ေသြးစည္းခ်စ္ခင္ ငွက္နဲ႔ေ၀ဟင္ (Brother Eagle, Sister Sky) (A Message from Chief Seattle)

 မိတ္ဆက္

            
လြန္ခဲ့ေသာ နွစ္ေပါင္းတစ္ရာ ငါးဆယ္ခန္႔က အေမရိက အေနာက္ေျမာက္ဖက္ အင္ဒီးယန္း နိုင္ငံငယ္ေလးေတြရဲ႕ အရိုေသခံ စိတ္ထားေအးခ်မ္းတဲ့ေခါင္းေဆာင္ၾကီးစီယတ္တယ္လ္ဟာ သူ႔နယ္ေျမကို ၀ယ္ယူသိမ္းပိုက္ခ်င္ေနတဲ့ နယ္ခ်ဲ႕ ၀ါရွင္တန္ဒီစီ အစိုးရဆီကို အၾကံျပဳစာတေစာင္ေပးပို႔ခဲ့ပါတယ္။ သူယံုၾကည္ထားတာက ဒီကမၻာေျမေပၚက ဘယ္ သက္ရွိသတၱ၀ါအတြက္မဆို ဒီမဟာပထ၀ီေျမၾကီးဟာအထြတ္အျမတ္ထားစရာ ပါတဲ့။ လူတစ္ေယာက္ဟာ သဘာ၀တရားၾကီးက္ို ပရမ္းပတာ တလြဲအသံုးခ်ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေသတြင္း ကိုယ္တူးတာပဲ တဲ့။ သူ႔ရဲ႕ စာလႊာဟာ  ပတ္၀န္းက်င္ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္းျခင္း အတြက္ အသက္အရြယ္မေရြး ေခါင္းေရွာင္လို႔မရတဲ့အင္အားႀကီးမားတဲ့ ေတာင္းဆိုမႈပါ။

အခုလိုမ်ိဳး လူမ်ိဳးစုအားလံုးနီးပါး ကႏၱာရလြင္ျပင္က်ယ္ၾကီးထဲမွာ ေပ်ာက္ကြယ္မသြားခင္ ဟိုး ............

ေရွးေရွးတုန္းကေပါ့။ ေရွးဦးလူမ်ိဳးစုတစ္စုဟာ အေမရိကလို႔ အခုေခၚေနၾကတဲ့ အဲဒီနယ္ေျမၾကီးရဲ႕ အေသြး အသား တစ္ခုုျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။နွစ္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အဲဒီလူမိ်ဳးစုထဲကမွပဲ မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ ေတြကြဲျပီး ေခ်ာ့ေတာ္တို႔ ခ်ီေရာ့ခီတို႔ နဗားဟိုးတို႔လို လူမ်ိဳးစုေတြေပၚလာျပီး အင္ဒီးယန္းယဥ္ေက်းမႈၾကီး ထြန္းကား ခဲ့တယ္ ေလ။အဲဒီမွာပဲ ဥေရာပက နယ္ေျမခ်ဲ႕ထြင္တဲ့ လူျဖဴေတြေရာက္လာျပီး အင္ဒီးယန္္းေတြကို ေသြးေခ်ာင္းစီးေအာင္ စတင္ တိုက္ခိုက္ၾကေတာ့တာေပါ့။ လူ႕သက္တမ္းတစ္ခုေတာင္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ အင္ဒီးယန္း ေတြကိုေနထိုင္ဖို႕ နယ္ေျမ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတြ ပဲေပးျပီး က်န္နယ္ေျမအားလံုးကို သူတို႔အတြက္ အတင္းအဓမၼ ေတာင္းဆိုၾကေတာ့တာပဲ  ။

အင္ဒီးယန္းေတြအားလံုး စစ္ရွံုးခါနီးမွာေတာ့ သတၱိအရွိဆံုးနဲ႔ အားလံုးကေလးစားရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ၾကီး စီယတ္တယ္လ္ဟာ နယ္ေျမပိုင္ဆိုင္မႈ စာခ်ဳပ္တစ္ခုခ်ဳပ္ဆိုဖို႔ လူျဖဴအရာရွိတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ဆံုခဲ့ပါတယ္။၀ါရွင္တန္္ဒီစီအစိုးရကေခါင္းေဆာင္ၾကီးရဲ႕လူေတြပိုင္ဆိုင္တဲ့နယ္ေျမေတြကို၀ယ္ယူသိမ္းပိုက္ဖို႔ကိစၥနဲ႔ပါ။

အဲဒီမွာပဲရဲရင့္တဲ့အမူအရာ၊ ထက္သန္တဲ့စိတ္ဓါတ္ေတြ ထင္ဟပ္ေနတဲ့မ်က္၀န္းေတြနဲ႔  ေခါင္းေဆာင္ၾကီးဟာ လူအုပ္ၾကီးကို စိတ္နွလံုးထိခိုက္ဖြယ္စကားေတြကိုတည္ၾကည္ျပတ္သားစြာအခုလိုေျပာၾကားခဲ့ပါေတာ့တယ္။

                        မင္းတို႔ေတြဟာ ေကာင္းကင္ၾကီးကိုဘယ္လို၀ယ္မွာလဲ။

                        မိုးစက္ေတြနဲ႔ေလထုကို ဘယ္လိုလုပ္ပိုင္မွာလဲ။

                        ငါ့အေမကငါ့ကိုေျပာဖူးတယ္။

“ ဒီကမၻာၾကီးရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတိုင္းဟာ ငါတို႔လူသားေတြအတြက္ အထြတ္အျမတ္ေနရာေတြပဲ” တဲ့။

“ထင္းရႈးအပ္ေတြ ၊ သဲေသာင္ျပင္ေတြ

 ေတာနက္ထဲကႏွင္းေတြ ၊ ျမက္ခင္းျပင္ေတြ ၊ ပိုးေကာင္မႊားေကာင္ေလးေတြ

 အဲဒါေတြအားလံုးဟာ ငါတို႔ေတြရဲ႕ စိတ္၀ိဥာဥ္မွာ ျမင့္ျမတ္တယ္” တဲ့။

                        အေဖကလဲေျပာဖူးတယ္။

“ေသြးေၾကာေတြထဲမွာေသြးေတြစီးေနတာကိုသိသလိုမ်ိဳးပင္စည္တေလ်ာက္ပင္ေရေတြစီးတာကိုလည္းငါသိတာေပါ့။ ကမၻာေျမၾကီးဆိုတာလဲငါတုိ႔ပဲ။ငါတို႔ကလဲကမၻာေျမၾကီးပဲ။ငါတို႔ဟာတေသြးတည္းတသားတည္းပဲ။

ေမႊးျမတဲ့ပန္းေလးေတြဟာငါတို႔ရဲ႕ႏွမေလးေတြေပါ့။

၀က္၀ံေတြ၊သမင္ဒရယ္ေတြ၊သိမ္းစြန္ရဲေတြဟာငါတို႔ရဲ႕ ညီအစ္ကိုေတြေပါ့။

ေက်ာက္ေတာင္ထြဋ္ေတြ၊ျမက္ခင္းျပင္ေတြ၊လည္ဆံေမႊးဖြားဖြားနဲ႔ျမင္းေတြဟာလဲငါတို႔နဲ႔ တစ္အူတံု႔ဆင္းေမာင္နွမအရင္းေတြေပါ့” တဲ့။

                      

ဘိုးဘြားေတြရဲ႕ အသံကိုလည္း ငါၾကားေနရတယ္။သူတို႔ေျပာတာက

“စမ္းေခ်ာင္းေလးေတြထဲမွာ၊ျမစ္နဒီေတြထဲမွာစီးဆင္းေနတဲ့ၾကည္လင္ေတာက္ပတဲ့ေရေတြဟာရိုးရိုးေရ မဟုတ္ဘူး။မင္းတို႔ အဘိုးရဲ႕ေသြးေတြေပါ့။ ၾကည္လင္တဲ့ေရထဲမွာ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနတဲ့၀ိုးတ၀ါးပံုရိပ္

ေတြဟာလဲ ငါတို႔လုပ္ခဲ့တဲ့ေကာင္းမႈ၊မေကာင္းမႈေတြကိုျပန္ထင္ဟပ္ျပေနတာေပါ့။ညင္သာတဲ့ေရစီးသံတိုးတိုး

ေလးဟာလဲ မင္းအေဘးမရဲ႕အသံေပါ့။ျမစ္နဒီေတြဆိုတာကလဲငါတို႔ရဲ႕ညီရင္းအကိုေတြေပါ့။ငါတို႔ကိုေရငတ္

ေျပေစတယ္။ငါတုိ႔ရဲ႕ကနူးေလွေလးေတြကိုလဲသယ္ေဆာင္ေပးတယ္။ငါတုိ႔ရဲ႕ကေလးေတြအတြက္လဲ အစားအစာေပးတယ္ေလ။အဲေတာ့ ညီရင္းအကိုလို ၾကင္နာမႈမ်ိဳး ျမစ္နဒီေတြကိုေပးရမယ္ “တဲ့။

                        ငါ့အဖိုးရဲ႕ အသံကိုလဲ ငါၾကားေနရတယ္။သူေျပာတာကေတာ့

“ေလဆိုတာ အရမ္းတန္ဖိုးရွိတယ္။ သူပံ႔ပိုးတဲ့ အသက္မွန္သမၽွကို သူ႔၀ိဥာဥ္ကိုမွ်ေ၀တယ္ေလ။ငါ့ရဲ႕ ပထမဆံုး အသက္ရႈသံကိုလည္းေပးျပီး ေနာက္ဆံုး သက္ျပင္းခ်သံကိုလည္း လက္ခံေပးတယ္ကြဲ႔။အဲေတာ့ ေျမျပင္ဆိုလဲ ေျမျပင္အေလ်ာက္၊ ေလထုဆိုလဲ ေလထုအေလ်ာက္ တန္ဖိုးထား ျမတ္နိုးရမယ္။ ေအး..ေျမျပင္ဆိုတာကလဲ ပန္းခင္းေလးေတြေၾကာင့္ ခိ်ဳျမေမႊးပ်ံ႕ေနတဲ့ ေလထုကို ခံစားဖို႔ ေနရာတစ္ခုပဲ” တဲ့။

“ေနာက္ဆံုး…. လူနီနဲ႔ လူနီမေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ အရုိင္းဆန္မႈနဲ႔ အတူ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မယ့္ အခါမွာေတာင္၊ သူတို႔လုပ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္းမႈ၊မေကာင္းမႈေတြဟာလဲလြင္ျပင္က်ယ္ၾကီးေပၚမွာ လြင့္ေမ်ာေနတဲ့ တိမ္ခိုးတိမ္ရိပ္ေတြေလာက္ပဲရွိေတာ့မယ္အခါမွာေတာင္ကမ္းေျခေတြ၊ေတာအုပ္ေတြကေတာ့နဂိုအတိုင္း

တည္ရွိျမဲ တည္ရွိေနဦးမွာေပါ့။ ဘိုးဘြားေတြကလဲ ေျပာၾကတယ္။ငါတို႔ သိပါတယ္တဲ့။ကမၻာၾကီးကို ငါတုုိ႔မပိုင္ပါဘူး။ကမၻာၾကီးကသာ ငါတုိ႔ကိုပိုင္တာတဲ့။”

                  အဘြားရဲ႕ အသံကိုလဲ ငါၾကားေနရတယ္။သူကလဲေျပာတယ္…

“ကိုယ္တတ္ေျမာက္ထားတာေတြကို ကိုယ့္မ်ိဳးဆက္ကိုလဲ သင္ၾကားေပးရမယ္။ကမၻာေျမၾကီးဟာ ငါတို႔ရဲ႕

မိခင္ပဲေလ။အမိေျမၾကီး ဒုကၡေရာက္ရင္ သူ႔ရဲ႕ သားသမီးေတြ အကုန္လံုးလဲ ဒုကၡေရာက္ၾကမွာပဲ “ တဲ့။

            ဒီမွာ.. ငါေျပာတာေရာ ငါ့ဘိုးေဘးေတြေျပာတာကိုေရာပါ နားေထာင္ၾကပါကြာ။

မင္းတို႔လူျဖဴေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာကိုေတာ့ ငါတို႔ေတာ္ေတာ္ေလးရင္ေလးတယ္။                                                        

ကၽြဲ၊ႏြားေတြသာ မ်ိဳးတုန္းကုန္ရင္ ဘာေတြျဖစ္လာမလဲ။ျမင္းရိုင္းေတြအကုန္လံုးသာ ယဥ္ေက်းကုန္ရင္ေရာ။

ေတာအုပ္ေတြရဲ႕လွ်ိဳ႕၀ွက္ေနရာေတြအကုန္လံုးလဲလူေတြရဲ႕အနံ႔အသက္ေပါင္းစံုေတြနဲ႔မႊန္ထူကုန္ရင္ေရာ

ဘာေတြျဖစ္လာမလဲ။ေ၀ဆာလွပေနတဲ့ ေတာင္တန္းရႈခင္းေတြလဲ စကားေျပာၾကိဳးေတြနဲ႔ ပိတ္က်ပ္ေနတဲ့ အခါက်ရင္ေရာ။ဘယ္မွာလာျပီးေတာအုပ္ကညိဳ႕ေတာ့မွာလဲ။ကုန္ျပီေပါ့။ သိမ္းငွက္ေတြေရာ ဘယ္မွာ သြားေနရေတာ့မွာလဲ။ သြားျပီေပါ့။ျမင္းေတြနဲ႔ အမဲလိုက္ရတာေတြကို အျပီးအပိုင္ နွုတ္ဆက္လိုက္ရရင္ေရာ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ေရာလဲ။အဲလိုသာဆိုရင္ေတာ့ အသက္ရွင္ျခင္းရဲ႕ အဆံုး၊ ဘ၀ကူးျခင္းရဲ႕ အစသာျဖစ္လာေတာ့မွာေပါ့…ဟုတ္လား။

            ငါတုိ႔သိတာကေတာ့ အရာအားလံုုးဟာ ငါတို႔နဲ႔ တေသြးတည္းတသားတည္းဆိုတာပဲ။

            ငါတို႔ဟာ ဘ၀ကြန္ယက္ၾကီးက္ိုမဖန္တီးနိုင္ပါဘူး။

            ငါတို႔ဟာ အဲဒီကြန္ယက္ၾကီးထဲက ၾကိဳးမွ်င္ေလးေတြေလာက္ပါပဲ။

            အဲဒီကြန္ယက္ၾကီးကို ငါတို႔ဘာပဲလုပ္လုပ္ အဲဒါငါတို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လုပ္ေနတာပါပဲ။

            ကမၻာေျမၾကီးကို ငါတို႔ခ်စ္တယ္။ေမြးကင္းစကေလးငယ္ဟာ သူ႔မိခင္ရဲ႕ႏွလံုးခုန္္သံကို ခ်စ္သလိုမ်ိဳးကုိ

ခ်စ္တာ။ငါတို႔ နယ္ေျမေတြကို မင္းတို႔ကိုေရာင္းလိုက္ရရင္လဲ ဒီနယ္ေျမေတြကို ငါတို႔ဂရုစိုက္သလိုု ဂရုစိုက္ ေပးပါကြာ။ဒီနယ္ေျမေတြကို  မင္းတို႔ပိုင္ဆိုင္ရျပီဆိုရင္လဲ  အခုပံုစံကိုမွတ္ထားေပးပါ။ မင္းတို႔ရဲ႕

ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြ အတြက္ ဒီေလညွင္း၊ဒီျမစ္နဒီေတြကို ဒီအတိုင္းေလးပဲထိန္းသိမ္းထားေပးပါကြာ။

            ငါတို႔ဒီေျမကိုခ်စ္ျမတ္နိုးသလို မင္းတို႔လဲ ခ်စ္ျမတ္နိုးေပးပါကြာ……။    ။

(ဒီစကားလံုးေတြကိုေခါင္းေဆာင္ၾကီးစီယတ္တယ္လ္က၁၈၅၀ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္မွာေျပာခဲ့တာပါ။စာနဲ႔ေရးခဲ့တာလို႔လဲေျပာၾကတယ္။မိန္႔ခြန္းေျပာခဲ့တာလို႔လဲေျပာၾကတယ္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူေျပာခဲ့တာကေတာ့့ သူ႔မိခင္ဘာသာစကားနဲ႔ပါ။အခုခ်ိန္မွာေတာ့ဘာသာစကားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔အၾကိမ္ၾကိမ္ျပန္ဆိုေနၾကပါျပီ။အဂၤလိပ္ဘာသာကိုပထမဆံုးျပန္ဆိုထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့လူကေတာ့ သူနဲ႔ လူခ်င္းလည္း ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာ ဟင္နရီ ေအ စမစ္ ပါ။ဒီ့ေနာက္ပိုင္း ဂ်ိဳးဆက္ကန္႔ဘဲလ္ က အနည္းငယ္ျပဳျပင္ျပီး သူ႔ရဲ႕ (The Power of Myth) စာအုပ္ထဲမွာ ထည့္ေရးခဲ့ေတာ့ ပိုမိုျပီးလူၾကိဳက္မ်ားထင္ရွားလာခဲ့ပါတယ္။ အခုစာကေတာ့ Susan Jeffers ကသရုပ္ေဖာ္ပံုေတြပါေရးဆြဲျပီး ကေလးသူငယ္ေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ထုတ္ေ၀ခဲ့တာပါ။ဒါေပမယ့္ အသက္အရြယ္မေရြးၾကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကပါတယ္။ဒီစကားေတြဟာ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ့ျပီျဖစ္ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္အထိ ေခတ္မွီေနဆဲပါ ။ဒီေခတ္နဲ႔ ပိုေတာင္ကိုက္ညီ္ပါေသးတယ္။ အခုလို သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ေတြ ပ်က္ဆီး ၊ သဘာ၀ေဘးေတြ ဒီေလာက္ျဖစ္ေနတဲ့ ေခတ္ၾကီးမွာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေရးအတြက္ ဒီအင္အားၾကီးမားတဲ့ ၊နွလံုးသားကို ထိခိုက္ေစနိုင္တဲ့ အသနားခံစာေလး

ဟာ ဖတ္သူတိုင္း ကမၻာၾကီးကိုခ်စ္ခင္စိတ္၊ျမတ္နိုးတန္ဖိုးထားစိတ္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ခ်စ္စိတ၊္

ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္စိတ္ေတြကို ေသခ်ာေပါက္ နႈိးထတိုးပြားေစမွာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။)

                                                                                              ရွိန္၀ါ ယံုၾကည္စြာ ျပန္ဆိုသည္။

အနိုင္ရသူတို႔ရဲ႕ အေၾကာက္တရားေတြ (သို႔) (City of Life and Death)

ေလာကၾကီးမွာ ေယဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့ အျဖဴနဲ႔ အမည္း၊ အလင္းနဲ႔ အေမွာင္၊ အေကာင္းနဲ႔ အဆိုး၊ ရွင္ျခင္း ႏွင့္ ေသျခင္းဆိုတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ အရာေတြ ရွိပါတယ္။ အဲလို ဒြိေလာကၾကီးမွာ ရွိေနတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ အရာႏွစ္ခုဟာ အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ ကိုယ္တြင္းမွာပဲ ရွိေနတဲ့ ဇာတိ ႏွင့္ မရဏ တို႔လို သဘာ၀အရေသာ္လည္းေကာင္း ထိပ္တိုက္တိုးေလ့တိုးထ ရွိပါတယ္။ အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္ လူအခ်င္းခ်င္း ထိပ္တိုက္တိုးလာၾကျပီ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ ထိပ္တိုက္တိုးမႈကေနပဲ အက်ိိဳးအျမတ္ရ အနိုင္ရသြားတဲ့သူေတြ ရွိသလို ဆံုးရႈံးနစ္နာလိုက္ရတဲ့ လူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ေတာ့ အနိုင္ရသူေတြကို ရႈံးနိမ့္သြားတဲ့သူေတြက ေၾကာက္လန္႔ရပါတယ္။ အဖိႏွိပ္ခံေတြဟာ ဖိႏွိပ္တဲ့သူေတြကို ေၾကာက္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔စဥ္းစားသင့္တာက အဲဒီလို ေအာင္နိုင္သူေတြ၊ ဖိႏွိပ္သူေတြကေရာ အဖိႏွိပ္ခံေတြကို မေၾကာက္ေတာ့ဘူးလား။ သူတို႔ရဲ႕ ဖိႏွိပ္အနိုင္ယူျခင္းကိုေရာ သူတို႔ ျပန္လည္ မေၾကာက္လန္႔ေတာ့ဘူးလား။ သူတို႔မွာေရာ အေၾကာက္တရားမရွိေတာ့ဘူးလား ဆုိတာေလးကိုပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ရွိကိုရွိပါတယ္။ ဖံုးကြယ္ထားလို႔ပဲျဖစ္ေစ၊ ေအာင္ျမင္မႈေတြနဲ႔ သာယာေနလို႔ပဲ ျဖစ္ေစ မေတြ႔ရတတ္ေပမယ့္ ရွိကိုရွိေနတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။  အနိုင္ရသူေတြရဲ႕ ကိုယ္တြင္းကပဲ ေထာင္လႊားတဲ့ မာနေတြနဲ႔အတူတူ ရင္ထဲ ကိန္းေနတဲ့ အေၾကာက္တရားေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ထပ္ျပီးေသခ်ာတာက အဲဒီလို ေအာင္နိုင္သူၾကီးေတြရဲ႕ အေၾကာက္တရားဟာ အနိုင္ခံရသူေတြရဲ႕ အေၾကာက္တရားထက္ ပိုမိုၾကီးမား ေလးလံ ပိက် ပိတ္ေမွာင္ေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။

