳေတာအရက္ေသာက္တယ္။

စီမံကိန္းတိုင္းရဲ႕ သက္ေရာက္မႈ (၃) ခ်က္ လာေျပာၾကလို႔ သိျပီ။
ဘြဲ႔ဦးထုပ္ေပၚမွာ ဆားပြင့္ရင္ ဘြဲ႔ဦးထုပ္ထဲမွာ ငါးနယ္လို႔ရျပီ။

အုန္းပင္ေတြကို အုန္းရည္သြင္းျပီး ျမိဳ႕ေဆးရံုပို႔နိုင္မယ္။
အုန္းရည္ေတြကို ဘိုးဘြားေတြရဲ႕ ဦးေခါင္းခြံနဲ႔ ထည့္သယ္မယ္။

ကမ္းေျခမွာ စက္ေလွေတြေမာင္းတဲ့အခါ လိႈင္းေတြဟာ ေခါင္းျဖဴလာ။
လိႈင္းေတြ လင္းျပရံုနဲ႔ ငါးေတြက ညည စာက်က္နိုင္ေတာ့မွာ။

ေမ်ာက္မ်က္ႏွာ ၾကည့္/မၾကည့္ ေမ်ာက္သားစားသူကပဲ ဆံုးျဖတ္ေနေတာ့။
အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ ေလခ်ဥ္အတက္၊ ေတာနံ႔ေတာင္န႔ံေတြ ျပန္ရေစေၾကာင္း။

(၁၅/၁၆/၁၇ ငါးလပိုင္း ၂၀၁၅ ငရုတ္ေကာင္းေတာင္ ႏွင့္ ေဂၚရီကၽြန္းအမွတ္တရ)
(ေခါင္းစဥ္ - လူဆန္း ခ်ီးျမွင့္သည္။)

ရွိန္ဝါ

အတိုမ်ား

(၁) ျမန္မာနိုင္ငံသား
=================
အတိတ္ဆိုတာ ဘယ္မွာမွမရွိဘူး။
အတိတ္ထဲမွာပဲ ေနထိုင္ေနၾက။
================

(၂) ဂ်င္းထည့္ခံျငိမ္းခ်မ္းေရး
================
မႀကိဳက္ဘူးမလား။
အေပၚပင့္တင္လိုက္ေလ။
============= ===

(၃) ဂၽြန္နက္ရွ္ကို မေမးလိုက္ရတဲ့ ပုစာၦ
==============================
ထြင္ရွိ၊ ထင္ရွိ၊ အရွိ ေလာကသံုးခုနဲ႔ေနတယ္ ဂၽြန္နက္ရွ္။
ငါတို႔မသိတာက ငါတို႔ဘယ္ေလာကမွာေနေနတာလဲ။
==============================
(၂၄။၅။၂၀၁၅ ကားေမွာက္မႈျဖင့္ ဆံုးပါးသြားေသာ ဂိမ္းသီအိုရီပိုင္ရွင္ ဂၽြန္နက္ရွ္သို႔)

(၄)စိတ္က်ေရာဂါ
======================
ေခ်ာက္ကမ္းပါးေတြက နယ္ေျမခ်ဲ႕ထြင္လာ။
ေရွ႕တိုးေနမွသာ က်ဳပ္လဲမက်ဘူး စက္ဘီး။*
======================
* တရုတ္ကဗ်ာ ( အိုက္ခ်င့္ထင္၊ မေသခ်ာလို႔)

(၅) ဒဏ္ေၾကေဆး
============
မနာတမ္းေမာင္းရင္း တစ္လက္မမွမေ႐ြ႕ဘူး သေဘၤာ။
ေနရာအနွံ႔ ေရာက္ေနၿပီ ငါ။
===========================



(၆) ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး
=========================
အုတ္ခဲက်ိဳးဆိုလည္း လမ္းခင္းလို႔ရတာပဲ။
သံဇကာအၾကည့္မွာ ဓါတ္ေျမၾသဇာစိမ္းစိမ္းေတြ။
=========================