အဲဒီလို အနိုင္ရသူေတြရဲ႕ အေၾကာက္တရားကို စစ္ပြဲတစ္ပြဲေပၚမွာတည္ျပီး အျဖဴနဲ႔ အမည္း သဲကြဲေအာင္ အေကာင္းဆံုး ရိုက္ျပသြား တဲ့ကားကေတာ့ အာရွက တရုတ္ ဒါရိုက္တာ လုခၽြမ္ (Lu Chuan ) သူကိုယ္တိုင္ ဇာတ္ညြန္းေရးသား၊ ကိုယ္တိုင္ပဲ ရုိက္ကူးသြားခဲ့တဲ့ City of Life and Death ပါပဲ။ဇာတ္ကားနာမည္ကိုကတည္းက လွပါတယ္။ “ေသျခင္းနွင့္ရွင္ျခင္း ျမိဳ႕ေတာ္” ေပါ့။ အဲဒီကားကို “နန္က်င္း၊ နန္က်င္း“ ဆိုျပီးလည္း ေခၚၾကပါေသးတယ္။ နန္က်င္းအေၾကာင္းရိုက္တဲ့ကား အမ်ားၾကီးထဲကမွ အဲဒီလို သတ္မွတ္ခံရေလာက္ေအာင္ ေကာင္းတာပါ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္တြင္းမွာ ရွိေနတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ အရာေတြကို ရိုက္ျပသြားနိုင္တဲ့ ဇာတ္ကားပါ။  ဇာတ္ကားတည္ထား တာကေတာ့ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ တရုတ္-ဂ်ပန္ ဒုတိယစစ္ပြဲ အတြင္း ၁၉၃၇ နန္က်င္းျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ အုပ္စုလိုက္သတ္ျဖတ္မႈၾကီး အေၾကာင္းပါပဲ။ စစ္နိုင္ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ အတြင္းစိတ္ေတြကို တရုတ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အျမင္အရ ရသေလာက္ နႈိက္ျပီး ရိုက္ကူးတင္ျပသြားတာပါ။ အနုိင္ခံရသူေတြရဲ႕ ရင္ထဲက သတၱိကိုလည္း ေဖာ္က်ဴးရင္းေပါ့။ အဲဒီရုပ္ရွင္ကားဟာ တျခားနာမည္ၾကီး တရုတ္ေရွးေဟာင္းစစ္ကားျဖစ္တဲ့ Red Cliff နဲ႔ အတူတူ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ပါ ထြက္ရွိခဲ့တာပါ။ Red Cliff လိုပဲ အကုန္အက်လည္း အရမ္းမ်ားခဲ့တဲ့ကားပါ။ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၀ သန္းေက်ာ္ အကုန္အက်ခံခဲ့သလို၊ ၀င္ေငြလည္း အေျမာက္အမ်ား ျပန္ရခဲ့တဲ့ကားပါ။ ဒါေပမယ့္ ထြက္စမွာေတာ့ ဒါရိုက္တာ လုခၽြမ္ ခမ်ာမွာ အြန္လိုင္းကေန သူတို႔မိသားစုကိုပါ သတ္ပစ္မယ္လို႔ ျခိမ္းေျခာက္တဲ့ အထိ ခံခဲ့ရပါတယ္။ ေ၀ဖန္ေရးဆရာ ေတြကလည္း လူမဆန္တာေတြ ရုိက္တယ္ဆိုျပီး ရႈံ႕ခ်တာ ခံရပါေသးတယ္။ အေမရိကန္လိုနိုင္ငံမွာေတာင္ ကန္႔သတ္အေရအတြက္နဲ႔ပဲ ျဖန္႔ခ်ိခဲ့ရတဲ့ကားပါ။ တရုတ္ျပည္မၾကီးမွာေတာင္ သူ႕ကားကို ရုပ္ရွင္ရံုေတြက မျပသဘဲ ပိတ္ပင္တဲ့ အထိ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကားပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အဲဒီကားဟာ အၾကီးအက်ယ္ေအာင္ျမင္သြားျပီး အာရွကေရာ၊ ဥေရာပကပါ အေကာင္းဆံုး ရုပ္ရွင္ကားဆုေတြ အေျမာက္အမ်ားရရွိခဲ့ပါတယ္။ ပထမက တရုတ္အခ်င္းခ်င္းကေတာင္ လက္မခံတဲ့ ကားဟာ ကမာၻကလက္ခံတဲ့ ကားျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္လာေအာင္လည္း ရုပ္ရွင္က ျပသြားတဲ့ ျပခ်က္ေတြဟာ အလြန္ေၾကာက္စရာ တုန္လႈပ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ဇာတ္ကားတစ္ကားလံုးဟာ အနိဌာရံုေတြကိုပဲ ျပျပီး အဲဒီၾကမ္းတမ္းမႈေတြၾကားက၊ ေမွာင္မိုက္မႈေတြၾကားက အလင္းေရာင္တစ္စ သို႔မဟုတ္ နူးညံ့မႈေလး တစ္ခုကို ဂ်ပန္စစ္သား ကာဒိုကာ၀ါ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ကိုပဲ ေပၚလြင္ေအာင္ ရိုက္ျပသြားနိုင္ပါတယ္။ အျခားစဥ္းစား ေတြးေတာစရာ အခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီးကိုလည္း ဒိုင္ယာေလာ့ခ္မ်ားစြာ မေျပာဘဲ အရုပ္ေတြနဲ႔ပဲ ရိုက္ျပသြားတာပါ။ ဇာတ္ကား တစ္ေလ်ာက္လံုး မွာလည္း အနိုင္ရသူတို႔ရဲ႕ အေၾကာက္တရားကို ဒဲ့ဒိုးၾကီး မျပဘဲ ေက်ာခ်မ္းဖြယ္ရာ ရင္ထဲ စိမ့္၀င္လာေအာင္ ရိုက္ျပသြားတာ တကယ္ေကာင္းပါတယ္။

ဇာတ္ကားက အစမွာတင္ သင္းပါတယ္။ ဂ်ပန္ေတြ နန္က်င္းကို သိမ္းေတာ့ တရုတ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လက္နက္ခ်ျပီး နန္က်င္းက ထြက္ေျပးကုန္ပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ငယ္ေလးေတြနဲ႔ တပ္သားေလးေတြတစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ့ ျမိဳ႕ထဲမွာ က်န္ေနပါေသးတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ျမိဳ႕၀င္ေပါက္မွာ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ဂ်ပန္စစ္သား ဆယ္ဂဏန္းေလာက္ေလးကို စစ္ရႈံး တရုတ္စစ္သား ရာေက်ာ္ေလာက္က ေသနတ္တစ္ခ်က္မပစ္ဘဲ လူကိုယ္ေတြနဲ႔ပဲ အတင္းတိုး၀င္ၾကျပီး ျမိဳ႕ျပင္ကို ေျပးသြားၾကတဲ့ အခန္းပါ။ အဲဒီမွာတင္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ျပီး ရသေလာက္တင္းခံၾကတဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားေလးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက အေၾကာက္တရားကို ဖ်တ္ကနဲ ျပပါတယ္။ အဲဒီကားကို လူတိုင္းခ်ီးက်ဴးၾကတာေတာ့ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ မ်က္နွာေပၚက အတြင္းစိတ္ေတြကို ပီျပင္ေအာင္ျပသနိုင္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ တရုတ္စစ္သားတိုင္း ထြက္ေျပးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မိမိေျမအတြက္ ၾကံ့ၾကံ့ခံ၊ ကိုယ့္အထက္လူၾကီးေတြ ထြက္ေျပးတာေတာင္ ကိုယ့္ေျမကို က်ဴးေက်ာ္မခံတဲ့ တရုတ္သူရဲေကာင္း လက္ဖတင္နင္ လုက်န္းေရွာင္တို႔ အဖြဲ႔ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လည္း အားမတန္ေတာ့ ၾကာၾကာေတာ့ မခံလိုက္ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ လက္ဖတင္နင္ လု အပါအ၀င္ အားလံုး အသတ္ခံလိုက္ရတာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ အဲဒီ တပ္စုေလးကို ရူးတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမလား၊ သူရဲေကာင္းေတြလို႔ပဲ ေျပာရမလား။ ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ စစ္နိုင္ျပီလို႔ ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြ ျဖစ္ေနတဲ့ ဂ်ပန္ေတြကိုေတာ့ ဘာမွန္းသိေအာင္၊ ေၾကာက္စိတ္ဖ်န္းကနဲ တစ္ခ်က္ေလာက္ ေပၚလာေအာင္ေတာ့ လုပ္နိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ နိုင္ငံကလည္း ဂ်ပန္ေခတ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရ၊ ရရာလက္နက္စြဲ ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကေတာ့ အားရစရာေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ အဲဒီ လက္ဖတင္နင္ လု ေနရာမွာ သရုပ္ေဆာင္တဲ့     မင္းသား လုယီ ရဲ႕ သရုပ္ေဆာင္ခ်က္ကလည္း တကယ္လက္ဖ်ားခါေအာင္ ေကာင္းပါတယ္။ စကားတစ္ခ်က္မွ မေျပာဘဲ သတၱိကို အားရေအာင္ ျပသြားနိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေကာင္းျဖစ္ေစ၊ အဆိုးျဖစ္ေစ အရာရာကို ေရွ႕ကေန မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ျပသြားတဲ့ စရိုက္ကိုလည္း ပီျပင္ေအာင္ ျပသြားပါေသးတယ္။ သတ္ကြင္းကို သူကဦးေဆာင္လို႔ ေရွ႕ကေန ေလ်ာက္ျပသြားတဲ့ အကြက္ဟာ တကယ္ ၾကက္သီးထဖြယ္ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္လိုက္ေကာင္းေတြဟာလည္း ေနာက္ကေန လိုက္ျပီး သူတို႔ အသတ္ခံရမယ့္ ေနရာကို ခ်ီတက္ၾကတဲ့ အခန္းဟာ တကယ္ ေကာင္းလြန္းပါတယ္။ အဲလို ခ်ီတတ္ၾကရင္း “တရုတ္နိုင္ငံၾကီး အထြန္႔ရွည္ပါေစ” ဘာညာ ေအာ္ၾက ဟစ္ၾကေသးတာေပါ့။ ပစ္သတ္ၾကမယ့္ သူေတြေတာင္ ခဏေတာ့ ေၾကာင္ေငးၾကည့္သြားေလာက္ေအာင္ သူတိုရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကို ျပသြားပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ လံုး၀မရွိေတာ့လို႔ဘဲ သတၱိေတြ ေပၚလာသလား ဘာလား မေျပာတတ္ေပမယ့္ ေသျခင္းတရားကို အေၾကာက္အလန္႔မရွိ ရင္ဆိုင္သြားတဲ့ သူတို႔ကေတာ့ တကယ္ေလးစားေလာက္ပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ေအာင္နိုင္သူ ဂ်ပန္ၾကီးတို႔ရဲ႕ ဆာမူရိုင္းစိတ္ကိုလည္း သတိရေစပါတယ္။ ဂ်ပန္တို႔ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကလည္း ေကာင္းသလို တရုတ္တို႔ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကလည္း မညံ့ဘူးလို႔ ျပသြားတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဘယ္လူမ်ိဳးကမွ အားမတန္လို႔သာ မာန္ေလ်ာ့ခဲ့ရေပမယ့္ ေသြးမနည္းဘူးဆိုတာပါပဲ။

အဲဒီမွာပဲ စစ္ေအာင္နိုင္သူ ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ နန္က်င္း လူသတ္ပြဲၾကီးကို ဒါရိုက္တာက ပက္ပက္စက္စက္ ျပပါေတာ့တယ္။ စစ္သား အကုန္လံုး၊ ခုခံသူ အကုန္လံုးကို သတ္တာပါ။ သာမန္အရပ္သားေတြပါ ပါပါတယ္။ အဲ့မွာ တစ္ခ်က္သြားေတြ႔တာက ဂ်ပန္ေတြဟာ တရုတ္ေတြကို ေက်ာခိုင္းလမ္းေလ်ာက္ ထြက္ေစျပီးမွ ေနာက္ကေန အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ ပစ္သတ္တာပါ။ အဲလို ေက်ာခိုင္းေစတာက ေသရေတာ့မယ့္ တရုတ္ေတြကို မေၾကာက္ေစခ်င္လို႔လား၊ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကပဲ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ၾကည့္ျပီး ပစ္မသတ္ရဲလို႔ပဲလား စဥ္းစားစရာပါပဲ။ အဲဒီလို လူသတ္ပြဲၾကီး ဆင္ႏြဲေနစဥ္မွာ စစ္နိုင္သူ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ အီဒါကေတာ့ ေရဇလံုထဲမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ဂ်ီးခၽြတ္ေရခ်ိဳးေနပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ ျမန္မာနိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဆိုင္တာေတြေရာ၊ မဆိုင္တာေတြေရာ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ဟဲဟဲ။ ဒါကိုေတာ့ အျပစ္မဆိုေလာက္ဘူး ထင္ပါတယ္။ အမယ္ အီဒါကို ေနာက္ကေန ဂ်ီးတြန္းေပးေနရသူေတာင္ ရွိပါေသးတယ္။ သူကေတာ့ အခု နန္က်င္းစစ္ပြဲမွာတင္ ဆာဂ်င္အျဖစ္ ရာထူးတိုးသြားတဲ့ အဓိကဇာတ္ေကာင္ ကာဒိုကာ၀ါပါပဲ။ အီဒါက ကာဒိုကာ၀ါကို ေျပာပါတယ္။ မင္း ရာထူးတိုးေတာ့ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းတတ္လို႔ရပါျပီတဲ့။ အဲ့မွာက စဥ္းစားစရာက စစ္ထဲ၀င္ၾကတဲ့ စစ္သားတိုင္းဟာ နိုင္ငံကို ကာကြယ္လိုစိတ္ၾကီးနဲ႔ပဲ ၀င္ၾကတာ မဟုတ္ပါလား လို႔။ မတတ္သာလို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ အခြင့္အေရး တစ္ခုခု ရလိုရျငား၀င္တာပါလား လို႔ ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့ေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စစ္ထဲေရာက္ရင္ စစ္သားတာ၀န္အစစ္အမွန္ ေက်ရင္ ျပီးတာပါပဲလား ဆိုတာကို သံေ၀ဂယူစရာ ျပသြားပါေသးတယ္။ အဲ့မွာတင္ ကာဒိုကာ၀ါကေတာ့ တုန္လႈပ္စ ျပဳေနပါျပီ။

ေအာ္ လက္ဖတင္နင္ လု တို႔ မရံႈးခင္က လု က ရႈံးမွာကို ၾကိဳသိေနတဲ့အတြက္ သူ႔တပ္သားေတြကို အသက္ရွင္ခ်င္ရင္ ထြက္ေျပးၾကလို႔ ေျပာလို႔ ေၾကာက္လန္႔ျပီး ထြက္ေျပးလာတဲ့ ရွန္ဇီဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ တစ္ေကာင္ရွိပါတယ္။ အဲ ဗိုလ္ေလးကို က်ည္ကပ္ေပး ဘာေပးနဲ႔ ရဲစြမ္း ရွိတဲ့ ရွန္ဇီရဲ႕သားေလး ေရွာင္ဒိုစီ ကေတာ့ ထြက္မေျပးပါဘူး။ ေကာင္းမြန္ေသာ မ်ိဳးဆက္အျဖစ္ ခုနက အသတ္ခံရတဲ့ သတ္ကြင္းအထိ ပါသြားပါတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲဒီကေလး မထိမခိုက္ဘဲ အဲဒီ သတ္ကြင္းက အသက္ရွင္ လြတ္ေျမာက္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ က်န္ခဲ့တာကေတာ့ သူတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ပါပဲ။ အဲဒီမွာ ေသကြင္းက လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ဟာ ခိုလံုရာ ရွာရင္း ဂ်ာမန္စီးပြားေရးသမား နာဇီပါတီ၀င္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ မစၥတာ ဂၽြန္ေရ့ဘ္ မရမက ဖြင့္ထားတဲ့ နန္ကင္းလံုျခံဳမႈဇုန္ ဒုကၡသည္စခန္းကို ေရာက္သြားပါတယ္။ မစၥတာဂၽြန္ရဲ႕ စကားျပန္ကေတာ့ တရုတ္မေလး က်န္းရႈယြန္ ပါပဲ။ အဲဒီမွာ ေနာက္ကိုယ္ေရးအရာရွိတစ္ေယာက္ေတာ့ တရုတ္လူမ်ိဳးပဲျဖစ္တဲ့ မစၥတာတန္ပါ။ သူ႕မွာ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္ဇနီးနဲ႔ ခယ္မ အပ်ိဳေလး  ေမ လည္းရွိပါတယ္။ ငါးႏွစ္ ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ သမီးေလး တစ္ေယာက္လည္း ရွိပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ မစၥတာတန္ဟာ သူ႔အသက္ကိုေရာ၊ သူ႔မိသားစု အသက္ကိုေရာ ရွင္သန္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး ေနထိုင္ပါတယ္။ ဂၽြန္ရဲ႕ အရာရွိမို႔လို႔ ဂ်ပန္ေတြက မထိရဲတာလည္း ပါတာေပါ့။ သူကိုယ္တိုင္ အလိုက္အထိုက္လိုက္ေလ်ာျပီး ေနထိုင္တတ္တာလည္း ပါတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္တကယ္မွာေတာ့ သူ႕သမီးေလးကို ဂ်ပန္စစ္သား တစ္ေယာက္က ျပတင္းေပါက္ကေန လႊင့္ပစ္တာကိုေရာ၊ သူ႔ခယ္မ ေမ ကို ဂ်ပန္စစ္သားေတြက အတင္း မုဒိန္းက်င့္တာကိုေရာ မတားနိုင္လိုက္ပါဘူး။ သူတို႔ေနထိုင္တဲ့ ေနရာအထိကိုလာျပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးလွည့္ပတ္ျပီး လာေရာက္ရိုင္းစိုင္းၾကတာပါ။ အဲဒီမွာပဲ မုဒိန္းအက်င့္ခံလိုက္ရတဲ့ တရုတ္မေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္ကေတာ့ ျပည့္တန္ဆာမေလး ေရွာင္က်န္းပါ။ အဲဒီလို အဓမၼအက်င့္မခံရမီ အေစာပိုင္းကေတာ့ မိန္းကေလးအပ်ိဳေလးေတြကို အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ ေယာက်္ားေလးေတြ လို႔ထင္ေအာင္ ဆံပင္ေတြ အတိုျဖတ္ခိုင္းပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြကလည္း ေၾကာက္ၾကေတာ့ သူတို႔ အျမတ္တနိုးတန္ဖိုးထားတဲ့ ဆံပင္ကို မ်က္ရည္လည္ရႊဲေတြနဲ႔ ျဖတ္ၾကရေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီမွာ ခုနက အပ်က္မေလး ေရွာင္က်င္းက ဂ်စ္ကန္ကန္ပါ။ စစ္ၾကီးျပီးသြားရင္တဲ့ သူက ဒီဆံပင္နဲ႔ပဲ လုပ္စားရမွာတဲ့။ အဲေတာ့ မျဖတ္နိုင္ဘူးတဲ့။ ျဖတ္တဲ့သူေတြလည္း ေနာက္ေတာ့ မရပါဘူး။ အနိုင္က်င့္ခံ လိုက္ရတာပါပဲ။ ဆံပင္မျဖတ္တဲ့သူ ကိုယ္တိုင္လည္း ဂ်ပန္စစ္သားေတြရဲ႕ ဆိုးပံုကို သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေမ က ကေလးေလးေတြကို ဒီေလာက္ေၾကာက္စရာ အေျခအေနၾကီးမွာေတာင္ တရုတ္ရိုးရာသီခ်င္းေလးေတြ သင္ေပးပါေသးတယ္။ ဂီတရဲ႕ စြမ္းအားပဲလား၊ ရိုးရာ လက္ဆင့္ကမ္းတာလားေတာ့ မသိေပမယ့္ ေမွာင္မိုက္မႈေတြ ေျပလိုေျပျငား လင္းလက္ဖို႕ ၾကိဳးစားတဲ့ အကြက္ေလး တစ္ကြက္ေပါ့။

အဲဒီမွာ ေျပာခ်င္တာက မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အက်ဥ္းအက်ပ္ထဲေရာက္ရင္ ေယာက်္ားေတြထက္သာတဲ့ စြမ္းရည္ သတၱိေတြပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီစခန္းက အပ်ိဳေလးေတြကို လွည့္ပတ္ေခ်ာင္းေနတဲ့ ဂ်ပန္ေတြက အက်ပ္ကိုင္ပါတယ္။ နင္တို႔ေနရာမွာ အပ်က္မေတြ ရွိတယ္ေပါ့။ ငါတို႔ကို ၁၀၀ ေလာက္ေပးေပါ့။ ေပးရင္ နင္တို႔ကို အစားအေသာက္ေတြ ေထာက္ပံ့မယ္ေပါ့။ မေပးရင္ေတာ့ သိတဲ့ အတိုင္းေပါ့။ အဲေတာ့ ဂၽြန္တို႔ က်န္းရႈယြန္တို႔ ခမ်ာမွာ မေပးလည္း အတင္းအက်ပ္လုပ္မယ့္ အတူတူ လိုက္ေလ်ာရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ က်န္းရႈယြန္က ဂ်ပန္ဗိုလ္ အီဒါကို မေၾကာက္မလန္႔ျပန္ေျပာတာ တစ္ခြန္းရွိပါေသးတယ္။ ဂ်ပန္ဗိုလ္က ဆံပင္အေကာက္ေတြ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြနဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ ေတြ႔တယ္ေပါ့။ အဲဒါ အပ်က္မေတြေပါ့။ အဲေတာ့ ငါတို႔ကို အသာတၾကည္ေပးေပါ့။ အဲလိုေျပာေတာ့ က်န္းရႈယြန္က ျပန္ေျပာပါတယ္။ ရွင္တို႔ ဂ်ပန္မွာေရာ ဆံပင္အေကာက္ေတြ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြဆိုးရင္ အပ်က္မျဖစ္ေရာလား ဆိုျပီးေတာ့ေလ။ အဲ့မွာ ျပန္ေျပာရဲတဲ့ သူရဲ႕ သတၱိကိုလည္း ေလးစားသလို ခုေခတ္ နဲနဲေလးေဟာ့တာ၀တ္ရင္ အပ်က္မနီးပါး အေျပာခံေနရတဲ့ အမိ်ဳးသမီး ငယ္ေလးေတြကိုလည္း စာနာမိပါတယ္။ ထားေတာ့။အဲေတာ့ အဲဒီ ငရဲတြင္းကို သြားမယ့္ ေစတနာရွင္မေလးေတြ ကို မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႔ပဲ ဖိတ္ေခၚရေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီမွာ ပထမဆံုး ေစတနာ၀န္ထမ္းကေတာ့ အပ်က္မေလး ေရွာင္က်င္းေပါ့။ သူကိုယ္တိုင္ လက္ေတြ႔ၾကံဳလိုက္ရလို႔ ေၾကာက္လန္႔ေနေပမယ့္လည္း အမ်ားအတြက္ အေရးၾကီးလာ ေတာ့လည္း ေရွ႔ထြက္ရဲတဲ့ သတၱိဟာ ေလးစားေလာက္ပါတယ္။ အပ်က္မေလး ဆိုေပမယ့္လည္း သူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္လို ေလးစား ထိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ တန္ရဲ႕ ခယ္မေလး ေမ လည္း ကံမေကာင္းေတာ့ ပါသြားပါတယ္။ ေအာ္ အဲဒီ နန္က်င္းမွာ ဂ်ပန္အပ်က္မေလး ေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ တရုတ္မေလးေတြထက္ ေစ်းၾကီးေသးသဗ်ာ။

အဲဒီမွာ ဒါရိုက္တာဟာ အဲဒီေလာက္ စုတ္ျပတ္သပ္ေနတဲ့ အေျခအေနမွာ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးကိုလည္း မရရေအာင္ ရင့္နာဖြယ္ရာ ထည့္သြင္းသြားပါေသးတယ္။ လိင္ပိုင္း အေတြ႕အၾကံဳမရွိတဲ့ ကာဒိုကာ၀ါေလးဟာ ေဆာင္ၾကာျမိဳင္ကို သြားရင္း ဂ်ပန္မေလး ယူရီကို ကို ခ်စ္သြားတဲ့ အခန္းေလးေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ယူရီကို အတြက္ ႏွစ္ကူးလက္ေဆာင္ေလးေတြ ဘာေတြ သြားပို႔ေသးသဗ်ာ။ အေမွာင္ၾကီးထဲက အလင္းေလး တစ္ခ်က္ထပ္ျပတာေပါ့။

အဲဒီလို သြားခဲ့ၾကတဲ့ ကေလးမ တစ္ရာဟာ ငရဲတြင္းကေန ျပန္ထြက္လာေတာ့ ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ေရွာင္က်င္းလည္း လူမဆန္ေအာင္ ျပဳက်င့္ခံရေတာ့ တိမ္းပါးသြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆံုးသြားတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို ၀စ္လစ္စလစ္နဲ႔ ေခြးေသ၀က္ေသလို တြန္းလွည္းနဲ႔ သယ္ထုတ္သြားတာပါ။ အဲဒါကို ကာဒိုကာ၀ါကလည္း ျမင္လိုက္ပါတယ္။ သူ႔ရင္ထဲမွာ ေညွာင့္ေတြ တစ္ေခ်ာင္းျပီး တစ္ေခ်ာင္းမ်ားလာျပီေပါ့ဗ်ာ။ စစ္ပြဲအတြင္းမွာ လူအျဖစ္ဆိုတဲ့ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ ေပ်ာက္ကြယ္ျခင္းေတြ ကို လူစိတ္မရွိျခင္းေတြနဲ႔ အတူ ျပသြားတာပါ။ စစ္ပြဲဆိုတာ လူအျဖစ္က အနိမ့္က်ဆံုး ေလ်ာဆင္းေစတဲ့ အရာပါပဲ။ စစ္ပြဲေၾကာင့္ ျမင့္မားလာတဲ့အရာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ေအာင္ပြဲဆိုတာလည္း လူ႔အသက္ေတြနဲ႔ နႈိင္းယွဥ္ရင္ ဘာမွ မေျပာပေလာက္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ပဲ စစ္ျဖစ္ျဖစ္ စစ္တိုက္ျပီဆိုကတည္းက လူ႔အျဖစ္၊ လူ႔စိတ္ေတြ ရွားပါးေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ေတာ့တာပါပဲ။

 ျပီး ရင္နင့္စရာ ဇာတ္၀င္ခန္းေလးလည္း ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒီ ငရဲတြင္းၾကီးက ေန ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေမ ဟာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ေနထိုင္တဲ့ ဇုန္ကိုျပန္ပို႔ခါနီးမွာပဲ ဗိုလ္အီဒါ ကိုယ္တိုင္ ရူးေနတာက ဘာတန္ဖိုးရွိေတာ့မွာလဲ ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ပစ္သတ္လိုက္ပါတယ္။ ေမ ေလးဟာ ရူးေနတာကလည္း ယဥ္ယဥ္ေလးပါ။ သူတို႔ရိုးရာသီခ်င္းေလးကိုေတာင္ ဆိုလို႔ေနတာပါ။ အရူးဆိုေတာ့ အေၾကာက္တရားလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ရူုးမွသာ အေၾကာက္တရားမရွိတာပါ။ တန္ တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ေမ ေသသလား၊ ရွင္သလား မသိရဘဲ ေမွ်ာ္တလင့္လင့္နဲ႔ အစိုးရိမ္ၾကီး စိုးရိမ္ေနၾကတာေပါ့။

ဇာတ္လမ္းက ထပ္တင္ပါတယ္။ မစၥတာ ဂၽြန္ကို တရုတ္ေတြကို အခုလို ကူညီကယ္မေနျခင္းဟာ ဂ်ပန္နဲ႔ ဂ်ာမနီရဲ႕ ဆက္ဆံေရးကို ပ်က္ျပားေစတယ္ဆိုျပီး သူ႔တိုင္းျပည္ကို ျပန္ေခၚပါေတာ့တယ္။ သူ႕ကို အားကိုးေနရတဲ့ တရုတ္ေတြ ကူကယ္ရာ ေ၀းျပီေပါ့။ မစၥတာၾကီး ခင္ဗ်ာလည္း မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႔ သူ႕ကို ေတာင့္တေနၾကတဲ့သူေတြကို ထိုင္ကန္ေတာ့ျပီး ကားေလးနဲ႔ ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီကားေလးထဲမွာ သူရဲ႕ ကိုယ္ေရးအရာရွိျဖစ္တဲ့အတြက္ တန္ တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကိုလည္း ေခၚလာခြင့္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ပန္ေတြဟာ တရုတ္စစ္သားတိုင္းကို သတ္တဲ့အတြက္ တရုတ္စစ္သား တစ္ေယာက္ကလည္း ဂၽြန္ရဲ႕ လက္ေထာက္အျဖစ္ ဟန္ေဆာင္လိုက္ပါ လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမိဳ႕ထြက္ခါနီး ဂိတ္မွာေတာ့ အီဒါနဲ႔ ေတြ႕ပါတယ္။ အဲဒီမွာ မစၥတာဂၽြန္နဲ႔ အတူ လက္ေထာက္ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ေခၚခြင့္ရမယ္ဆိုေတာ့ တန္ ဟာ လြတ္ေျမာက္ခါနီးမွပဲ သူ႔အစား ဟိုတရုတ္စစ္သားေလးကိုပဲ သူ႔မိန္းမနဲ႔ ထြက္ခြာခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ တကယ့္ကို ရင္နင့္စရာ ျပကြက္ပါ။ သူ႔ဇနီးကိုသူေျပာပါတယ္။ ငါက ေမ ကို ရွာဖို႔က်န္ခဲ့မယ္တဲ့။ နင္သြားႏွင့္တဲ့။ သူ႔မွာ ရွာဖို႔တာ၀န္ရွိတယ္ေပါ့။ သူက တာ၀န္သိတာကိုး။ ပိုျပီး ရင္နင့္စရာေကာင္းတာက သူ႔မိန္းမမွာလည္း ေနာက္ထပ္ ကိုယ္၀န္လြယ္ထားရတာပါပဲ။ အဲဒီမွာ တန္ ရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ပထမေတာ့ သူတို႔မိသားစု အဆင္ေျပေအာင္ ဂ်ပန္ေတြနဲ႔ အလ်ဥ္းသင့္သလို ေပါင္းေပမယ့္ တကယ့္ အနစ္နာခံရမယ့္ ေနရာမွာေတာ့ တကယ့္ကို တာ၀န္သိသိ အနစ္နာခံခဲ့၊ သတၱိရွိခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်န္ခဲ့ေတာ့လည္း သူက အသတ္ခံရတာပါပဲ။ အဲဒီမွာ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ အနိုင္က်င့္သူ အီဒါကို ေနာက္တဲ့ သေဘာကိုလည္း တကယ္ေတာ္တဲ့ ဒါရိုက္တာက မရရေအာင္ ရုိက္ျပသြားပါေသးတယ္။ တန္ ကို သတ္ခါနီး သတ္ကြင္းမွာ သူေျပာတာက လူတိုင္းဟာ ေသရမွာပဲတဲ့။ ဒီေနရာေလးက လွတယ္တဲ့။ ျပီးေတာ့ တန္႔ကို သူ႔ပါးစပ္က ေဆးလိပ္ကိုေတာင္ တိုက္လိုက္ပါေသးတယ္။ ခက္တာက တန္က ေဆးလိပ္မေသာက္တတ္တာပါပဲ။ အစပိုင္းမွာလည္း တန္က ေဆးလိပ္မေသာက္တတ္ေပမယ့္ ဂ်ပန္စစ္သားေတြ အတင္းတိုက္ ထိုးေရာင္းလို႔ ေဆးလိပ္ေတာင့္ေတြ ၀ယ္ခဲ့ရတဲ့ အခန္းလည္း ပါပါေသးတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ တန္ ေဆးလိပ္ကို အပီအျပင္ ဖြာရႈိက္ပါတယ္။ သူ႕ကို သတ္ခါနီး မ်က္လံုးကို အ၀တ္နဲ႔ စည္းတာကိုေတာင္ အစည္းမခံဘဲ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ အသတ္ခံသြားခဲ့တာပါ။ ျပီး အီဒါကို စကားတစ္ခြန္းေျပာသြားပါတယ္။ ငါ့မိန္းမမွာ ကိုယ္၀န္ထပ္ရွိေနျပီကြ ဆိုတဲ့စကားေလးပါ။ ဂ်ပန္ေတြသတ္လို႔ သူ႕သမီးေလးေသသြားေပမယ့္ သူ႔မ်ိဳးဆက္ က်န္ခဲ့ေသးတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ မင္းတို႔ ငါတို႔ကို အျပီးသတ္ေတာ့ အနိုင္မရပါဘူး ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ သူ႔တစ္ေလ်ာက္လံုးမွာ ဂ်ပန္ေတြကို လိုက္ေလ်ာခဲ့သမွ် ဒီတစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ ေခ်ဖ်က္ဆန္႔က်င္ျပသြားတာပါ။ ဒါရိုက္တာ လု ဘယ္ေလာက္ေတာ္သလည္း ဆိုရင္ ဒီဇာတ္ကားထဲမွာ စကားေျပာခန္း အမ်ားၾကီးလည္း မပါသလို ေျပာသြားတဲ့ တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းက တကယ့္ကို ကြက္တိက် လိုအပ္ေကာင္းမြန္လွပါတယ္။ အဲဒီမွာ အီဒါ တုန္လႈပ္သြားတာကို ပါးပါးေလးေတာ့ ရေအာင္ ျပသြားပါေသးတယ္။ အနိုင္က်င့္သူေတြဟာ အနိုင္က်င့္ခံရသူေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ သတၱိကို ဘယ္လိုလုပ္ နားလည္နိုင္မွာလဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ တန္ဖိုးထားတတ္မွာလဲ။ အီဒါ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္တဲ့ အခန္းေပါ့။

အဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ က်န္ခဲ့သူေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးေပါ့။ က်န္းရႈယြမ္ လည္း ပါတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ဂ်ပန္ေတြက ထပ္တင္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ ကေလးေတြအားလံုးကို တစ္ေနရာကို စုပို႔ျပီး ေယာက်္ားသားေတြထဲမွာ စစ္သားေတြ အမ်ားၾကီး ပါ၀င္တဲ့အတြက္ ေယာက်္ားသားေတြ အမ်ားစုကို စစ္ကားၾကီးနဲ႔ ေခၚျပီး သုတ္သင္ဖို႔ လုပ္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြ ငိုၾကေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီမွာ သတၱိရွိတဲ့ နိုင္ငံျခားသူ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ သတၱိရွိရွိ ေျပာဆိုမႈေၾကာင့္ မိသားစုတစ္စုစီဟာ ခုနက စစ္ကားေတြေပၚက အသတ္ခံရေတာ့မယ့္ ေယာက်္ားသားတစ္ေယာက္စီကို ေခၚခြင့္ရွိပါတယ္။ အဲဒီမွာ အပ်ိဳမေလး က်န္းရႈယြမ္ဟာ အဖိုးၾကီးတစ္ေယာက္ကို သူ႔အသိစိတ္နဲ႔သူ သူ႕အမ်ိဳးသားဟန္ေဆာင္ျပီး သြားေခၚ ကယ္တင္ပါတယ္။ ျပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ နဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ အေခါက္ေခါက္ေပါ့။ ခက္တာက ကားေပၚမွာ လက္ဖတင္နင္ လု တို႔ တပ္ထဲက ထြက္ေျပးလာတဲ့ ရွန္စီ ရွိေနပါတယ္။ သူ႔ကို သူ႕သားေလး ေရွာင္ က သြားေခၚတာလည္း မရပါဘူး။ ကေလးဆိုေတာ့ ႏွင္လႊတ္ခံရပါတယ္။ အဲေတာ့ လံုမေလး က်န္း ေနာက္တစ္ၾကိမ္ သြားေခၚရျပန္ပါတယ္။ အဲလို သူ အၾကိမ္ၾကိမ္သြားေခၚေနတာကို ကာဒိုကာ၀ါ ျမင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တျခားစစ္သားတစ္ေယာက္က အီဒါကို သြားသတင္းေပးလိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သူတိို႔သံုးေယာက္သားကို မိသြားေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီမွာ နဂိုကတည္းက အျမင္ကပ္ေနတဲ့ အီဒါဟာ လံုမေလးက်န္းကို သူ႕စစ္သားေတြ ေပ်ာ္ဖို႔ ေပးပစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒဏ္ေပးတာေပါ့။ ဂ်ပန္စစ္သားေတြ ေပ်ာ္ပါးရင္ ေသတာထက္ဆိုးတာကို သိေနတဲ့ က်န္းဟာ ကာဒိုကာ၀ါ ေဘးက ျဖတ္သြားရင္း သူ႔ကို ပစ္သတ္ပါလို႔ သနားစဖြယ္ေတာင္းဆိုပါတယ္။ အေကာင္းဆံုးလမ္းဟာ ေသျခင္းပဲ ရွိေတာ့တယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။ တစ္ေလ်ာက္လံုး သူကိုယ္တိုင္ေရာ၊ တျခားလူေတြကိုပါ ရွင္သန္ေအာင္ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ခဲ့တဲ့ လံုမေလး က်န္းလည္း လက္ေလ်ာ့အရံႈးေပးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔လမ္းကို သူ႔ဘာသာသူ ေရြးသြားတဲ့ သတၱိ၊ အနိုင္က်င့္ခံရေပမယ့္လည္း အနိုင္မယူနိုင္တဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ မေၾကာက္တရားကို ျပသြားတာပါ။ ကာဒိုကာ၀ါလည္း ၀မ္းနည္းစြာနဲ႔ လိုက္ေလ်ာလိုက္ပါတယ္။ ကာဒို တစ္ေယာက္ေတာ့ လိပ္ျပာညစ္ျပီးရင္း ညစ္ျပီေပါ့။

အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြျပီးေတာ့ ကာဒိုကာ၀ါ က သူ႕ေကာင္မေလး ယူရီကို ဆီသြားပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ယူရီကို ကလည္း နန္က်င္းက ထြက္ေျပးရင္း ေသပါျပီ။ အဲဒီမွာ တကယ္ေမတၱာစစ္နဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ကာဒိုကာ၀ါဟာ အဲဒီအိမ္က အမ်ိဳးသမီးၾကီးကို ေငြထုပ္ကေလး ေပးရင္း ယူရီကိုဟာ သူ႕ဇနီးျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္တဲ့။ သူ႔အတြက္ အုတ္ဂူေကာင္းေကာင္းေလး လုပ္ေပးလိုက္ပါဆိုျပီး ေတာင္းဆိုရွာပါတယ္။ ကာဒိုကာ၀ါ ေတာ့ မရေတာ့ပါဘူး။ သူ႔အျပစ္ေတြကို သူခြင့္မလႊတ္နိုင္ေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနရပါျပီ။ သူ႕လိပ္ျပာဟာ ဒီဘ၀နဲ႔ေတာင္ သန္႔စင္လို႔မရေအာင္ ညစ္ညမ္းေနပါျပီ။

အဲဒီမွာ ဂ်ပန္ေတြဟာ နန္က်င္းကို သိမ္းျပီးကတည္းက ေလ့က်င့္ေနၾကတဲ့ ေအာင္ပြဲႏွင့္ က်ဆံုးသြားၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို ဂုဏ္ျပဳအကပြဲ က်င္းပပါတယ္။ အဲဒီ ကပြဲကို ဒါရိုက္တာက အၾကာၾကီး ရိုက္ျပပါတယ္။ ဂ်ပန္ရိုးရာ နားလည္တဲ့ သူေတြဆိုရင္ေတာ့ ပိုၾကည့္ေကာင္း ခံစားနိုင္မွာပါ။ က်ေနာ္ခံစားရသေလာက္ကေတာ့ မီးခိုးေငြ႕ေတြတလူလူ၊ အပ်က္အစီးေတြ၊ လူေသေကာင္ေတြနဲ႔ ျမိဳ႕ပ်က္ၾကီးထဲမွာ၊ အေမွာင္ၾကီးထဲမွာ သူတို႔လုပ္ေနၾကတဲ့ ေအာင္ပြဲဟာ ဘာအဓိပၸါယ္မွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘာလင္းလက္မႈမွ ရွိမေနေတာ့ပါဘူး။ ေအာင္ပြဲဆိုတာ ဒီလိုလားဆိုတာကို ပန္းခ်ီဆန္ဆန္ အေကာင္းဆံုး ရိုက္ျပသြားတာပါ။ ျပီး ထန္ဂိုေအာင္စည္ၾကီးကို တီးခတ္တဲ့ စင္ကို ထမ္းေနၾကတဲ့ တနည္းအားျဖင့္ သမိုင္းတာ၀န္ကို ထမ္းခဲ့ၾကတဲ့ ကာဒိုကာ၀ါတို႔ အုပ္စုလည္း သမိုင္းတာ၀န္ကိုေတာ့ ထမ္းခဲ့ၾကေပမယ့္ သူတို႔ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ လူသားတာ၀န္ကိုေတာ့ မေက်ပြန္နိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ သူတို႔ တန္ရဲ႕လား။ စဥ္းစားစရာပါပဲ။

ေနာက္ဆံုးအခန္းကေတာ့ ေရွာင္ဇီတို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ကို သုတ္သင္ဖို႔ ကာဒိုကာ၀ါနဲ႔ ဂ်ပန္စစ္သားေလး တစ္ေယာက္က တစ္ေနရာကို ေခၚထုတ္သြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကာဒိုကာ၀ါဟာ ေရွာင္ဇီတို႔ သားအဖကို မသတ္ေတာ့ပါဘူး။ လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူနဲ႔ အတူပါလာတဲ့ စစ္သားေလးကို ေျပာလိုက္တဲ့ စကားကေတာ့ ဒီကားရဲ႕ အသက္ပါပဲ။ “ရွင္သန္ရတာဟာ ေသရတာထက္ ပိုခက္ခဲတယ္“ ဆိုတဲ့ စကားေလးပါ။ ဘယ္ေနရာမွာပဲ စစ္ျဖစ္ျဖစ္ စစ္ၾကီးအတြင္းမွာေတာ့ လူသားေတြရဲ႕ ရွင္သန္မႈဟာ ဒီအတိုင္းပါပဲ။ စစ္အတြင္းမဟုတ္ရင္ေရာ အဲဒီစကား မမွန္နိုင္ဘူးလား။ အစစအရာရာ နိမ့္က်ေနတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမွာေတာ့ စစ္ၾကီးမဟုတ္လည္း ဒီအတိုင္းလို႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ခက္ခဲလြန္းတဲ့ ေခတ္ၾကီးကို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာသာ အနိုင္ယူလို႔ ရခ်င္ရမယ္။ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရေတာ့ အားမတန္ မာန္ေလ်ာ့လိုက္ရတာေတြခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီမွာပဲ အာဏာကို ဖီဆန္တဲ့ အတြက္ အျပစ္ရွိတာကတစ္ေၾကာင္း၊ နန္က်င္းမွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ သူရဲ႕ တိုက္ရိုက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သြယ္၀ိုက္ေသာ္လည္းေကာင္း အျပစ္ေတြကို ဘယ္လိုမွ ျပန္လည္ ေဆးေၾကာနိုင္စြမ္း မရွိေတာ့တဲ့ အတြက္ ကာဒိုကာ၀ါဟာ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ရိႈက္ၾကီးတငင္ ငိုေၾကြးရင္း သူ႔ကိုယ္သူ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္ျပီး အဆံုးစီရင္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ရွန္စီတို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေသနတ္သံကို ေက်ာခိုင္းရင္း၊ ေတာပန္းေလးေတြ ပြင့္တဲ့ လမ္းေပၚမွာ အားရပါးရၾကီး ရီေမာေလ်ာက္လွမ္း သြားၾကပါေတာ့တယ္။ ဇာတ္ကားကို ထြက္ေပါက္ေလးေတာ့ ေပးသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကည့္ရႈတဲ့သူေတြ အဖို႔မွာေတာ့ ရင့္နင့္ဖြယ္ရာ အေတြးေတြ တသီတတန္းၾကီးနဲ႔ က်န္ခဲ့ရပါတယ္။