(၇) ရက္စြဲမ်ား
========================
လမ္းေတြေပၚမွာ ဖိနပ္ေတြဟာ ေသျမဲ။
ကပြဲၾကမ္းျပင္ ေျခသံေတြကို ဘယ္သူမွ မၾကားဘူး။
========================

(၈) မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့ေလးေတြနဲ႔ ခေရပြင့္ေလးေတြ**
===========================
ကီးဘုတ္က တစစီျပဳတ္က်တဲ့ ကႀကီးခေခြး ခလုတ္ေလးေတြ။
ထြာဆိုင္အဝိုင္းေလး လည္လည္ေနေတာ့ ရင္တုန္ရ။
==================================
* ဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ စာသား****

(၉) ေၾကာ့ဆံုးကို ေမွ်ာ္တုန္း
======================
ေနာက္ဆံုးလိုင္းေရာက္မွ ရီရမွာလား
ဟာသပဲ ေနာက္ဆံုးလိုင္းေရာ ေရာက္ဦးမွာလား။
=========================





လက္ဖက္မစား ကြမ္းမစား သုခဘံု

(၁)
ရုပ္ရွင္ထဲက ကေလးေမြးတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။
ပါရမီကုသိုလ္ထူးကဲလြန္းလို႔သာ ဒုကၡသည္ျဖစ္ရတာ။
တခ်က္ျခစ္၊ တခ်က္ေတာက္ မီးျခစ္ေတြဟာ အလြယ္ဝယ္လို႔ရေနျပီ။
မ်ိဳးရိုးဗီဇေျပာင္းလဲခံလိုက္ရတဲ့ အဆိပ္ရွိ အေလ့က်မိႈေတြ။
တေယာက္ေျခသလံုး တေယာက္ခဲေနတုန္း
ေနလံုးက ထိုးအူတာ ခံလိုက္ရတယ္။
သိေနရျခင္းေတြဟာ မသိနားမလည္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ထူးဆန္းတယ္။
ေက်းဇူးရွင္ ကိုယ္တံုးလံုးနတ္ၾကီးကို ဝတ္လဲေတာ္လိုက္ရံုေပးေနသလို။
ႏြားရိုင္းေတြဟာ ေရွ႕က အဝတ္စအနီကို မျငီးေငြ႕ေသးဘူးလား။
ေသြးဘဏ္တဘဏ္ဘဏ္မွာ ေသြးပုလင္းတလံုးလံုးကေတာ့
လူမသိ သူမသိ က်၊ က် ကြဲေနတာပဲ၊ ေန႔တိုင္း။

(၂)
ညိဳတကြက္ မဲတကြက္ မ်က္ႏွာက်က္ျဖဴျဖဴ။ (ခပ္ညံ့ညံ့ရုပ္ရွင္ထဲကလို)
ေျခရည္ လက္ရည္ေတြဟာ ေစာင္တခုလံုး စိုရႊဲေအာင္ ေပ်ာ္က်လို႔။
တကၽြိကၽြိျမည္ေနတာ နာရီကလား၊ မဲေလးကလား။ (ဒါလည္း ရိုးတာပဲ)
သနပ္ခါးအေဖြးသား နဖူးေလးကို ေမွ်ာ္ေနမိတယ္။ ေရာက္လာတာက
ေဆးနံ႔။ ေခါင္းပါ လႈပ္မရတာ ကံေကာင္းတာပဲ။ (ကံက အျမဲေကာင္းေနတာပဲ)
ေပ်ာ္ခ်င္လို႔ပါ။ တင္ပါးမွာ စူးကနဲ နာပါေစသား။

(၃)
ပန္းကန္ခြက္ေယာက္အလြတ္ေတြကို ေခါက္ျပီး သီခ်င္းဆိုတယ္။
ပါးစပ္ထဲက ဆန္ေစ့ေတြ ထြက္က်လာတယ္ ေရာင္စံု။
ငါတို႔ အၾကိဳက္ဆံုး ကစားနည္းက
အဖိုးရဲ႕ လမ္းေလ်ာက္တုတ္ေထာက္ခဲ့တဲ့ ေနရာတိုင္း
ေျခေထာက္နဲ႔ လိုက္လိုက္နင္းတာပဲ။
ေက်းဇူးတင္စရာအေကာင္းဆံုးက
ငါတို႔ကို လူၾကီးလူေကာင္းျဖစ္ခြင့္ေပးတဲ့ သူေတာင္းစားေတြ။
မျဖစ္မေန လုပ္ၾကရမွာက
ေသနတ္ေပၚ အာပုတ္ရည္ေတြက်ေအာင္ အိပ္ပစ္ဖို႔ပဲ။