ဇာတ္ကားေလးရဲ႕ နာမည္အတိုင္း ရွင္သန္ျခင္း ႏွင့္ ေသဆံုးျခင္း ေရာျပြမ္းေနတဲ့ အဲဒီ နန္က်င္းျမိဳ႕ၾကီးထဲမွာ ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာ ေသျခင္းကို ေရြးခ်ယ္သြားတဲ့ သူေတြနဲ႔ ရွက္ရြ႕ံဖြယ္ရာ ရွင္ျခင္းကို ေရြးသြားတဲ့ သူေတြကို ဘယ္သူ႔ကိုေရာ က်ေနာ္တို႔က ပိုမွန္တယ္လို႔ ေျပာနုိင္ၾကပါ့မလဲ။ ေသျခင္းကို ေရြးခ်ယ္သြားတဲ့သူေတြကို ေလးစားမိသလို ရွင္ျခင္းကို ေရြးခ်ယ္သြားတဲ့သူေတြကိုလည္း အျပစ္ေျပာလို႔ မရျပန္ပါဘူး။ ဇာတ္ကားတစ္ေလ်ာက္လံုး သူ႔အသက္ရွင္သန္ ဖို႔ကိုသာ အားစိုက္သြားခဲ့တဲ့ ရွန္ဇီ လို လူမ်ိဳးကိုေရာ ငေၾကာက္လို႔ပဲ အျပစ္တင္ရမလား။ သတၱိရွိတယ္ပဲ ေျပာရမလား ေ၀ခြဲမရပါပဲ။

ေသခ်ာတာကေတာ့ အနိုင္ရသူတိုင္းဟာလည္း အေၾကာက္တရားနဲ႔ ကင္းကြာေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ အနိုင္က်င့္လိုက္တဲ့ သူေတြကို ျပန္ျပီး မေၾကာက္လန္႔ မတုန္လႈပ္ရင္ေတာင္ သူတို႔ရဲ႕ အတြင္းစိတ္၊ ယုတ္မာခဲ့မႈေတြကိုေတာ့ ျပန္လည္ ေၾကာက္လန္႔တတ္ေၾကာင္းကို ကာဒိုကာ၀ါရဲ႕ လူပီသမႈေလး တစ္ကြက္တည္းနဲ႔ ျပသြားပါတယ္။ ဂ်ပန္စစ္သားေတြထဲမွာ လူစိတ္ေပၚတဲ့သူ ဆိုလို႔ တရုတ္ဒါရိုက္တာက ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္တည္းနဲ႔ ျပသြားေပမယ့္လည္း တျခားအနိုင္ယူသူေတြမွာလည္း ရွိတတ္တဲ့ ေၾကာက္စိတ္ကို မီးေမာင္းရွင္းရွင္းလင္းလင္း ထိုးျပနိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈရေနတဲ့ အခ်ိန္သာ မျမင္ခ်င္ မျမင္ရွိေနနိုင္ေပမယ့္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ၾကီးမားတဲ့ ေနာင္တေတြနဲ႕ အတူ အေၾကာက္တရားေတြကို သူတို႔ ေသဆံုးခ်ိန္အထိ တနင့္တပိုး မခ်ိမဆန္႔ ခံစားသြားရမွာပါ။ ဒါ ေသခ်ာတဲ့ ကိစၥပါပဲ။ ခက္တာက အဲဒီလို ေၾကာက္ျပီး ထပ္မံျပီး အဲဒီလို မေၾကာက္ခ်င္ေတာ့လို႔ ထပ္မိုက္ေနဦးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အဆိုးသံသရာၾကီးပဲ ျဖစ္ေနဦးမွာ။ ေၾကာက္ရမ္း မရမ္းဖို႔လည္း လိုပါတယ္။ တစ္သက္လံုး ေနာင္တမရ ေၾကာက္မသြားတဲ့ သူေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ ေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ရူးေနလို႔ပါပဲ။ ဒါကို အနိုင္ယူသူေတြဖက္က သတိခ်ပ္ဖို႔ လိုတာကို အေကာင္းဆံုး ရိုက္ျပသြားခဲ့တဲ့ ကားေလးပါ။

ကဲ က်ေနာ္ေရးတာလည္း ဇာတ္ကြက္ အရုပ္ေတြကို စကားလံုးေတြနဲ႔ ေပၚေအာင္ ေဖာ္ေနရတဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္လည္းရွည္ေနပါျပီ။ ဇာတ္ကားကလည္း (လူမဆန္ညစ္ညမ္း အခန္းေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ပါလို႔ ေျခာက္လတိုင္တိုင္ ဆင္ဆာ တည္းျဖတ္တာေတာင္) တကယ္ရွည္ပါတယ္။ ရွည္သေလာက္လည္း ၾကည့္ရ တန္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ဒီေလာက္ေရးတာေတာင္ ဇာတ္ကားရဲ႕ အႏွစ္သာရေတြကို အနည္းငယ္ေဖာ္နိုင္ရံုပဲ ရွိတာပါ။ တျခား ဇာတ္၀င္ခန္းေကာင္းေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ပါေသးတယ္။ ေကာင္မေလးကို မတရားျပဳက်င့္တဲ့ေနရာမွာ ဂ်ပန္ေတြ မုန္႔တစ္ခ်က္ တုတ္တစ္ခ်က္ လုပ္ပံုေတြ၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းေတာင္ လူစိတ္မရွိပံုေတြ အမ်ားအမ်ားၾကီး က်န္ပါေသးတယ္။ ဇာတ္ကားကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ၾကည့္ျပီး တျခားအျမင္ေတြ ရႈေထာင့္ေတြနဲ႔လည္း ႏွစ္သက္ခံစားၾကပါလို႔သာ တိုက္တြန္းခ်င္ ပါေတာ့တယ္။ ေအာ္ ဒါမ်ိဳး နန္က်င္းအေၾကာင္းရိုက္တဲ့ တရုတ္ကားေကာင္းတစ္ေကာင္း လည္း ရွိပါေသးတယ္။ The Flowers of War ပါ။ အဲ့ကားေလး ကလည္း တကယ္ေကာင္းမြန္ျပီး ၾကည့္သင့္ ၾကည့္ထိုက္တဲ့ ကားေလးပါ။ ကဲ အဲေတာ့ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ အဲဒီလို ထိပ္တိုက္တိုးလာတဲ့ တိုက္ပြဲေတြကို ၾကံဳတိုင္း အနိုင္ရသူ ေတြဖက္ကေနလည္း စာနာေထာက္ထားျ႔ပီး လူ႕ေလာကၾကီးကို လူပီသတဲ့ စိတ္ေလးေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းၾကမယ္ဆိုမွသာ ေနာင္မွရတဲ့ ေနာင္တေတြ၊ အေၾကာက္တရားေတြနဲ႕ ကင္းလြတ္ျပီး ေနထိုင္သြားနိုင္ပါမယ္လို႔ ပခံုးေလးပုတ္ရင္း အားလံုး အေၾကာက္တရားကေန ကင္းလြတ္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳနိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။     ။

(တရုတ္နာမည္မ်ားကို တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ျဖင့္သာ အသံဖလွယ္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မွားရင္ သည္းခံၾကပါ။)

                                                                                                                                                ရွိန္၀ါ

နာက်င္မႈနဲ႔ ရင္းရေသာ ေငြေၾကးမ်ား (The Brass Teapot)

            ဒီႏွစ္ပိုင္းေတြ အေတာအတြင္း ေဟာလိ၀ုဒ္ ရုပ္ရွင္ကားေတြဟာ သဘာ၀လြန္ကားေတြခ်ည္းပဲ ရိုက္ေနလို႔ ရုပ္ရွင္ခ်စ္ ပရိသတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း စိတ္ပ်က္ေနၾကပါတယ္။ နည္းပညာေတြ အတတ္ပညာေတြ ျမင့္မားလာတာနဲ႔ အမွ် အႏုပညာေတြဟာ အင္အားနည္းလာပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ေတြ ပိုင္နိုင္ကၽြမ္းက်င္ေနပါေစ အႏုပညာပစၥည္းဟာ အနုပညာေတာ့ ေျမာက္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ သဘာ၀လြန္ ျဖစ္ရပ္ဆန္းေတြကို ရိုက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း ခိုင္လံုေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ (၀ါ) ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းေကာင္းေတာ့ ရွိရမွာပါ။ အဲလိုကားမ်ိိဳးေတြရွိေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွားေတာ့ ရွားပါတယ္။ အဲလို ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ရိုက္ထားတဲ့ သဘာ၀လြန္ရုပ္ရွင္ကား အနည္းစုေတြထဲက The Brass Teapot ဆိုတဲ့ ကားေလးကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး နွစ္ျခိဳက္မိပါတယ္။

            အဲဒီလို ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းတဲ့ က်န္တဲ့ကားေလးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဥပမာ Lincoln: The Vampire Hunter ဆိုတဲ့ ကားဆိုရင္ ေသြးစုပ္ဖုပ္ေကာင္ေတြကို အရင္းရွင္ ဂုတ္ေသြးစုပ္ေတြ အေနနဲ႔ နိမိတ္ပံုျပ ရိုက္သြားတာပါ။ အဲ့ကားေလးထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေလးနက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြလည္း ပါပါတယ္။ ေသြးစုပ္ဖုပ္ေကာင္ အခ်င္းခ်င္း ျပန္သတ္လို႔ မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေသြးစုပ္ဖုပ္ေကာင္တစ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့ လင္ကြန္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္းဟာ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ေတြကို ႏွိမ္နင္းဖို႔ လင္ကြန္းကိုပဲ အားေပးကူညီရတယ္ တဲ့ဗ်ာ။ ေနာက္ျပီး ေသြးစုပ္ဖုပ္ေကာင္ ေတြကို နွိမ္နင္းနိုင္တဲ့ လက္နက္ဟာ ေငြ တဲ့ဗ်ာ။ ဒီေနရာမွာ ကြယ္လြန္သူ ကဗ်ာဆရာ ဟသၤာတေမာင္ႏြယ္ထြဋ္ ရဲ႕ “ဓနရွင္လူတန္းစားသို႔ကလိထိုးျခင္း“ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကိုေတာင္ သြားသတိရမိပါတယ္။ ကဗ်ာေလးက သံုးေၾကာင္းထဲပါ။ “ၾကမ္းပိုး၊ မွက္၊ယင္/ ျခင္ ႏွင့္ ျဖဳတ္/ မ်ိဳးတူ ေသြးမစုပ္“ တဲ့ဗ်ာ။ ေနာက္ျပီး တကယ့္ သဘာ၀အလြန္လြန္ Supernatural စီးရီးေတြထဲမွာေတာင္ လူေတြရဲ႕ မွားယြင္းတဲ့ ယံုၾကည္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့၊ နဂိုကတကယ္မရွိဘဲ အဲဒီလို လူေတြက ရွိတယ္လို႔ ၀ိုင္းယံုၾကလို႔ ေပၚလာတဲ့ သရဲေတာင္ ရွိေသးတယ္ဗ်ာ။ စိတ္ေၾကာင့္ ရုပ္ျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ျပီး နာမည္ၾကီး ဟာသမင္းသား Eddie Murphy သရုပ္ေဆာင္တဲ့ A Thousand Words ဆိုတဲ့ ကားဆိုရင္လည္း လွ်ာအရိုးမရွိတုိင္း ေလ်ာက္ေဖာေနတဲ့ စာအုပ္ပြဲစား တစ္ေယာက္ ဘယ္လို သင္ခန္းစာရသြားလဲ ဆိုတာကို ရိုက္သြားတာပါ။ သူ႔စကားတစ္ခြန္းေျပာတိုင္း သစ္ရြက္တစ္ရြက္ေၾကြတဲ့ အပင္ၾကီး သူ႔အိမ္မွာ လာေပါက္္ေနတဲ့ အေၾကာင္းကို ရိုက္သြားတာပါ။ အဲ့သစ္ပင္ၾကီးက သစ္ရြက္ေတြ အကုန္ေၾကြသြားရင္ သူေသမယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငေဖာပြဲစားက စကားလံုးေတြကို ဘယ္လို အက်ိဳးရွိစြာ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေခၽြေခၽြတာတာ သံုးသြားသလဲ ဆိုတာကို သင္ခန္းစာေပး သဘာ၀လြန္ျပသြားပါ။

            အဲဒီကားေတြၾကည့္ရင္းနဲ႔ ေပ်ာ္လာတာတစ္ခုက နဂိုက အေရွ႕တိုင္းသားေတြဆိုရင္ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ငံု႔ၾကည့္တတ္ၾကတဲ့ အေနာက္တိုင္းသားေတြက အေရွ႕တိုင္းက စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အယူေတြ၊ တန္ဖိုးေတြ ကို သိနားလည္လာတာပါပဲ။ တကယ့္ကို နာမ္ပိုင္း ရိုက္မယ္ဆိုရင္ တရုတ္ရယ္၊ အိႏၵိယရယ္ကိုပဲ မျဖစ္မေန ဥပမာေပး ရိုက္ပါတယ္။ တကယ့္ကို အေရွ႕ေတြ အေနာက္ေတြ မခြဲျခားေတာ့ဘဲ လူမ်ိဳးအသီးသီးရဲ႕ ခ်စ္စရာဓေလ့ေတြ၊ တန္ဖိုးစံနႈန္းေတြကို သိျမင္နားလည္ တန္ဖိုးထားလာၾကတာ အတိုင္းသားျမင္ရပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ စီးပြားေရးအရ အာရွေစ်းကြက္လို႔ ျငင္းခ်င္လည္း ျငင္းနိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ အခုထိ လူျဖဴလုပ္သမွ် ဟုတ္ပ လုပ္ေနၾကတုန္းပါ။ စံမ်ားျခင္းႏွင့္ ဆန္းျပားျခင္း အလွကို မသိၾကေသးပါဘူး။

            ထားပါေတာ့။ ရုပ္ရွင္ကားေလး အေၾကာင္းေျပာၾကရေအာင္။ ကားေလးကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး fancy ကားေလးလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ကြယ္က အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ ၾကက္သီးထဖြယ္ရာ ေလးနက္လြန္းလွပါတယ္။ အဲ့ကားေလးဟာ ၂၀၁၃ ကမွ ထြက္တဲ့ ကားသစ္ေလးပါ။ movie box မွာလည္း ၀င္ေငြေတာ္ေတာ္ေကာင္းခဲ့တဲ့ ကားေလးပါ။ အဓိက သရုပ္ေဆာင္ေတြကေတာ့ မင္းသမီးေခ်ာေလး Juno Temple နဲ႔ မင္းသား Michael Angarano ပါ။

ဟာသကားလို႔လည္း ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ကိုေပါ့ေပါ့ေလးနဲ႔ ပါးသြားတာပါ။ ဇာတ္လမ္းရဲ႕အစမွာ စီးပြားေရး အဆင္မေျပတဲ့ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ရိုက္ျပပါတယ္။ မိန္းမကလည္း ဘြဲ႕ေလးတစ္ဘြဲ႔ရျပီး အလုပ္အကိုင္ကမရွိ။ ပညာမာန္ေလးကလည္း ရွိေတာ့ ေတာ္ရံုနိမ့္တဲ့ အလုပ္လည္း မလုပ္ခ်င္။ ေယာက်္ားကလည္း လုပ္ငန္းခြင္မွာ မေအာင္ျမင္။ အိမ္လခကိုေတာင္ ပံုမွန္မေပးနိုင္တဲ့ အေျခအေနပါ။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူတို႔လင္မယား ေငြရေပါက္ရွာဖို႔ ၾကံတုန္း ကံကလည္း ဆိုးခ်င္ေတာ့ ကားအၾကီးၾကီးတစ္စီးက သူတို႔ကားေလးကို လာေအာင္းပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ အမ်ိဳးသမီးက ေရွးေဟာင္းပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ကို ေတြ႔မိျပီး အဘြားၾကီးတစ္ေယာက္ ကိုင္ထားတဲ့ ေၾကးခရားအိုးေလးကို စိတ္၀င္စားသြားပါတယ္။ အတိုခ်ံဳးေျပာရရင္ ပိုက္ဆံကလည္း မရွိေတာ့ အဲဒီေၾကးခရားအိုးေလးကို ခိုးလာလိုက္ပါတယ္။ အစပိုင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ေရွးေဟာင္းပစၥည္း ေလလံတင္ပြဲမွာ ေလလံတင္ေရာင္းမလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေန႔ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေကာင္မေလးက ဆံပင္ေျဖာင့္ေနရင္း မေတာ္မဆ ထိခိုက္မိျပီး နာသြားတဲ့ အခါမွာ သူ႔အနီးအနားမွာ ရွိတဲ့ ေၾကးခရားအိုးေလးက ထခုန္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ထူးဆန္းလို႔ ဘာမ်ားလည္းလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဒၚလာတစ္ရြက္ ေရာက္ေနပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ သူ႔ကိုယ္သူ ထပ္နာေအာင္ လုပ္ျပန္ပါတယ္။ ေၾကးခရားအိုးေလးကလည္း ေငြထပ္ေပးပါတယ္။ အဲေတာ့ ေျဗာင္းဆန္ျပီေပါ့။ အလုပ္ျပဳတ္ျပီး ျပန္လာတဲ့ လင္ေယာက်္ားကိုလည္း မေခ်ာ့နိုင္၊ အေပ်ာ္ၾကီး ေပ်ာ္ တနည္းအားျဖင့္ အနာက်င္ၾကီး နာက်င္ျပီးေတာ့ေနပါတယ္။ ေယာက်္ားကိုလည္း ေၾကးအိုးေလး အေၾကာင္းေျပာျပျပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အၾကံၾကီး ၾကံၾကေတာ့တာေပါ့။

            အစပိုင္းေတာ့ ေယာက်္ားျဖစ္သူက ေၾကးခရားအိုးေလးဟာ အဲဒီလို နာက်င္မႈၾကီးေတြကို ၾကိဳက္ေနေတာ့ စိတ္မသန္႔တာနဲ႔ပဲ ေလလံတင္ပြဲမွာ သူ႔မိန္းမ မသိခင္ သြားေရာင္းပါတယ္။ တကယ္လည္း မေရာင္းျဖစ္ပါဘူး။ ပိုဆိုးသြားတာက သူတို႔ဆီမွာ အဲ့ေၾကးအိုးေလး ရွိေနမွန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိသြားၾကတာပါ။ အဲလို သိတဲ့သူေတြအထဲမွာ ေၾကးခရားအိုးေလး သမိုင္းကို အတိအက်သိျပီး အဲဒီလို က်ိန္စာသင့္ ေၾကးအိုးေလးကို လိုက္လံဖ်က္ဆီးဖို႔ ၾကိဳးစားေနတဲ့ ပညာရွင္ ေဒါက္တာလင္း ဆိုသူလည္း ပါပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ေၾကးခရားအိုးေလး တည္ေနတာ ရာစုႏွစ္နဲ႔ ခ်ီေနပါျပီ။ ဘုရင္ေတြ၊ လူခ်မ္းသာေတြ၊ အာဏာရွင္ေတြ၊ သာမန္လူေတြ အဆက္ဆက္ ပိုင္ဆိုင္လာခဲ့တဲ့ အိုးေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့အိုးေလးဟာ ပိုင္ဆိုင္သူေတြကို ေကာင္းက်ိဳးထက္ ဆိုးက်ိဳးကို ပိုေပးေစတယ္ဆိုတာကို ေဒါက္တာလင္းက သိထားပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း သူတို႔မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ ဒီအိုးေလးကို ဖ်က္ဆီးပစ္ဖို႔ သမိုင္းေပးတာ၀န္အျဖစ္ လက္ခံက်င့္သံုးလာၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အုိးေလးကလည္း သူ႔ကို ထိျပီး ပိုင္ဆိုင္သြားျပီဆိုရင္ အဲဒီပိုင္ရွင္က ေပးမွ တျခားလူက ယူလို႔ရတာပါ။

            ပထမေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္က သေဘာတူညီခ်က္တစ္ခု လုပ္ပါတယ္။ ဒီအိုးေလးနဲ႔ ေဒၚလာတစ္သန္းရရင္ေတာ့ ေတာ္ျပီ၊ အိုးေလးကို စြန္႔ပစ္လိုက္မယ္ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ပဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး သူတို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညွင္းဆဲျပီး ေငြရွာၾကပါတယ္။ တက္တူးေတြထိုး၊ ဒဏ္ရာေတြရေအာင္လုပ္နဲ႔ ပိုက္ဆံေတာ့ ရလာပါတယ္။ သူတို႔ ပင္ပန္းလြန္းပါတယ္။ တစ္ခါ တစ္ခါဆို လူရုပ္ေတာင္ မေပါက္ေတာ့ပါဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူတို႔ စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ျပည့္ခါနီးမွာပဲ သူတို႔မွာ ျပႆနာေပၚပါတယ္။ သူတို႔မွာ အိုးေလးရွိမွန္းသိေတာ့ လူဆိုးႏွစ္ေယာက္က သူတို႔အိမ္ကို လာေရာက္ေဖာက္ထြင္းျပီး သူတို႔စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ အကုန္လံုးကို ယူသြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔က ေတာ္ေတာ္လည္း ခ်မ္းသာေနၾကပါျပီ။ အိမ္ၾကီး ရခိုင္ၾကီးနဲ႔ ေနေနတာပါ။ အဲေတာ့ ရွိသမွ်ပိုက္ဆံေလးေတြကုန္သြားေတာ့ ပိုက္ဆံထပ္ရွာဖို႔ နည္းလမ္းကို သူတို႔ ထပ္မံစဥ္းစားရေတာ့မွာပါ။ ကားေလးက အဲ့အထိကို ေပါ့ပါးျပီး ဟာသဆန္ပါေသးတယ္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အတူၾကည္နူးေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ နာက်င္ေအာင္ ကန္လားေက်ာက္လား ထုလားေထာင္းလားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကားေလးက ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ တကယ့္ကို နာက်င္ဖြယ္ရာေလးနက္မႈေတြဆီကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေခၚေဆာင္သြားပါေတာ့တယ္။