ငါ့ကို ကိုယ္ဝန္ရွိေတာ့ (အတိတ္ေကာင္း နိမိတ္ေကာင္း)
အေမဟာ ထံုးစံအတိုင္း ေၾကြကမုတ္ထဲ ေခါင္းထိုးအန္ပစ္တယ္။
အလိုတူတူ မတူတူ ေလလည္တဲ့အနံ႔ဟာ ကိုယ့္ျဖစ္တည္မႈထဲ တန္းကနဲ။
ေနေရာင္ျခည္လို႔ ေရးထားတဲ့ ဦးထုပ္ကိုေဆာင္းျပီး
ငါလည္း ဝင္ေရာက္ကစားခဲ့တယ္။
ေဘးက ရပ္ၾကည့္သူကသာ အေကာင္းဆံုးကစားသမား။
အရင္ဘဝက ခ်ီးေကာင္းေကာင္းမယိုခဲ့လို႔
ဒီဘဝ ေျမၾသဇာညံ့ညံ့မွာ လူျဖစ္ရတာ။
အရည္အေသြး မျပည့္မီတဲ့ ၾကက္ေတြဟာ
ဟင္းအိုးထဲအေရာက္ေနွးတယ္။ ေရာက္ခ်င္မွ ေရာက္မယ္။
ဆရာေက်ာ္ၾကီးလို႔ ေခၚတဲ့ အရူးကို “ဗိုလ္ၾကီး … တိုက္” လို႔ ေအာ္ျပီး
(အေပ်ာ္ေပါ့) ငါတို႔ အပ်င္းေျပ ထြက္ေျပးေနၾကတယ္ အခုထိ။
ထြီစရာရွိတာ ထြီေနဖို႔ပဲ။

ရွိန္ဝါ
၁၆ ဂ်ဴလိုင္ ၂၀၁၅

အိပ္မက္လို႔ေျပာရင္ ဘယ္သူမွ မျငီးေငြ႕ၾကဘူး။

ငါ့အိမ္မွာ ေရကူးကန္ရွိမယ္။
ဝတ္ေကာင္းစားလွေတြ ငါဝတ္မယ္။
ေရကူးကန္နား သြားျပီးခၽြတ္မယ္။
တထည္ခၽြတ္ျပီးတိုင္း တထည္ ေရထဲကိုပစ္ခ်မယ္။
ျပီးရင္ ေရထဲကအဝတ္အစားေတြနဲ႔ ငါနဲ႔
ေျပာခ်င္ရာေလ်ာက္ေျပာမယ္
ဆဲခ်င္လည္း ဆဲမယ္။

ငါ့အိမ္မွာ ရုပ္ရွင္ရံုလည္းရွိမယ္။
တေနကုန္ တစ္ကားျပီးတစ္ကား ဖြင့္ထားမယ္။
ဘုရားပါတဲ့ကားေတြခ်ည္းပဲ ဖြင့္မယ္။
ျပီးရင္ အဲဒီရုပ္ရွင္ေတြထဲက ဘုရားမ်ိဳးစံုကို
အစားအစာမ်ိဳးစံု ငါလွဴမယ္။
အဲဒီအစားအစာေတြကို ဓါတ္ပံုရွုိက္မယ္။
ရလာတဲ့ဓါတ္ပံုေတြကို တအိမ္လံုးမွာ ျဖန္႔က်ဲထားမယ္။

က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ငါ အန္ခ်ည္းပဲေနမယ္။
ငါ့အန္ဖတ္ေတြဟာလည္း မွန္ခ်ပ္ေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။


၂၀၁၅ ၾသဂုတ္လ ၂၁ ရက္ေန႔။