            တစ္ေန႔မွာေတာ့ မိန္းမလုပ္သူက အိုးေလးရဲ႕ ေနာက္ထပ္လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုကို ထပ္ေတြ႔ပါတယ္။ အိုးေလးဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို နာက်င္ေအာင္ လုပ္ရံုတင္မက အျခားသူေတြနာက်င္ေနရင္လည္း အဲ့အိုးေလးကသာ အနားမွာရွိရင္ ပိုက္ဆံရတယ္ေပါ့။ အဲဒီမွာ ပိုဆိုးလာပါတယ္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အိုးေလး ပိုက္ပိုက္ျပီး နာက်င္မႈေတြရွိတဲ့ေနရာတိုင္းကို အေျပးအလႊား သြားၾကပါေတာ့တယ္။ လက္ေ၀ွ႔ပြဲေတြ၊ ကေလးမီးဖြားခန္းေတြေတာင္ မေရွာင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ပါးပါးေလးနဲ႔ ေၾကာက္လန္႔စရာ စျပတာက ေငြေၾကးဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို နာက်င္ေအာင္ လုပ္ရံုတင္မကဘဲ တျခားလူေတြကိုလည္း နာက်င္ေအာင္ လုပ္ပါလား။ အျခားလူေတြရဲ႕ နာက်င္ျခင္းကိုလည္း စေတးျပီး ေငြေၾကးရွာလို႔ရပါလား။ ေငြေၾကးဟာ ဒီလိုမ်ိဳးၾကီးပါလားလို႔ ၾကည့္သူေတြကိုပါ နာက်င္ေအာင္ ျပသြားတာပါ။

            ကားေလးက ဒီအတိုင္းမျပီးေသးပါဘူး။ အဆင့္ထပ္တတ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ မိန္းမလုပ္သူက အိုးေလးက ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ နာက်င္မႈကိုထက္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ နာက်င္မႈကို ပိုၾကိဳက္တယ္၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ နာက်င္မႈဆိုရင္ ေငြေတြ ပိုေပးတတ္တယ္ဆိုတာကိုပါ ထပ္ေတြ႔ျပန္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာလည္း အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ကို ေလးစားမိျပန္ပါတယ္။ အိုးေလးရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တိုင္းကို ေတြ႔တာက မိန္းမလုပ္သူပါပဲ။ အဲဒီမွာပဲ သူတို႔လင္မယားဟာ ေဒါက္တာလင္း ၾကိဳေျပာခဲ့သလို အဆိုးဆံုး အေျခအေနကို ေရာက္သြားတာပါ။ အဲဒီမွာပဲ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အထိရွဆံုး နာက်င္ေအာင္ သူတို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရး လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြ အကုန္လံုးကို ဖြင့္ဟေတာ့တာပါပဲ။ တကယ့္ကို သာမန္ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္ဆိုရင္ အမုန္းၾကီး မုန္းသြားေစေလာက္တဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လင္မယားကေတာ့ အနည္းငယ္ ေသြးေအးသြားတာကလြဲရင္ ဘာမွ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ အဲဒီမွာပဲ သူတို႔ရဲ႕ မိသားစုဘ၀မွာတင္မက တျခားလူေတြရဲ႕ မိသားစုဘ၀က လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြ အကုန္လံုးကို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာနာက်င္ေအာင္ လိုက္လုပ္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလို လုပ္ရင္းနဲ႔ပဲ တစ္ေန႔ေတာ့ မိန္းမလုပ္သူက ေနာက္ဆံုးမွာ သူတို႔အားက်၊ မနာလိုတဲ့ သူရဲ႕ ညီမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရး လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို ေဖာ္ဖို႔သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး ေယာက်္ားလုပ္သူထက္ ေလာဘပိုၾကီးခဲ့တဲ့ မိန္းမလုပ္သူဟာ တကယ့္တကယ့္မွာေတာ့ သူမရဲ႕ မိခင္စိတ္ေၾကာင့္ပဲ မရက္စက္နိုင္ခဲ့ပါဘူး။ သူမကို သူမလည္း အားမလို အားမရေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို မလုပ္နိုင္ခဲ့လို႔လည္း ေယာက်္ားလုပ္သူက မိန္းမကို အျပစ္မတင္ခဲ့ပါဘူး။ မိန္းမကို အားေပးရင္း ေရွ႕ဆက္ၾကဖို႔ ျပင္ၾကပါတယ္။

            ရုပ္ရွင္ထဲမွာေတာ့ ဒီအပိုင္းဟာ တစ္ခန္းႏွစ္ခန္းေလာက္နဲ႔ ျပီးသြားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္အျပင္မွာ ၾကည့္ရႈသူအဖို႔ေတာ့ ေတြးစရာ တသီတတန္းၾကီးကို ျဖစ္ေစပါတယ္။ ပထမဆံုး အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတဲ့ အရာတိုင္းမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ဆိုတာ အနည္းနဲ႔ အမ်ားဆိုသလို ရွိၾကပါတယ္။ အဲ့လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြဟာ အပြင့္လင္းဆံုး ဖြင့္ထုတ္ေျပာရင္ေကာင္းသလား၊ ထိန္ခ်န္ထားရင္ေကာင္းမလား ဆိုတာကို တစ္ဦးခ်င္း တစ္ဘ၀ခ်င္းနဲ႔ပဲ ဆံုးျဖတ္ရမွာပါ။ တကယ္လို႔ အဲဒီ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြ ေပၚလာျပီဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာလုပ္ၾကမွာလဲ။ ဒါၾကီးကိုပဲ အျပစ္ဖို႔ျပီး အိမ္ေထာင္ေရးကို အဆံုးသတ္ၾကမလား။ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီလို ဆိုးကြက္ေတြကို နားလည္သည္းခံ ခႊင့္လႊတ္ျပီး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကုိသာ အဓိကထားျပီး ေရွ႕ဆက္ၾကမွာလား။ စဥ္းစားစရာပါ။ အိမ္ေထာင္တစ္ခုရဲ႕ ေယာက်္ားမိန္းမ ခ်စ္ျခင္းတရားထက္ အျခားဘယ္အရာေတြက အေရးၾကီးလည္း ဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ၾကရမွာပါ။ အဲ့ကားေလးမွာ ေနာက္တစ္ခုလည္း ပါးပါးေလး ျပသြားပါေသးတယ္။ အိမ္ေထာင္ေရးရဲ႕ ဆည္းလည္းသံေလးေတြျဖစ္တဲ့ ကေလးယူဖို႔ ကိစၥပါပဲ။ ရင္ေသြးေလးေတြ ရွိေနတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ မရွိၾကတဲ့သူေတြထက္ေတာ့ ပိုမိုခိုင္ျမဲသာယာတတ္တာကိုလည္း ျပသြားပါေသးတယ္။ သူတို႔လို အိမ္ေထာင္ေရး အခ်ိန္မေရြးျပင္ဆင္ဖို႔ မတြန္႔ဆုတ္ၾကတဲ့သူေတြေတာင္ အိမ္ေထာင္ေရးကို ခိုင္ျမဲဖို႔၊ စည္ပင္ဖို႔ၾကိဳးစားလာၾကတာကိုလည္း ၾကည္နူးဖြယ္ရာ ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။

            ေနာက္တစ္ခုကလည္း ေလာကဓံ အေကာင္းအဆိုး ဘာေတြပဲ ၾကံဳလာရ၊ ၾကံဳလာရ မိမိရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္စိတ္အၾကည္ဓါတ္ေလးကို ထိန္းသိမ္းရမယ္ဆိုတာကိုလည္း ျပသြားပါေသးတယ္။ ကားေလးထဲမွာေတာ့ ေဒါက္တာလင္းက သူတို႔ကို အဆိုးေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ သတိေပးတာကိုေတာင္ သူတို႔က မာန္တက္ပါတယ္။ ငါတို႔က တျခားလူေတြနဲ႔ မတူဘူး။ ငါတို႔ဟာ အဲလစ္ ႏွင့္ ဂၽြန္လို႔ အားတင္းထားတတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခုခု ျဖစ္လာတိုင္းလည္း ငါတို႔ဟာ အဲလစ္ နွင့္ ဂၽြန္၊ အဲလစ္ ႏွင့္ ဂၽြန္ ဆိုျပီး ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းတတ္ၾကပါတယ္။ လူ႔ေလာကၾကီးမွာ အေရးၾကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ တစ္သီးပုဂၢလေကာင္းမြန္မႈေတြကို သူတို႔ နိုင္သေလာက္ ထိန္းသိမ္းသြားၾကတာပါ။ ၾကည့္ေနရင္း အားတတ္ရပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကလည္း ေဖာက္ျပန္မသြားပါဘူး။ မုန္းေလာက္ေအာင္ အျပစ္ေတြ ျဖစ္ေနတာေတာင္ ခိုင္ျမဲ ခ်စ္ဆဲ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ စံနမူနာယူစရာေလးပါပဲ။

            ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အဲလစ္ဟာ အေျခအေနပိုဆိုးလာပါတယ္။ အဆံုးစြန္ေသာ နာက်င္မႈျဖစ္တဲ့ လူသတ္ဖို႔ကိုေတာင္ စဥ္းစားလာပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္သိမ္းမွာေတာ့ သူတို႔ကို အျမဲအနိုင္က်င့္ခဲ့တဲ့ နဂိုအိမ္ငွားပိုင္ရွင္ေကာင္ေလးတို႔ လင္မယားရယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ ေငြေတြကို လာဓါးျပတိုက္သြားတဲ့ လူဆိုးႏွစ္ေယာက္ရယ္ ေသျခင္းတရားနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းသြားတာကိုပါ ျပပါတယ္။ အဲလစ္တို႔ လင္မယားကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေဒါက္တာလင္းဆီကို အဲ့အိုးေလးကို အပ္ႏွံနိုင္လိုက္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာလည္း အဲလစ္တို႔ရယ္ ေလာဘနဲ႔ ေသဆံုးသြားတဲ့ လူေလးေယာက္ရယ္ ေလာဘကို ယွဥ္ျပသြားတာပါ။ သေဘာကေတာ့ ေလာဘပိုၾကီးေလေလ ပိုမိုနာက်င္ရေလေလ ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။ အနာခံမွ အသာစံရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာကို အျခားတစ္ဖက္မွ ဆင္ျခင္ျပီး ရိုက္ျပသြားတာပါ။ အဲဒီလို ေဒါက္တာလင္းဆီကို ျပန္အပ္တဲ့ အခါမွာ ေဒါက္တာလင္းက သူတို႔ လင္မယားကို စကားတစ္ခြန္းေျပာပါတယ္။ သူရဲေကာင္းေတြ၊ အာဏာရွင္ေတြ၊ ဘုရင္ေတြ စတဲ့ လူေတြအားလံုး ဒီအိုးေလးကို ပိုင္ဆိုင္ဖူးေပမယ့္ မင္းတို႔လို စြန္႔လႊတ္နိုင္တဲ့သူကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို နည္းပါတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာ သူတို႔ လင္မယားေနရာမွာဆို စြန္႔လႊတ္နိုင္ပါ့မလား။ စိတ္ကူုးၾကည့္ခ်င္စရာပါပဲ။

            အိုးေလးက ျပသြားတဲ့ အကြက္ေတြကလည္း ေတာ့္ေတာ့္ကို ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။ အိုးေလးဟာ သူ႔ကို ပိုင္ဆိုင္ရသူ တိုင္းဟာ သူတို႔ကို ရင္ထဲမွာရွိတဲ့ မေကာင္းတဲ့စိတ္ငုပ္ စိတ္ရင္းေတြကို အထင္ရွားဆံုး ေပၚလာေအာင္ လုပ္ေပးနိုင္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာယွဥ္ျပီး အဲလို သေဘာမိ်ဳးရိုက္ထားတဲ့ Johnny Depp ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ Chocolate ဆိုတဲ့ကားကိုလည္း ယွဥ္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။ အဲ့ကားမွာလည္း ေခ်ာကလက္စားမိသူတိုင္းဟာ သူတို႔ရဲ႕ အေကာင္းေရာ အဆိုးပါ စိတ္ရင္းအမွန္ေတြ ေပၚလာေစတာကို ရိုက္ျပတာပါ။ ပုထုဇဥ္လူသားတိုင္းကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ရင္းအမွန္ေတြကို ခ်မျပရဲၾကပါဘူး။ ေပၚလာမွာလည္း စိုးၾကပါတယ္။ ဒါလည္း အမွန္တရားပါပဲ။ အဲဒီ Chocolate ထဲမွာလည္း ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ရင္းအမွန္ေတြ ေပၚလာမွာစိုးတဲ့အတြက္ ေခ်ာကလက္ေရာင္းသူကိုေတာင္ ရန္လုပ္တဲ့အထိ၊ စုန္းလို႔ သမုတ္ၾကတဲ့အထိျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာတရားဆိုတာကလည္း စိတ္ရင္းအမွန္ေတြကို ဖံုးထားဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ရင္းအမွန္ေတြကို အရွင္းအတိုင္း သိျမင္ျပီး စီမံခန္႔ခြဲ ထိန္းကြပ္တတ္ဖို႔ပါပဲ ဆိုတာကိုလည္း Chocolate ျပသြားပါတယ္။ အခု ဒီကားေလးထဲမွာလည္း အဲလစ္တို႔ဟာ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ရင္းအမွန္ေတြ ေပၚလာမွာလည္း မစိုးရိမ္ၾကပါဘူး။ ေငြေလာဘေၾကာင့္လည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ ပင္ကိုယ္စိတ္ရင္းေကာင္းေလးေတြကိုေတာ့ ဘာအတြက္နဲ႔မွ အစြန္းထင္းမခံၾကပါဘူး။ အဓိကကေတာ့ အဲလစ္ ဟာ အဲလစ္ ျဖစ္ေနေသးတာပါပဲ။ ဂၽြန္ဟာ ဂၽြန္ျဖစ္ေနေသးတာပါပဲ။

            ေငြေၾကးရယူလိုမႈနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္လည္း ေငြေၾကးဟာ နည္းမွန္ လမ္းမွန္နဲ႔ မရွာေဖြတတ္ရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကိုသာမက တျခားသူေတြကိုပါ နာက်င္တတ္ေစပါလား ဆိုတာကိုလည္း ၾကက္သီးထဖြယ္ရာျဖစ္ေအာင္ ကားေလးက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးနဲ႔ ရိုက္ျပသြားတာပါ။ ဇာတ္ကားေလးကေတာ့ အဲလစ္တို႔ ဇနီးေမာင္နွံဟာ ဟုိလူေလးေယာက္ေသလို႔ ရလာတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို အဲလစ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ႏြမ္းပါးသူတစ္ေယာက္ ကိုလည္း ေပးေ၀ရင္း၊ အဲလစ္ဟာ သူတို႔ရဲ႕ ရင္ေသြးေလးကိုလည္း လြယ္ထားရင္း စိတ္လက္ေပါ့ပါးစရာေလး အျဖစ္ အဆံုးသတ္သြားပါတယ္။ ေဒါက္တာလင္းကေတာ့ အဲဒီ ထူးဆန္းအံၾသဖြယ္ရာ ေၾကးခရားအိုးေလးကို ဟိုးပင္လယ္သမုဒၵရာၾကီးရဲ႕ ၾကမ္းျပင္ေအာက္ကို ပစ္ခ်ရင္း ကားေလးကို အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။

            အဲဒါေၾကာင့္လည္း သဘာ၀လြန္ကားေတြ မ်ားတိုင္းလည္း ရုပ္ရွင္ခ်စ္ပရိတ္သတ္မ်ား စိတ္မပ်က္ၾကဖို႔ပါ။ သဘာ၀လြန္ မဟုတ္တမ္းတရား ျဖစ္ေနေပမယ့္လည္း တကယ့္ကို ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းေကာင္း၊ အေၾကာင္းအရာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ရိုက္ထားတဲ့ကားေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ ယူတတ္ရင္ ဘယ္ေနရာကမဆို ရတယ္လို႔ ေျပာနိုင္ေပမယ့္ တကယ့္ကို ယူခ်င္စရာေကာင္းေအာင္ လွပစြာ ရိုက္သြားတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါေသးတယ္။ The Illusionist တို႔ Finding Neverland တို႔ ဟာသကားျဖစ္တဲ့ Bruce Almighty တို႔ အမ်ားၾကီးရွိပါေသးတယ္။ ၾကည့္ရတန္တဲ့ ကားေတြပါ။

ဒီကားေလးကေတာ့ ရုပ္ရွင္ၾကည့္သူေတြကို ေငြေၾကးနွင့္ ပတ္သတ္တဲ့ သင္ခန္းစာကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးနဲ႔ ရင္ထဲစြဲေအာင္ ျပသသြားတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ေငြေၾကးဆိုတာ လူတို႔ အဆင္ေျပေစဖို႔ လူတို႔ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ အရာပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေငြေၾကးေၾကာင့္ပဲ လူေတြ အဆင္မေျပျဖစ္လာၾကပါတယ္။ မိသားစုအခ်င္းခ်င္း စိတ္၀မ္းကြဲၾကတာေတြ၊ နိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း လုယက္ သတ္ျဖတ္ၾကတာေတြ အထိျဖစ္လာၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို နာက်င္ေအာင္လုပ္ရင္းေသာ္ လည္းေကာင္း၊ အျခားလူေတြကို နာက်င္ေအာင္ လုပ္ရင္းေသာ္လည္း ေငြေၾကးကို ငမ္းငမ္းတက္ ရွာေဖြေနတာကို ရင္နာဖြယ္ရာ ျမင္ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေငြဆိုတာ ရွင္သန္ရပ္တည္ဖို႔အတြက္ေတာ့ လိုအပ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ရွင္သန္ရပ္တည္ဖို႔အတြက္ ေငြေၾကးကို နည္းမွန္ လမ္းမွန္ ရွာေဖြရင္းနဲ႔ပဲ ေငြေၾကးထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုမို အေရးပါတဲ့ မိသားစုခ်စ္ျခင္းေတြ၊ ေမတၱာတရားေတြကိုပါ ရွင္သန္ေႏြးေထြး ၾကီးထြားေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားနိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳရင္း………………………။     ။

                                                                                                                                                            ရွိန္၀ါ

“ပညာေရး ႏွင့္ ကမာၻ႔ျငိမ္းခ်မ္းေရး” (Education and World Peace by J Khrishanamurti)

                                                

          ပညာေရးဟာ ယေန႔ေခတ္ကမာၻၾကီးရဲ႕ ပဋိပကၡေတြမွာ ဘယ္လိုအခန္းကေန ပါ၀င္ေနသလဲဆိုတာကို စူးစမ္းခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ဟာ အဲဒီ ပဋိပကၡေတြ ဘယ္လိုစတင္ျဖစ္ေပၚလာသလဲဆိုတာ အရင္ဆံုး နားလည္ေနရပါမယ္။ ဒါကလဲ ရွင္းပါတယ္။ အဲဒီ ပဋိပကၡေတြဟာ ငါတုိရဲ႕ လူလူခ်င္း ဆက္ဆံမႈအေပၚ၊ ပစၥည္းဥစၥာေတြ အေပၚ၊ အေတြးအေခၚေတြ အေပၚ ထားရွိတဲ့ မွားယြင္းတဲ့ တန္ဖိုးထားမႈေတြ ေၾကာင့္ပါပဲ။ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ ငါတို႔ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေပၚလြင္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ကိုသာ အေျချပဳေနရင္၊ ပစၥည္းဥစၥာေတြအေပၚေတြကိုသာ တပ္မက္ေနရင္၊ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းၾကီး တစ္ခုလံုးရဲ႕ တည္ေဆာက္ပံုဟာ အျပိဳင္အဆိုင္မ်ားတဲ့၊ အတၱကိုသာ ဗဟိုျပဳေနတဲ့ တည္ေဆာက္ပံုၾကီး ျဖစ္လာေတာ့မွာေပါ့။ အေတြးအေခၚေတြအေပၚထားတဲ့ သေဘာထားမွာလည္း ကိုယ့္အယူ၀ါဒကို အျခားအယူ၀ါဒေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ျငင္းခံုေနမယ္ဆိုရင္ တစ္ဦးအေပၚ မယံုၾကည္မႈေတြ၊ မလိုမုန္းတီးမႈေတြသာ လႊဲေရွာင္လို႔ မရေတာ့ေအာင္ ျဖစ္လာေတာ့မွာေပါ့။

          ယခုလို ပရမ္းပတာၾကီးျဖစ္ေနရတဲ့ ေနာက္ထပ္အေၾကာင္းရင္း တစ္ခ်က္ကေတာ့ ငါတို႔ဟာ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စာသင္ေက်ာင္းေလးမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တကၠသိုလ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြအေပၚမွာ၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အေပၚမွာသာ မွီခိုလြန္းအား ၾကီးေနတာပါပဲ။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ နွင့္ သူတို႔ရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာေတြဆိုတာက ဘယ္ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူအဖြဲ႔အစည္းမွာျဖစ္ျဖစ္ အပ်က္သေဘာေဆာင္တဲ့ အေၾကာင္းအျခင္းရာေတြပါပဲ။ ငါတုိ႔ဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဦးေဆာင္မႈေနာက္ကို ဘုမသိဘမသိ ဘဲ လိုက္ေနမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အေၾကာက္တရားေတြ၊ ထူးမျခားနားအေျခအေနေတြ ျဖစ္လာမွာ တင္မက လက္၀ါးၾကီးအုပ္ထားတဲ့ ရက္စက္မႈေတြ၊ စည္းစနစ္ၾကီးတင္းက်ပ္တဲ့ ဘာသာေရးတစ္ခုက ျပစ္တင္ရႈံ႕ခ်တာေတြ အထိေတာင္ ေနာက္ဆံုးမွာ ျဖစ္လာနိုင္ပါတယ္။

          ငါတို႔ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို နားလည္ျခင္းကေန မစတင္ဘဲ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ အစိုးရေတြအေပၚကိုသာ မွီခိုဖို႔၊ အဖြဲ႔အစည္း ေတြ အာဏာပိုင္ေတြကိုသာ ေမွ်ာ္ကိုးေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒါဟာ ပိုျပီး ရႈပ္ေထြးၾကီးမားတဲ့ ပဋိပကၡၾကီးကို ဖန္တီးတာပဲ။ လူတစ္ဦး ႏွင့္ တစ္ဦးၾကားမွာ သူရဲေကာင္းဆန္မႈေတြ၊ အဆံုးမရွိတဲ့ အတိုက္အခိုက္ေတြ ရွိေနတဲ့ လူအဖြဲ႔အစည္းၾကီး တစ္ခုကို လက္ခံေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ေရွရွည္တည္တံခိုင္ျမဲတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ ငါတို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါတို႔ဟာ လက္ရွိျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေျခအေနေတြကို ေျပာင္းလဲခ်င္ရင္ ငါတို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရင္ဆံုး ေျပာင္းလဲရမွာပါ။ အဲဒါဟာ ဘာကိုဆိုလိုသလဲ ဆိုေတာ့ ငါတိို႔ဟာ ေန႔စဥ္ ဘ၀မွာ ငါတို႔ျပဳမူေနတဲ့ ငါတို႔ရဲ႕ အျပဳအမူေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ အားလံုးကို သတိထားရမွာကို ဆိုလိုတာပါ။

          ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ငါတို႔ဟာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေခါင္းပံုျဖတ္ အျမတ္ထုတ္ျခင္း ကိုလည္း အဆံုးသတ္ခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါတို႔ရဲ႕ ေလာဘေတြကို ၾကား၀င္ေနွာင့္ယွက္မယ့္ အရာကိုလည္း ငါတို႔ ခြင့္မျပဳနိုင္ပါဘူး။ ငါတို႔ရဲ႕ လက္ရွိ လူအဖြဲ႔အစည္းၾကီးရဲ႕ အေျခခံ တည္ေဆာက္ပံုေတြကိုလည္း မေျပာင္းလဲခ်င္ၾကပါဘူး။ ဒါေတြအားလံုးဟာ အတုအေယာင္ဖန္တီးျခင္းေတြ နဲ႔အတူတြဲပါလာတဲ့အတြက္ ငါတို႔ဟာ ဒီအရာေတြကို ဆက္လက္ျပီး တည္ရွိေနေစခ်င္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အင္အားၾကီးမားသူေတြ ေကာက္က်စ္သူေတြကပဲ ငါတို႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြကို ေသခ်ာေပါက္ ၾကီးစိုး အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့တာပါပဲ။

          ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ဘယ္အယူ၀ါဒကမွ မရရွိနိုင္ပါဘူး။ ဥပေဒေတြျပဌာန္းျခင္းေတြ အေပၚမွာလည္း မူတည္ မေန ပါဘူး။ ငါတို႔ဟာ ငါတို႔တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာျဖစ္စဥ္ေတြကို နားလည္လာမွသာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ျဖစ္လာတာပါ။ ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ တစ္ဦးခ်င္းျပဳမူေဆာင္ရြက္ရမယ့္ တာ၀န္၀တၱရားေတြကို ေရွာင္လြဲျပီး ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ေပးမယ့္ စနစ္သစ္တစ္ခုကိုသာ ေမွ်ာ္ကိုးေစာင့္ဆိုင္းေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ဟာ အဲဒီစနစ္ရဲ႕ ေက်းကၽြန္ေတြသာလွ်င္ ျဖစ္လာေတာ့မွာေပါ့။

          အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အစိုးရေတြ၊ အာဏာရွင္ေတြ၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းၾကီးေတြ ႏွင့္ တရား၀င္ အင္အားၾကီးသူေတြ ဟာလည္း တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့  လူသားေတြၾကားမွာ တိုးပြားလာတဲ့ ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္မႈေတြကသာလွ်င္ အဆံုးမသတ္နိုင္တဲ့ ပ်က္စီးျခင္းေတြကို ျဖစ္ေပၚေစနိုင္ေၾကာင္း ႏွင့္ အဲဒီလို ဆန္႔က်င္မႈေတြကေန ဘာအက်ိဳးေက်းဇူးမွ ရမလာနိုင္ေၾကာင္းကို သိျမင္လာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို စတင္ျပီး သိျမင္လာျပီ ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔က  ငါတို႔ကို ဥေပေဒျပဳျခင္းေတြ ႏွင့္ အျခားတြန္းအားေပးတဲ့ နည္းလမ္းေပါင္းစံုကို က်င့္သံုးျပီး ငါတို႔ရဲ႕ တစ္ဦးခ်င္း လိုအင္ဆႏၵေတြကို ဖိႏွိပ္ထားဖို႔ကို ရည္ရြယ္ျပီး လူသားေတြရဲ႕ အက်ိဳးအတြက္ အတူတူပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကဖို႔ စတင္ၾကပါစို႔ ဆိုျပီး ငါတို႔ကို တြန္းအားေပးဖို႔ ၾကိဳးစားလာတတ္ပါတယ္။ ငါတို႔အားလံုးဟာလည္း အခုအခ်ိန္မွာ ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ေနျပီး တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ျပိဳင္ဆိုင္ဖို႔၊ ေဒါသတရားေတြ ထားရွိဖို႔ကိုပဲ အားေပးအားေျမွာက္ျပဳခံေနရသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ပါ။ သူတို႔က ငါတို႔ကို တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး မျဖစ္မေန ေလးစားၾကပါ၊ ကမာၻၾကီးအတြက္ ငါတို႔အားလံုး တစ္စိတ္တစ္၀မ္းတည္း ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကပါဆိုျပီး မျဖစ္မေန တြန္းအားေပးလာၾကေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီလို ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔အားလံုးဟာ ေကာင္းေကာင္းေန၊ ေကာင္းေကာင္းစား၊ ေကာင္းေကာင္း၀တ္ ေနရတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ပဋိပကၡေတြ၊ ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္မႈေတြက မကင္းလြတ္နိုင္ပါဘူး။ အဲဒီလို ငါတို႔ကို အခုလို တြန္းအားေပးတဲ့သူေတြ အခုထက္ ပိုျပီး ဆိုးရြားျပင္းထန္ ဒုကၡေပးလာမယ့္ ေလယာဥ္တစ္စီးအေပၚ ေျပာင္းစီးရသေလာက္ပဲ ျဖစ္ေနေတာ့မွာပါ။ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ သင့္ျမတ္ေလ်ာ္ကန္တဲ့ အျပဳအမူ သို႔မဟုတ္ ကိုယ္က်င့္တရားဆိုတာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ စိတ္ပါလက္ပါ အလိုအေလ်ာက္ ျပဳမူေဆာင္ရြက္တာကို ေခၚတာပါ။ ငါတို႔ တစ္ဦးခ်င္းစီဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို နားလည္ေနမွသာလွ်င္ လူသားေတြအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းေတြ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ေဆာင္က်ဥ္းေပးနိုင္ၾကမွာပါ။

          ယံုၾကည္မႈေတြ၊ အေတြးအေခၚအယူ၀ါဒေတြ၊ စည္းစနစ္ၾကီးလြန္းတဲ့ ဘာသာေရးေတြဟာ ငါတို႔ရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္း ေတြကို ဆန္႔က်င္ၾကဖို႔ ဖန္တီးေနၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ပဋိပကၡေတြ စေတာ့တာပါပဲ။ မတူညီတဲ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းေတြ ၾကားမွာေရာ။ လူမႈအဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုတည္းအတြင္းမွာ ရွိတဲ့ အုပ္စုေတြ ၾကားမွာေရာေပါ့။ ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ကိုယ္ကို ငါတို႔ နိုင္ငံတစ္ခုဆိုျပီး ကိုယ္ရည္ေသြးေနသမွ် ကာလပတ္လံုး၊ လံုျခံဳေရးဆိုတာကိုပဲ မက္ေမာေနသမွ် ကာလပတ္လံုး၊ ငါသာမွန္ သူမ်ားဆိုမွား ဆိုတဲ့ အယူ၀ါဒၾကီးေအာက္မွာ ရွိေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ၊ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ေရာ ကမာၻၾကီးမွာေရာ တိုက္ပြဲေတြ၊ စိတ္ပ်က္၀မ္းနည္းဖြယ္ရာေတြသာ ေတြ႔ၾကံဳရေတာ့မွာ ဆိုတာကို ငါတို႔ မျဖစ္မေန သေဘာေပါက္ထားရပါမယ္။

          ဟုတ္ျပီ။ ဒါဆိုရင္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ဆိုတာေရာ ဘယ္မွာလဲလို႔ ေမးခြန္း ေသခ်ာေပါက္ထုတ္ၾကေတာ့မွာပါ။ ငါတို႔ ဘယ္အခ်ိန္မွာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ျဖစ္ၾကသလဲ။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဆိုတာ ေန႔တိုင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ မဟုတ္တာကေတာ့ သိသာထင္ရွားပါတယ္။ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ငါတို႔မွာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္ တြန္းအားေပးခံေနၾကရတာပါ။ ေက်ာင္းျပဌာန္းစာအုပ္ေတြကေန ျဖစ္ေစ၊ သတင္းစာေတြကေန ျဖစ္ေစ၊ အျခားေသာ ၀ါဒျဖန္႔တဲ့ ရုပ္သံလိုင္းေတြကေန ျဖစ္ေစ ငါတို႔ို ရဲ႕ အမ်ိဳးသားသူရဲေကာင္းေတြကို ေျမွာက္စားျပီး ငါတို႔ဟာ ကိုယ့္မင္း ကိုယ္ခ်င္း နိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း၊ ငါတို႔ဟာ အျခားလူမ်ိဳးေတြထက္ သာလြန္ျမင့္ျမတ္ေၾကာင္း စတာေတြကို ေျပာျပီး အမ်ိဳးသားေရးနဲ႔ ႏွီးႏြယ္တဲ့ တစ္ကိုယ္ေကာင္းစိတ္ဓါတ္ေတြကို မီးထိုးေပးေနၾကတာပါ။ အဲဒီလို မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကပဲ ငါတို႔ကို ကေလးဘ၀ကေန အုိမင္းတဲ့ အထိ အမိုက္ေမွာင္ ဖံုးေနေစတာပါ။

          အဲဒီလို  ငါတို႔ဟာ ကိုယ့္မင္း ကိုယ္ခ်င္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ္ပိုင္ ဘာသာေရးရွိေၾကာင္း၊ ငါတို႔ဟာ ဒီေျမမွာ ေမြး၊ ဒီေျမမွာ ၾကီး၊ ဒီေရကိုေသာက္ စသည္ျဖင့္ အဆက္မျပတ္ ထပ္ခါထပ္ခါ တိုက္တြန္းခ်က္ဟာ ငါတိုရဲ႕ ေသးငယ္ေနေသးတဲ့ အတၱစိတ္ေတြကို ေျမွာက္ပင့္လိုက္၊ ျပီးရင္ ေလွရြက္ေတြလို လႊင့္တင္ေပးလိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ရဲ႕ နိုင္ငံ ၊ ငါတို႔ရဲ႕ လူမ်ိဳး ႏွင့္ ငါတို႔ရဲ႕ အေတြးအေခၚတစ္ခုအတြက္ အျခားေသာသူေတြကို သတ္ဖို႔၊ ေသရဲဖို႔ အဆင့္ထိေရာက္ေအာင္ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ တြန္းအားေပး ေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဒါေတြအားလံုးဟာ မိုက္မဲရူးသြပ္တာပါပဲ။ သဘာ၀လည္း မက်ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ လူဆိုတာ ဘယ္အမ်ိဳးသားေရး ၊ ဘယ္အေတြးအေခၚစည္းေဘာင္ေတြ ထက္မဆို ပိုမိုျပီး အေရးပါ ပါတယ္။

           အဲဒီလို တစ္သီးတစ္ျခားျဖစ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္ဟာ ကမာၻတစ္၀ွမ္းလံုးမွာ ေတာမီးလို ပ်ံႏွံ႔ေနပါတယ္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဟာ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈေတြ ပိုလိုခ်င္ၾကတဲ့၊ ပါ၀ါအာဏာပိုရခ်င္ၾကတဲ့၊ အင္အားခ်ဲ႕ထြင္ခ်င္ၾကတဲ့ လူတစ္စုကေန ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ျပီး လိမၼာပါးနပ္စြာ အျမတ္ထုတ္ အသံုးခ်တာကို ခံရတာပါပဲ။ ငါတို႔ တစ္ဦးခ်င္းစီဟာလည္း အဲဒီျဖစ္စဥ္ၾကီးထဲမွာ ပါ၀င္ေနၾကပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္မွာလည္း ေလာဘေတြ ရွိတာကိုး။ တစ္ပါးသူေတြရဲ႕ နယ္ေျမေတြကို သိမ္းပိုက္ျခင္း၊ တစ္ပါးသူေတြကို အနိုင္ရျခင္းဟာ ကုန္စည္ေတြကိုလည္း ေစ်းကြက္အသစ္ေတြ ရေစသလို နိုင္ငံေရးအရေရာ ဘာသာေရးအရပါ ေစ်းကြက္အသစ္ေတြ ရရွိေစတာပါပဲ။

          ငါတို႔ဟာ အဲဒီပဋိပကၡေတြကို ၊ လက္၀ါးၾကီးအုပ္မႈေတြကို ဘက္မလိုက္တဲ့ အျမင္နဲ႔ပဲ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာပါ။ ဘက္မလိုက္တဲ့ စိတ္ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့္နိုင္ငံတစ္ခုတည္း၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးတည္း၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အေတြးအေခၚတစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ မဆံုးျဖတ္ဘဲ ဘယ္အရာကသာလွ်င္ အမွန္လဲဆိုျပီး ရွာေဖြဖို႔ၾကိဳးစားတဲ့ စိတ္ကို ေျပာတာပါ။ အစိုးရကပဲျဖစ္ေစ၊ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္ေတြကပဲျဖစ္ေစ၊ ပညာတတ္ေတြကပဲျဖစ္ေစ သူတို႕ရဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ၊ အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈေတြ မပါ၀င္ဘဲ ကိစၥတစ္ခုကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရႈျမင္ျခင္းမွာ ၾကီးမားတဲ့ သုခခ်မ္းသာၾကီး ရွိပါတယ္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဆိုတာ အဲဒီလို လူသားဆန္တဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြရဲ႕ အဟန္႔အတားၾကီးပါလားဆိုတာကို သေဘာေပါက္ျပီဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔တစ္ေတြဟာ ငါတို႔ရဲ႕ ကိုယ္တြင္းက အဲဒီ မွားယြင္းေနတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ၾကီးကို အထူးတလည္ ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္ေနစရာ လိုေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါတို႔ဆီကေန အဲဒီခံစားခ်က္ၾကီးက ထာ၀ရေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့ တာပါပဲ။

          အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္ဆိုတာေရာ၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဆိုတာေရာ၊ အတန္းအစား အမ်ိဳးအႏြယ္ခြဲျခားခ်င္တဲ့ ဥာဥ္ေတြေရာ အားလံုးဟာ အတၱရဲ႕ ကိုယ္ပြားေတြပါ။ ဒါေတြအားလံုးဟာ တစ္သီးပုဂၢလလည္း ဆန္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ အုပ္စုတစ္စုခ်င္း စီဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကာကြယ္ဖို႔ ၊ စီးပြားေရးေကာင္းဖို႔ စတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔သာ အတူတကြေနထိုင္ၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံဆိုတာ ဘာမ်ားပါလိမ့္။ အေၾကာက္တရားေတြ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ ကာကြယ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ကေနပဲ “ငါတို႔နိုင္ငံ“ ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚၾကီးကို ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တာပါ။ နယ္ေျမအပိုင္းအျခားေတြ၊ က်ဴးေက်ာ္အခြန္အခေတြ၊ ညီရင္းအကို ခ်စ္ၾကည္မႈကို တားဆီးျခင္းေတြ၊ ဘယ္လိုမွ ျဖစ္ေပၚမလာနိုင္တဲ့ လူသားခ်င္း ေပါင္းစည္းမႈေတြ နဲ႔ အတူေပါ့။

          ရယူလိုခ်င္တဲ့၊ ပိုင္ဆိုင္ထားလိုခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵေတြ၊ ငါတို႔ထက္ ၾကီးျမတ္တဲ့ အရာတစ္ခုကို ပံုေဖာ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ကပဲ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ဆိုတာၾကီးကို ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တာပါ။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဆိုတာ စစ္ပြဲကို ေမြးထုတ္ေပးပါတယ္။ နိုင္ငံတိုင္းမွာ တင္းက်ပ္တဲ့ ဘာသာေရးက တြန္းအားေပးခံထားရတဲ့ အစိုးရဟာ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္ ႏွင့္ တစ္သီးပုဂၢလစိတ္ေတြကို အျမဲလိုလို ကိုင္စြဲထားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒ ဆိုတာ ေရာဂါတစ္ခုပါ။ အမ်ိဳးသားေရးဆိုတာက ကမာၻတစ္၀ွမ္းလံုး ညီညြတ္မႈကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေဆာင္က်ဥ္းမေပးနိုင္ပါဘူး။ ငါတို႔ဟာ ေရာဂါရွိေနရင္ေတာ့ ဘယ္မွာလာ က်န္းမာပါေတာ့မလဲ။ ငါတို႔ ကိုယ္တိုင္ကိုက အဲဒီေရာဂါၾကီးကေန အရင္ဆံုး လြတ္ေျမာက္ဖို႔ လိုပါတယ္။

          ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ နယ္ေျမေတြကို ကာကြယ္ဖိို႔၊ ငါတို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ၊ သိျမင္မႈေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ အျမဲအသင့္ျဖစ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒီ ေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္လည္း ငါတုိ႔ဟာ တစ္ခ်ိန္လံုး လက္နက္ တပ္ဆင္ေနရတာပါ။ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြဟာ ငါတို႔အတြက္ လူသားဆန္မႈဆိုတာထက္ကို ပိုအေရးၾကီးလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ငါတို႔နဲ႕ တစ္ျခားသူေတြရဲ႕ၾကားမွာ  တစ္ခ်ိန္လံုး ရန္လိုမႈေတြ၊ ပဋိပကၡေတြ သာ အစဥ္အျမဲျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ ကို္ယ့္နုိင္ငံရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ထိန္းသိမ္းရင္းနဲ႔ပဲ ကိုယ့္သားေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္ေနၾကပါတယ္။ ငါတို႕ဟာ တနည္းအားျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္တင္ျခင္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္တဲ့ နုိုင္ငံေတာ္ၾကီးကို ကိုးကြယ္ရင္းနဲ႔ပဲ ငါတို႔ဟာ  ကိုယ့္အလိုျပည့္မႈအတြက္ ကိုယ့္သားသမီးေတြကို စေတးပစ္ေနၾကပါတယ္။ အမ်ိဳးသားေရး ၀ါဒဆိုတာ ႏွင့္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ အစိုးရ ဆိုတာ ေတြဟာ စစ္ၾကီးကို ျဖစ္ေစတဲ့ တရားခံေတြ၊ လက္နက္ကိရိယာေတြ ပါပဲ။

          ငါတို႔ရဲ႕ လက္ရွိ လူမႈစံႏႈန္းေတြကလဲ ကမာၻလံုးဆိုင္ရာ ေပါင္းစည္းမႈ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ အေျခခံအုတ္ျမစ္ေတြကိုက အင္အားခ်ိနဲ႔ ေနလို႔ပါ။ အုပ္စုဖြဲ႔မႈကိုသာလွ်င္ အေလးဂရုျပဳတဲ့၊ အမ်ိဳးသား အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကိုသာလွ်င္ ကိုင္စြဲထားတဲ့ ပါလီမန္ေတြ၊ ပညာေရးစနစ္ေတြဟာလည္း စစ္ၾကီးကို ဘယ္ေတာ့မွ  နိဂံုးကမၸအဆံုးသတ္ ေစမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ခံေတြ ရွိေနတဲ့ တစ္သီးပုဂၢလအုပ္စုတိုင္းဟာ စစ္ရဲ႕ အရင္းအျမစ္ တစ္ခုပါပဲ။ ငါတို႔ဟာ လူလူခ်င္းၾကားမွာ ရွိေနတဲ့ အခုလက္ရွိ ဆက္ဆံမႈၾကီးကို အေျခခံက်က် မေျပာင္းလဲနိုင္သမွ် ကာလပတ္လံုး စက္မႈလုပ္ငန္းဆိုတာလည္း ရႈပ္ေထြးမႈေတြသာ ေသခ်ာေပါက္ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့။ ပ်က္စီးမႈေတြ၊ ၀မ္းနည္းမႈေတြ အတြက္ လက္နက္ကိရိယာတစ္ခုသာ ျဖစ္လာေတာ့မွာေပါ့။ ပဋိပကၡေတြ ၊ နိုင္ထက္စီးနင္းမႈေတြ၊ လိမ္လည္လွည့္ဖ်ားမႈေတြ၊ ၀ါဒျဖန္႔မႈေတြ ရွိေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ငါတို႔ဟာ လူသားခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈဆိုတာကို ဘယ္ေတာ့မွ သေဘာေပါက္နားလည္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

          အလြန္ေတာ္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ အလြန္တတ္တဲ့ သိပၸံပညာရွင္ေတြ၊ အလြန္ထက္တဲ့ အမႈေဆာင္အရာရွိေတြ၊ အလြန္အားကိုးရတဲ့ အလုပ္သမားေတြ ျဖစ္ေအာင္ေလာက္ပဲ ပညာသင္ေပးေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူနဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ခံ လူတန္းစားဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ေပါင္း တစ္စည္းထဲ ျဖစ္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါတို႔ ျမင္နိုင္ပါတယ္။  လူသားအခ်င္းခ်င္းၾကား ရန္လိုေဒါသေတြ၊ အမုန္းတရားေတြ ကို ေမြးထုတ္ေပးမယ့္ အေၾကာင္းတရားေတြနဲ႔သာ အသားက်ေနျပီျဖစ္တဲ့ ငါတို႔ရဲ႕ လက္ရွိ ပညာေရး စနစ္ဟာ နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံရဲ႕ အမည္နာမေအာက္မွာပဲျဖစ္ေစ၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အမည္နာမ ေအာက္မွာပဲျဖစ္ေစ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္ျခင္းေတြကို တားဆီးမေပးနိုင္ခဲ့ဘူး ဆိုတာကိုေပါ့။

          တဒဂၤျဖစ္တဲ့ ၊ဖမ္းဆုပ္မရတဲ့ အာဏာရွိေနတဲ့ ၊တင္းက်ပ္တဲ့ ဘာသာေရးေတြဟာလည္း လူသားေတြအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေဆာင္က်ဥ္း မေပးနိုင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီလို ဘာသာေရးေတြဟာလည္း ငါတို႔ရဲ႕ ေမာဟအမိုက္ေမွာင္ေတြ၊ အေၾကာက္တရားေတြ၊ လုပ္ယူခံထားရတဲ့ ယံုၾကည္မႈေတြ၊ အတၱၾကီးမႈေတြ ရဲ႕ ရလာဒ္ေတြပဲ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။

          ေနရာတိုင္းမွာ လံုျခံဳေရးကို ပံုေဖာ္ျခင္းရွိပါတယ္။ အဲဒီလို လံုျခံဳဖို႔ကိုလည္း ငါတို႔ဟာ ေက်ာင္းေတြေထာင္ျပီး အေတြးအေခၚေတြ သင္ၾကားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို လံုျခံဳေအာင္ ၾကိဳးစားရင္းနဲ႔ပဲ ငါတို႔ဟာ ပိုျပီး မလံုမျခံဳျဖစ္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီလို လံုျခံဳခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵဟာ ဆန္႔က်င္ကြဲျပားမႈေတြကိုသာလွ်င္ ဦးတည္ေစျပီး ရန္လိုမုန္းထားမႈေတြ ကိုသာလွ်င္ တိုးပြားေစပါတယ္။ စကားလံုးေတြနဲ႔တင္၊ သညာသိေတြ ေလာက္နဲ႔တင္ မဟုတ္ဘဲ ငါတို႔ဟာ အဲဒီ လံုျခံဳခ်င္တဲ့စိတ္ၾကီးကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးႏွင့္ နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္း နားလည္ခံစား သေဘာေပါက္မွသာ လက္ရွိကမာၻၾကီးထဲက ငါတို႔လူသားအခ်င္းအခ်င္း ရဲ႕ ဆက္ႏြယ္မႈေတြကို အေျခခံက်က် စတင္ေျပာင္းလဲ လာၾကမွာပါ။ အဲဒီအခါၾကမွသာ ညီညြတ္မႈ ႏွင့္ ေသြးစည္းခ်စ္ၾကည္မႈကို ရယူသိမ္းပိုက္နိုင္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းရွိလာေတာ့မွာပါ။

          ငါတို႔အမ်ားစုဟာ အေၾကာက္တရားမ်ိဳးစံုက ၀ါးျမိဳျခင္းကို ခံေနရတာပါ။ ငါတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္လံုျခံဳမႈအတြက္ အၾကီးအက်ယ္ ေသာက ေရာက္ေနၾကတာပါ။ ငါတို႔ဟာ ဥံဳဖြဆိုျပီး စစ္ပြဲေတြ အဆံုးသတ္မလားလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၾကပါတယ္။ ကို္ယ္မ်ိဳးႏြယ္မဟုတ္တဲ့ အျခားလူမ်ိဳးေတြအေပၚကို စစ္ပြဲကို ဖန္တီးတာ သူတို႔ေပါ့ ဆိုျပီး အျပစ္ပံုခ်ၾကရင္းေပါ့။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဒီလို အႏာၱရာယ္ၾကီး ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ အဲဒီ လူမ်ိဳးေတြကလည္း ငါတို႔ကို အျပစ္ျပန္ပံုခ်ျပန္ေတာ့တာပဲ။ စစ္ဆိုတာ လူအဖြဲ႔အစည္း နဲ႔ ဘယ္လိုမွ သဟဇာတမျဖစ္ဘူး ဆိုတာ သိသာထင္ရွားေပမယ့္လည္း ငါတို႔ဟာ စစ္ အတြက္ အျမဲျပင္ေနၾကတာပါပဲ။ ငယ္ရြယ္စဥ္ ကတည္းကိုက စစ္ေသြး စစ္မာန္ေတြ ပ်ိဳးေထာင္ေနၾကတာပါပဲ။

          ဒါေပမယ့္ စစ္သင္တန္းဆိုတာ ပညာေရးမွာ ေနရာရွိလို႔လား။ တကယ္ေတာ့ ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ရဲ႕ ကေလးေတြကို ဘယ္လို လူသားမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္သလဲ ဆိုတာအေပၚမွာပဲ လံုး၀ မူတည္ေနတာပါ။ သူတို႔ကို စြမ္းရည္ျပည့္၀တဲ့ လူသတ္သမားေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ရင္ေတာ့ စစ္ေလ့က်င့္ေရးဆိုတာ မျဖစ္မေန လိုအပ္ပါတယ္။ သူတို႔ကို စည္းကမ္းခ်ခ်င္ရင္၊ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ေတြကို လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့၊ ငါတို႕ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုလံုးနဲ႔ မသက္ဆိုင္ရင္ ေနပေစ၊ သူတို႔ကို အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ ထက္သန္လာေအာင္ပဲ လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ စစ္ေလ့က်င့္ေရးဆိုတာ အဲဒါေတြ လုပ္ဖို႔ ေကာင္းမြန္တဲ့ နည္းလမ္း တစ္လမ္းပါပဲ။ ငါတို႔ဟာ ေသျခင္းတရား ႏွင့္ ပ်က္စီးမႈေတြကိုသာ ၾကိဳက္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ စစ္ေလ့က်င့္ေရးဟာ အေရးၾကီးတယ္ ဆိုတာ သိသာပါတယ္။ အဲဒါဟာ စစ္ပြဲေတြ ဆက္ျဖစ္ေနေအာင္ စီမံေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေပါ့။ ငါတို႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုက ငါတို႔တစ္ေတြနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းေတြၾကားမွာ အဆံုးမသတ္နိုင္တဲ့ သတ္ပြဲျဖတ္ပြဲေတြ ကိုပဲ လိုခ်င္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရသမွ် နည္းလမ္းေပါင္းစံုနဲ႔သာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ရနိုင္သမွ် မ်ားမ်ားသာ ေမြးထုတ္ၾကေပေတာ့။

          ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ေရာ အျခားသူေတြနဲ႔ပါ အဆံုးမသတ္နိုင္တဲ့ တိုက္ခိုက္မႈေတြနဲ႔ပဲ အသက္ရွင္သန္ေနခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့၊ ငါတို႔ရဲ႕ ဆႏၵကိုက ေသြးေခ်ာင္းစီးေအာင္၊ မ်က္ရည္ေခ်ာင္းစီးေအာင္ လုပ္ခ်င္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ စစ္သားေတြ ၊ နိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ တကယ္လည္း အခုျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ရန္လိုမုန္းတီးမႈေတြ မ်ားသထက္ မ်ားကို မ်ားမွ ျဖစ္မွာေပါ့။ ေခတ္မွီ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာက ေပါက္ကြဲမႈေတြအေပၚမွာ အေျခခံတာေလ။ အဲေတာ့ ေသဖို႔ပဲ နီးေတာ့တာေပါ့။ ငါတုိ႔ဟာ အင္အားကိုသာ ကိုးကြယ္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ရန္လိုတိုက္ခိုက္မႈေတြကသာပဲ ငါတိုရဲ႕ ဘ၀ေနထိုင္မႈပံုစံ ျဖစ္လာေတာ့မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ဟာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို တကယ္လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခရစ္စ္ယန္ပဲျဖစ္ပေစ၊ ဟိႏၵဴပဲျဖစ္ပေစ၊ ရုရွပဲျဖစ္ေစ၊ အေမရိကန္ပဲျဖစ္ေစ၊ လူသားအခ်င္းခ်င္း ၾကားက မွန္ကန္တဲ့ ဆက္ဆံေရးကို လိုခ်င္ရမွာပဲျဖစ္တယ္။ ငါတုိ႔ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္ေတြကို တကယ့္ကို ေပါင္းစည္းတဲ့ လူသားေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ရင္ေတာ့ စစ္ေလ့က်င့္ေရးဆိုတာ တကယ့္ကို ၾကီးမားတဲ့ အတားအဆီး တစ္ခုပါပဲ။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ မွားယြင္းေနတဲ့ နည္းလမ္းတစ္ခုပါပဲ။

          သတ္ျဖတ္မႈေတြ၊ အမုန္းတရားေတြကို ျဖစ္ေစတဲ့ အဓိက အေၾကာင္းအရာေတြအနက္က တစ္ခုကေတာ့ လူအတန္းအစားတစ္ခု၊ မ်ိဳးႏြယ္တစ္ခုက အျခား လူသား မ်ိဳးႏြယ္ေတြထက္ သာလြန္ျမင့္ျမတ္တယ္ ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈၾကီးပါပဲ။ ကေလးဆိုတာ အတန္းအစားခြဲခ်င္တဲ့ စိတ္ေရာ၊ လူမ်ိဳးေရးခြဲခ်င္တဲ့ စိတ္ေရာ မရွိပါဘူး။ အိမ္က ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္က ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီ ႏွစ္ခုလံုးကေနပဲ ျဖစ္ေစ သူ႔ကို အဲဒီလို ခြဲျခားခ်င္တဲ့ စိတ္ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္လိုက္တာပါ။ အဲဒီကေလး ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ သူရဲ႕ ကစားေဖာ္ဟာ နီဂရိုးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဂ်ဴးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကုလားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တရုတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူဂရုမစိုက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း လူ႔အဖြဲ႕အစည္းၾကီး တစ္ခုလံုးရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈက တစ္ခ်ိန္လံုး သူ႔စိတ္အေပၚ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ဖိစီးေနတဲ့ အတြက္ ၊ ပံုသြင္းေနတဲ့ အတြက္ သူလည္းပဲ ခြဲျခားခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။

          ဒီေနရာမွာလည္း ျပသနာက ကေလးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ လူၾကီးေတြပါ။ ခြဲျခားမႈနဲ႔ မွားယြင္းတဲ့ စံနႈန္းေတြရွိတဲ့ အဓိပၸါယ္မဲ့ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုကို ဖန္တီးတတ္တဲ့ လူၾကီးေတြရဲ႕ ျပသနာပါ။

          လူသားအခ်င္းခ်င္း ခြဲျခားဖို႔အတြက္ အေျခခံ အေၾကာင္းရင္းတရားက ဘာပါလိမ့္။ ငါတို႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေတြဟာ ပံုသ႑န္ကြဲခ်င္ ကြဲမယ္၊ အသားအေရာင္ ကြဲခ်င္ကြဲမယ္၊ မ်က္ႏွာေပါက္ေတြ တူခ်င္မွ တူပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔အေရျပားေအာက္က အတြင္းစိတ္ေတြကေတာ့ တစ္ေထရာတည္း တူညီၾကပါတယ္။ မာနေတြ၊ စိတ္အားထက္သန္မႈေတြ၊ ႏွစ္လို အားက်မႈေတြ၊ ၾကမ္းတမ္းမႈေတြ၊ လိင္စိတ္ေတြ၊ အာဏာမက္ေမာျခင္းေတြ စတဲ့ အားလံုးနီးပါး တူညီၾကပါတယ္။ တံဆိပ္ေတြကိုသာ ဖယ္လိုက္စမ္းပါ။ ငါတို႔ဟာ ဘာမွမရွိတဲ့ ကိုယ္ေျပာင္လူသားေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ေတြဟာ အဲဒီလို ဘာမွရွိမေနတဲ့ ေျပာင္တလင္းခါမႈေတြကို မရင္ဆိုင္ၾကခ်င္တဲ့အတြက္ တံဆိပ္ကပ္ဖို႔ကိုသာ တစ္ခ်ိန္လံုး ၾကိဳးပမ္းေနၾကတာပါ။ အဲဒီလို တံဆိပ္ကပ္လိုက္ျခင္းကပဲ ငါတို႔ဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မရင့္က်က္ေၾကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကေလးဆန္ေၾကာင္းကို ေၾကျငာလိုက္တာပါပဲ။

          ကေလးတစ္ေယာက္ကို အာဃာတေတြ နဲ႔ ကင္းလြတ္ေအာင္ ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီက လည္း ငါတို႔ ကိုယ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ၊ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးထားတဲ့ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မႈ ကင္းမဲ့တဲ့ လူအဖြဲ႔အစည္းၾကီးကို တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ၾကီးထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အာဃာတေတြကို သင္ပုန္းေခ်လိုက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ကိုယ့္အိမ္မွာ ကိုယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ဟာ ကေလးေတြကို အတန္းအစားခြဲတာ၊ လူမ်ိဳးခြဲျခားတာေတြက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္နိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပလို႔ရပါတယ္။ ကေလးကိုယ္တိုင္ကလဲ လက္ခံေကာင္း လက္ခံသြားနိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေက်ာင္းကို ေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ကစားရင္းျဖစ္ေစ အဲဒီလို ခြဲျခားခ်င္တဲ့စိတ္ၾကီးနဲ႔ ညွိစြန္းသြားတတ္ပါတယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ရင္လည္း တျခားနည္း တစ္နည္းနဲ႔ေပါ့။ အိမ္ဆိုတာကေတာ့ ေရွးရိုးက်ပါတယ္။ က်ဥ္းလည္း က်ဥ္းေျမာင္းပါတယ္။ ေက်ာင္းရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈကေတာ့ ပိုျပီး က်ယ္၀န္းတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေနရာမွာပဲျဖစ္ေစ အိမ္နဲ႔ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္ၾကားမွာ အဲဒီလို ပဋိပကၡတစ္ခု အျမဲရွိေနျပီ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီကေလးဟာ ႏွစ္ခုစလံုးနဲ႔ ညွိစြန္းသြားေတာ့တာပါပဲ။

          ကေလးတစ္ေယာက္ကို ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းစြာ ပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ဆိုရင္ေတာ့၊ ဒီလို မိုက္မဲတဲ့ အာဃာတေတြကို သေဘာေပါက္ဖို႔ ၊ ပါးနပ္လိမၼာ လာေအာင္ ကူညီလမ္းျပေပးဖို႔ ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔တေတြဟာ သူနဲ႔ အနီးကပ္ဆက္ဆံရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ငါတို႔ဟာ သူ႔ေရွ႕မွာ ကိစၥေတြ အမ်ားၾကီးကို ေျပာရပါမယ္။ ဥာဏ္ပညာတိုးတက္ေစမယ့္ စကားေျပာ၀ိုင္းေတြကိုလည္း သူ႔ကို နားေထာင္ခြင့္ျပဳရပါမယ္။ သူရဲ႕ ကိုယ္တြင္းမွာ ေမြးကတည္းက ရွိေနတဲ့ မေရာင့္ရဲနိုင္မႈေတြ နွင့္ စူးစမ္းခ်င္စိတ္ေတြကို တြန္းအားေပးရပါမယ္။ ဘယ္အရာကျဖင့္ မွားတယ္၊ ဘယ္ဟာကျဖင့္ မွန္တယ္ဆိုတာကို သူကိုယ္တိုင္ သိရွိနားလည္ လာေအာင္လည္း ကူညီေပးရပါမယ္။

          အဲဒီလို အစဥ္အျမဲ စူးစမ္းေနခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ၊ စစ္မွန္တဲ့ စိတ္တိုင္းမက်မႈေတြကပဲ ဖန္တီးနိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ဥာဏ္ပညာကို ေဆာင္က်ဥ္းေပး နိုင္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို စိတ္ေတြကို အျမဲရွင္သန္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ဆိုတာက်ေတာ့ အလြန္အမင္း ခက္ခဲပင္ပန္းပါတယ္။ လူအမ်ားစုကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ကေလးေတြကို အဲဒီလို ဥာဏ္ရည္မ်ိဳးရွိတာကို မလိုခ်င္ၾကပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီလို လူအမ်ားစုကလက္ခံထားတဲ့ တန္ဖိုးစံႏႈန္းေတြကို တစ္ခ်ိန္လံုး ေမးခြန္းထုတ္ေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္နဲ႔ ေနထိုင္ရတာ တကယ့္ကို ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္ေစတာကိုး။

          ငါတို႔အားလံုးဟာ ငယ္စဥ္တုန္းကေတာ့ အဲဒီလိုပဲ မေရာင့္ရဲနိုင္တဲ့ စိတ္ ရွိၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွစြာနဲ႔ပဲ အခြင့္အာဏာေတြကို ကိုးကြယ္မႈနဲ႔ ပံုတူကူးခ်ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြက ညွင္းသတ္သတ္လိုက္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္  ငါတို႔ရဲ႕ အဲဒီစူးစမ္းခ်င္စိတ္ေလးဟာ တျဖည္းျဖည္း မွိန္ေဖ်ာ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တာပါပဲ။ အသက္ တျဖည္းျဖည္း ၾကီးလာတာနဲ႔ အမွ် ငါတို႔ဟာ တျဖည္းျဖည္း အနည္ထိုင္လာၾကတယ္။ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲ နိုင္လာၾကတယ္။ အနာဂတ္ၾကီးကို ေၾကာက္ေၾကာက္လာၾကတယ္။ ငါတို႔ဟာ အမႈေဆာင္အရာရွိၾကီးေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ဘဏ္စာေရးေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ စက္ရံုမန္ေနဂ်ာေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ အတတ္ပညာရွင္ေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ပ်က္စီးယိုယြင္းမႈကလည္း စတင္အေျခတည္လာေတာ့တာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ငါတို႔ဟာ ကိုယ္ရထားတဲ့ ေနရာေလးကို မေပ်ာက္ပ်က္ခ်င္ၾကတဲ့အတြက္ ငါတို႔ကို အဲဒီလို ေနရာေလးေတြ ေပးထားတဲ့၊ အထိုက္အေလ်ာက္ ေက်နပ္ လံုျခံဳမႈကို ေပးထားတဲ့၊ ပ်က္စီးေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းၾကီးကို ေထာက္ခံေတာ့တာပဲ။

          ပညာေရးအေပၚ အစိုးရ ထိန္းခ်ဳပ္မႈဆိုတာ အဆံုးမသတ္နိုင္တဲ့ ကပ္ေဘးၾကီးပါ။ ပညာေရးဆိုတာ ျပည္ေထာင္စု ဒါမွမဟုတ္ တင္းက်ပ္တဲ့ ဘာသာေရးတစ္ခုရဲ႕ အေစအပါး လက္ေ၀ခံ ျဖစ္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ဒီကမာၻၾကီးေပၚမွာ ညီညြတ္မွ်တျခင္း ႏွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေတာင္ သန္းလာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း အစိုးရေတြဟာ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရး ႏွင့္ သူတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ အတြက္ ပိုပိုျပီး တာ၀န္ယူလာၾကပါတယ္။ တကယ္လို႔ အစိုးရက မလုပ္ရင္လည္း ပညာေရးကို ထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္တဲ့ ဘာသာေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြက လုပ္တာပါပဲ။

          ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကို အေတြးအေခၚတစ္ခုရဲ႕ေအာက္ နိုင္ငံေရးအရပဲျဖစ္ေစ၊ ဘာသာေရးအရပဲ ျဖစ္ေစ၊ အတင္းအက်ပ္ သြပ္သြင္းျခင္းဟာ လူတစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးအၾကား အမုန္းတရားေတြကိုသာ ေမြးထုတ္ေပးပါတယ္။ ျပိဳင္ဆိုင္မႈေတြ ရွိေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုအတြင္း မွာေတာ့ ငါတို႔ဟာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ေသြးစည္းခ်စ္ၾကည္မႈဆိုတာ ရလာနိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလိုပဲ ဘယ္ျပဳေျပာင္းလဲေရးကမွ၊ ဘယ္အာဏာရွင္ စနစ္ကမွ၊ ဘယ္လို ပညာေရးနည္းလမ္းကမွ အဲဒီ ေသြးစည္းခ်စ္ၾကည္မႈကို ေဆာင္က်ဥ္းေပးလာနိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။

          မင္းကလဲ မင္းကိုယ္မင္း နယူးဇီလန္သား တစ္ေယာက္အျဖစ္ပဲ ခံယူထားရင္၊ ငါကလည္း ငါ့ကိုယ္ငါ ဟိႏၵဴတစ္ေယာက္အျဖစ္သာ ခံယူထားရင္ လူသားခ်င္းညီညြတ္ေရး အေၾကာင္းကို စကားေျပာၾကည့္ရင္လည္း အျမီးအေမာက္ တည္႔မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းကလည္း မင္းနိုင္ငံမွာ မင္းေန၊ ငါ့ကလဲ ငါ့နိုင္ငံမွာ ငါေန၊ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ ဘာသာေရး အာဃာတေတြ၊ စီးပြားေရး နည္းလမ္းေတြနဲ႔ ပိတ္မိေနရင္ေတာ့ ဘယ္မွာသာလာျပီး လူသားခ်င္း ေသြးစည္းညီညြတ္နိင္ေတာ့မွာလဲ။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဆိုတာၾကီးကပဲ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ခြဲျခားခြဲျခားလုပ္ေနရင္၊ အျခားသူေတြ ဆင္းရဲမြဲေတေနခ်ိန္မွာ ေငြသန္းေပါင္းမ်ားစြာကို ဖိႏွိပ္တဲ့ လူတစ္စုကသာ လက္၀ါးၾကီး အုပ္ထားရင္ ဘယ္မွာလာျပီး ညီရင္းအကို ေမာင္ရင္းႏွမ စိတ္ဆိုတာ ရွိလာနိုင္ေတာ့မလဲ။ ယံုၾကည္မႈေတြကပဲ ငါတို႔ကို ခြဲျခားထားတဲ့အခါ၊ တစ္အုပ္စုအေပၚ တစ္အုပ္စုက လႊမ္းမိုးထားတဲ့အခါ၊ လူခ်မ္းသာေတြက အာဏာရွိေနျပီး ဆင္းရဲသားေတြက အဲဒီလို အာဏာမ်ိဳးရေအာင္ ၾကိဳးစားရွာေဖြေနတဲ့အခါ၊ နယ္ေျမခြဲျခားမႈေတြ မမွ်တတဲ့အခါ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ စည္းစိမ္ယစ္ေနျပီး က်န္အမ်ားစုကေတာ့ ငတ္ျပတ္ေနတဲ့အခါ ဘယ္မွာသာလွ်င္ လူသားခ်င္းညီညြတ္မႈ ရွိလာနိုင္ပါေတာ့ မလဲ။

          ငါတို႔အတြက္ ျပသနာတစ္ခုကေတာ့ ငါတို႔ဟာ အဲဒီလို ကိစၥေတြအေပၚကို အစစ္အမွန္ စိတ္အားထက္သန္မႈ မရွိတာပါပဲ။ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ကိုက အၾကီးအက်ယ္ ေနွာင့္ယွက္ခံရတာကို မလိုခ်င္ၾကဘူးေလ။ ငါတို႔ ေျပာင္းလဲတယ္ ဆိုတာကလည္း ငါတို႔အတြက္ သာမယ့္၊ အက်ိဳးရွိမယ့္ နည္းလမ္းေတြနဲ႔ပဲ ေျပာင္းလဲခ်င္ၾကတာေလ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ရဲ႕ ဘာကိုမွ မပိုင္ဆိုင္မႈ အနတၱေတြ၊ ရက္စက္မႈေတြကို နက္နက္ရိႈင္းရႈိင္း မစိုးရိမ္ၾကပါဘူး။

          ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္မႈေတြကေန တဆင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ရဖူးလို႔လား။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာကို အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် တျဖည္းျဖည္း ရရွိလာနုိင္လို႔လား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ ေလ့က်င့္ရင္း ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အခ်ိန္ၾကာလာရင္ေသာ္ လည္းေကာင္း ရရွိလာနိုင္မယ့္ အရာ မဟုတ္ပါဘူး.။ ျပီးခဲ့တဲ့ စစ္ပြဲ ႏွစ္ပြဲကေတာ့ ဒီမိုကေရစီ အတြက္ တိုက္ပြဲ ၀င္ခဲ့ၾကတာလို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ငါတို႔ဟာ ပိုျပီး ၾကီးမားတဲ့ ၊ ပိုျပီး ေသေက်ပ်က္စီးေစနိုင္တဲ့ စစ္ပြဲၾကီး တစ္ခုအတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကပါျပီ။ လူေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း မလြတ္လပ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ဟာ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး နားလည္ဖို႔အတြက္ အတားအဆီးေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ အခြင့္အာဏာေတြ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ၊ အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒ ႏွင့္ အဲဒီ၀ါဒရဲ႕ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ စိတ္အေျခအေနေတြ စတဲ့ အရာေတြကို ေဘးဖယ္ ထားမယ္ဆိုရင္ေရာ ဘာမ်ားျဖစ္မွာ မို႔လို႔လဲ။ အခြင့္အာဏာေတြ မရွိဘဲနဲ႔လည္း ငါတို႔ဟာ လူသားေတြ ျဖစ္လာနိုင္ပါေသးတယ္။ လူလူခ်င္း တိုက္ရိုက္ဆက္သြယ္ျပီး လူသားေတြ ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာႏွင့္ ကရုဏာတရားကေတာ့ ရွိေနမွာပါ။

          ပညာေရးမွာ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တာကေတာ့ နားလည္ခံစားေပးတတ္တဲ့၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရွိတဲ့ ၊ ႏွလံုးသားေတြဟာလည္း အႏွစ္မဲ့တဲ့ စာသားေတြ ျပည့္မေနတဲ၊့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အရာေတြနဲ႔သာ ျပည့္ေနတဲ့ လူေတြ ရရွိဖို႔ပါ။

          ဘ၀ဆိုတာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္ဖို႔၊ အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ ေနဖို႔၊ ကိုယ့္နည္းကိုယ္ဟန္နဲ႔သာ ေနဖို႔ကို ရည္ရြယ္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့၊ အစစ္အမွန္ သိျမင္လင္းလက္တဲ့ လူ႕အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုကို တည္ေထာင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့၊ ငါတို႔တေတြဟာ ေပါင္းစည္းမႈ နည္းလမ္းေတြကို နားလည္သေဘာေပါက္တဲ့၊ ကေလးငယ္ေတြကို နားလည္ျပီး တကယ္ပညာေပးနိုင္တဲ့ ပညာျဖန္႔ျဖဴးေပးသူေတြ ရွိကုိရွိရပါမယ္။

          အဆိုပါ ပညာျဖန္႔ျဖဴးသူ ဆရာေတြဟာ အခုလက္ရွိ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ေတာ့ အႏာၱရာယ္ တစ္ခု ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ဟာ သိျမင္လင္းလက္တဲ့ လူအဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုကို တကယ္တည္ေဆာက္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ရဲ႕ ညႊန္းဆိုမႈေတြကို အျပည့္အ၀ နားလည္သိျမင္ေနတဲ့၊ အမ်ိဳးသားေရးရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ သေဘာလကၡဏာ ႏွင့္ စစ္ရဲ႕ ရူးသြပ္မိုက္မဲမႈေတြကို စတင္ျပီး ေထာက္ျပေ၀ဖန္လာမယ့္ ဆရာတိုင္းဟာ အလုပ္ျပဳတ္ ေနရာေပ်ာက္ေတာ့မွာပါပဲ။ အဲဒီဟာကို သိတဲ့အတြက္ ဆရာအမ်ားစုဟာ အေျခအေနကို ၾကည့္ျပီး အျမတ္ထုတ္မႈေတြ၊ ၾကမ္းတမ္းမႈေတြ ရွိေနတဲ့ လက္ရွိစနစ္ၾကီးကိုပဲ ထိန္းသိမ္းဖို႔ ကူညီလာေတာ့တာပါပဲ။

          ေသခ်ာတာကေတာ့ အမွန္တရားကို ရွာေဖြမယ္ဆိုရင္  ငါတို႔ကိုယ္တြင္းမွာေရာ ၊ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြနဲ႔ေရာပါ ပဋိပကၡေတြနဲ႔ လြတ္ကင္းမႈ ရွိေနရပါမယ္။ ကိုယ္တြင္းအဇတၱမွာ ပဋိပကၡေတြ ရွိမေနဘူး ဆိုရင္ ျပင္ပမွာလည္း ပဋိပကၡေတြ ရွိလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္တြင္း ပဋိပကၡေတြကေန ျပင္ပ ပဋိပကၡ ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ျပင္ပပဋိပကၡေတြကေနပဲ ကမာၻလံုးဆိုင္ရာ ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။

          စစ္ ဆိုတာ ငါတို႔ေန႔စဥ္ရွင္သန္ေနထိုင္မႈရဲ႕ ေသြးစြန္းေသာ၊ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ရာ ျပယုဂ္တစ္ခုပါပဲ။ ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ ဘ၀ေတြက ထြက္ျပီး စစ္ထဲ လိုက္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ့္ကို ဘာမွ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈလည္း မလုပ္ဘဲ အမ်ိဳးသားေရးေတြ၊ လူမ်ိဳးေရး ရန္လိုမႈေတြနဲ႔ပဲ ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ အေတြးအေခၚအေပၚ ကေလးဆန္တဲ့ ျငင္းခံုရန္ျဖစ္ျခင္းေတြ၊ စစ္သားေတြ ဆပြားစုေဆာင္းျခင္းေတြ၊ အလံေတြကို အေလးျပဳျခင္းေတြ၊ စတဲ့ အဲဒီ အားလံုးေသာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြကေနပဲ စနစ္တက် လူသတ္ပြဲၾကီးေတြ ဖန္တီးေတာ့တာပါပဲ။

          ကမာၻတစ္၀ွမ္းလံုးမွာ ပညာေရးဟာ က်ရံႈးေနတာပါပဲ။ ပညာေရးဟာ ပ်က္စီးမႈေတြ၊ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာေတြ မ်ားသထက္ မ်ားလာေအာင္ လုပ္ခဲ့ပါျပီ။ အစိုးရေတြကလည္း လူငယ္ေတြကို သူတို႔လိုအပ္တဲ့ အတတ္ပညာရွင္ေတြ၊ စြမ္းရည္ျပည့္တဲ့ စစ္သားေတြ ျဖစ္ေအာင္ေလာက္ကိုပဲ ေလ့က်င့္ေပးေနၾကပါတယ္။ အုပ္စိုးမႈေတြ၊ အာဃာတေတြ ကိုပဲ တြန္းအားေပး၊ ေမြးျမဴေနၾကပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြ အားလံုးကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားျပီး ငါတို႔ဟာ ဘ၀ရဲ႕ အႏွစ္သာရ ႏွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ႏွင့္ အသက္ရွင္သန္မႈရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို စူးစမ္းၾကရပါမယ္။ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္ တစ္ခုဖန္တီးဖို႔ ထိေရာက္ျပီး အက်ိဳးရွိတဲ့ နည္းလမ္းေတြကို ရွာေဖြရပါမယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာ ကေလးေတြကို ရက္စက္ေအာင္၊ ခံစားခ်က္မရွိတဲ့ ကၽြမ္းက်င္သူေတြ ျဖစ္လာေအာင္လည္း လုပ္နိုင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သူတို႔ကို ခံစားခ်က္ျပည့္၀ေသာ၊ ဥာဏ္ရည္ရွိေသာ လူသားေတြျဖစ္လာေအာင္ ကူညီေပးရပါမယ္။ ေနာက္ျပီး အားလံုးနဲ႔ သိသာထင္ရွားစြာ ျခားနားေနတဲ့ ၊ အမ်ိဳးသားေရးအေပၚမွာ ၀ါဒေတြအေပၚမွာ ဖိအားေတြအေပၚမွာ မူတည္မေနတဲ့ ကမာၻလံုးဆိုင္ရာ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကိုလည္း ဖန္တီးရပါမယ္။

          အဲဒီအရာဟာ ငါတို႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးၾကားဆက္ဆံေရးမွာ ရွိေနတဲ့ တာ၀န္၀တၱရားေတြကို နားလည္ျခင္းလို႔ ရည္ညြန္းပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ တာ၀န္ေတြကို နားလည္ဖို႔ ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ရဲ႕ နွလံုးသားထဲမွာ ပညာသင္ယူုျခင္း၊ အသိပညာတင္သာ မကဘဲ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ရွိကို ရွိေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ငါတို႔ရဲ႕ ေမတၱာတရားေတြက ပိုၾကီးမားလာေလေလ၊ အဲဒီ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈဟာ နက္ရႈိင္းသထက္ နက္ရႈိင္းလာေလျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ေတြဟာ ဦးေႏွာက္ပဲရွိၾကပါတယ္။ ႏွလံုးသားမရွိၾကပါဘူး။ ပညာတတ္ေတြကိုပဲ ပ်ိဳးေထာင္ၾကျပီး နွိမ့္ခ်မႈကိုေတာ့ မၾကိဳက္ၾကပါဘူး။ ငါတို႔ရဲ႕ ကေလးေတြကို တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ဟာ သူတို႔ကို ကာကြယ္ရပါမယ္။ ကယ္တင္ရပါမယ္။ စစ္ပြဲေတြထဲမွာ သူတို႔ကို စေတးမပစ္ရပါဘူး။

          ငါတို႔ဟာ လက္နက္ေတြကို တကယ္လိုလားၾကတယ္ လို႔ ထင္ပါတယ္။ စစ္အင္အားျပပြဲေတြကို၊ တူညီ၀တ္စံုေတြကို၊ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြ၊ အေသာက္အစားေတြကို၊ ဆူညံသံေတြကို၊ ေပါက္ကြဲၾကမ္းတမ္းမႈေတြကို ငါတို႔ ၾကိဳက္ၾကပါတယ္။ ငါတို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀ဟာ ရက္စက္တဲ့ အေပၚယံ ဟန္ေဆာင္မႈ ပန္းခ်ီကားရဲ႕ ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈ တစ္ခုပါပဲ။ ငါတို႔ဟာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အေတြးအေခၚအေျမာ္အျမင္မဲ့ မႈေတြ၊ မနာလို ၀န္တိုမႈေတြနဲ႔ ပဲ ဖ်က္ဆီးေနၾကတာပါ။

          ငါတို႔ဟာ ခ်မ္းသာခ်င္ၾကပါတယ္။ ငါတို႔ ပိုခ်မ္းသာေလေလ ပညာေရး ႏွင့္ အလွဴအတန္းမွာ ေငြေတြ ပံုေအာျပီး လွဴဒါန္းေနေစဦးေတာ့ ငါတို႔ ပိုအနားမရေလေလ ျဖစ္လာပါတယ္။ သားေကာင္ေတြဆီကေန လုယက္ျပီး သူတို႔ကို တစ္က်ပ္တစ္ျပားေလာက္ ျပန္ေပးတာကိုပဲ ငါတို႔က ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဇာတိကၾကီးေတြလို႔ ထင္ၾကျပန္တယ္။ အဲဒီလို ကမာၻပ်က္ကိန္းေတြ ကို ျပင္ဆင္ေနတာကို ငါတို႔ သိတယ္လို႔ေတာ့ ငါေတာ့ မထင္ပါဘူး။ ငါတို႔အမ်ားစုဟာ ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း ျမန္နိုင္သမွ် ျမန္ျမန္၊ အေတြးမဲ့နိုင္သမွ် မဲ့မဲ့ ျပီး ေနထိုင္ၾကပါတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္ကလည္း အစိုးရေတြ၊ ေကာက္က်စ္တဲ့ နိုင္ငံေရးသမားေတြ ဆီကိုပဲ ေရာက္ကုန္ေတာ့တာပဲ။

          အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ပိုင္တဲ့ အစိုးရတိုင္းက စစ္အတြက္ ျပင္ကို ျပင္ၾကရပါတယ္။ မျပင္ဆင္တဲ့ အစိုးရဆိုတာလည္း မရွိပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ နိုင္ငံသားတိုင္းဟာ စစ္အတြက္ စြမ္းရည္ျပည့္ေနေစဖို႔၊ သူတို႔ရဲ႕ တာ၀န္ေတြကို ထိေရာက္စြာ ထမ္းေဆာင္နိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေပးဖို႔ အစိုးရေတြဟာ သိသိသာသာၾကီးကို အဲဒီနိုင္ငံသားေတြကို လႊမ္းမိုး ခ်ဳပ္ကိုင္ရပါတယ္။ စက္ယႏၱရားေတြလို လႈပ္ရွားနိုင္ေစဖို႔၊ ရက္စက္စြာ စြမ္းရည္ျပည့္ေနေစဖို႔ သူတို႔ကို ပညာေတြလည္း သင္ေပးရပါတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ အဆံုးသတ္ နွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ဆိုတာဟာ ဖ်က္ဆီးဖို႔ ဒါမွမဟုတ္ ဖ်က္ဆီးခံရဖို႔သာ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုေတာ့ ပညာေရးဆိုတာ ရက္စက္ယုတ္မာျခင္းကိုသာ တြန္းအားေပးေနေတာ့မွာေပါ့။ လံုး၀ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီလို ျဖစ္ရတာဟာ ငါတို႔ရဲ႕ ေမြးရာပါ ဆႏၵေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈဆိုတာ ေအာင္ျမင္မႈကို ကိုးကြယ္မႈနဲ႔ အတူ ကပ္ပါလာတာေလ။

          အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံဟာ သူရဲ႕ နုိင္ငံသားေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနတာကို၊ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္ စဥ္းစားတတ္တာကို မလိုခ်င္ပါဘူး။ ၀ါဒျဖန္႔တာေတြက တဆင့္၊ ပံုဖ်က္ထားတဲ့ သမိုင္းဆိုင္ရာ ေဖာ္ျပခ်က္ေတြ ကေနတဆင့္ နိုင္ငံသားေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ပညာေရးဟာလည္း ဘာကိုေတြးရမယ္ဆိုတာကိုပဲ သင္ျပီး ဘယ္လိုေတြးရမယ္ ဆိုတာကို မသင္တဲ့ နည္းလမ္းတစ္လမ္း ျဖစ္ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္လို႔ ငါတို႔ဟာ တည္ရွိေနျပီးသား နိုင္ငံေရး စနစ္ကေန လြတ္ကင္းျပီး စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ဟာ အႏၱရာယ္ေကာင္ေတြျဖစ္လာနိုင္တာပါပဲ။ လြတ္လပ္တဲ့ ေက်ာင္းေတြဟာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးသမားေတြကို ဖန္တီးေပးပါတယ္။ တည္ရွိေနတဲ့ အုပ္စိုးမႈကို ဆန္႔က်င္ျပီး ေတြးေတာတဲ့ လူေတြကို ေမြးထုတ္ေပးပါတယ္။

          မွန္ကန္တဲ့ ပညာေရးဆိုတာဟာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ အစိုးရေတြအတြက္ေတာ့ သိသာထင္ရွားတဲ့ အႏၱာရာယ္ တစ္ခုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အဲဒီလို ပညာေရးမ်ိဳးကို ရိုင္းစိုင္းတဲ့ နည္းေတြနဲ႔ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မသိမသာ နည္းေတြနဲ႔ ေသာ္လည္းေကာင္း တားဆီးထားတတ္ၾကပါတယ္။ ပညာေရး ႏွင့္ အစာအာဟာရ ဆိုတာဟာ လုူနည္းစု တစ္စုတည္းရဲ႕ လက္ထဲက ေရျဖစ္ေနျပီ ဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ လူေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္တဲ့ နည္းလမ္းေတြ ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။ အစိုးရဆိုတာ မ်ိဳးက လက္၀ဲပဲ ယိမ္းယိမ္း၊ လက္ယာပဲ ယိမ္းယိမ္း ငါတို႔ဟာ စက္ပစၥည္းေတြ ထုတ္လုပ္ဖို႔၊ က်ည္ဆန္ေတြ ထုတ္လုပ္ဖို႔ အတြက္ စြမ္းရည္ျပည့္၀ တဲ့ စက္ယႏၱရားေတြ ျဖစ္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး သူတို႔ စိုးရိ္မ္ေသာက မျဖစ္ၾကပါဘူး။

          အခုလတ္တေလာ ကမာၻတစ္၀ွမ္းလံုးမွာ ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ငါတို႔လို ပညာျဖန္႔ျဖဴးသူေတြ၊ နိုင္ငံသားေတြ ႏွင့္ တည္ရွိေနတဲ့ အစိုးရေတြ အတြက္ တာ၀န္ရွိတဲ့သူေတြဟာ လြတ္လပ္မႈ ရွိသလား၊ ကၽြန္သေဘာက္ျပဳမႈ ရွိေနသလား၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ရွိသလား၊ စစ္ျဖစ္ေနသလား၊ ၾကြယ္၀ ခ်မ္းသာမႈ ရွိေနသလား၊ ဒုကၡေတြပဲ ရွိေနသလား ဆိုတာေတြကို အေျခခံက်က် ဘယ္သူမွ ဂရုမစိုက္ၾကပါဘူး။ ငါတို႕က ဟိုေနရာမွာ နည္းနည္း၊ ဒီေနရာမွာ နည္းနည္းေလာက္ပဲ ေျပာင္းလဲမႈကို လိုခ်င္ၾကပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပါ အေျခခံက်တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈကို လုပ္ရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္ရွိ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းၾကီးကို ဖ်က္ဆီးပစ္ဖို႔ ၊ အၾကြင္းမဲ့ သစ္လြင္တဲ့ အေျခခံအေဆာက္အအံုတစ္ခုကို တည္ေဆာက္ဖို႔ စတာေတြ ကို ထိတ္လန္႔ေနၾကပါတယ္။

          အျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးတစ္ခု ျပဳလုပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ရႈပ္ေထြးမႈေတြ၊ ဒုကၡေတြ စတဲ့ လက္ရွိလူမႈေရး စည္းေဘာင္ၾကီးကို တည္ေထာင္ဖို႔ ၾကိဳးပမ္းရင္းနဲ႔ပဲ ျပီးျပည့္စံုတဲ့ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုကို ေလာေလာဆယ္ တည္ေဆာက္ခ်င္ေနၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို စိတ္လက္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ လူ႔ေဘာင္ၾကီးကို ေဆာင္က်ဥ္းလာတဲ့ လူေတြကပဲ အသစ္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ျဖစ္နိုင္ပါ့မလား စဥ္းစားစရာပါပဲ။ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ဆိုတာ ၾကမ္းတမ္းမႈေတြ တဆင့္ ရရွိနိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ထားျပီ ဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ စံျပအနာဂတ္တစ္ခုအတြက္ ပစၥဳပၸန္ၾကီးကို စေတးပစ္လိုက္တာ ပါပဲ။ ဒီလို မွားယြင္းတဲ့ နည္းလမ္းေတြနဲ႔ မွန္ကန္တဲ့ အဆံုးသတ္တစ္ခုကို ရွာတယ္ဆိုတာကိုက အခုလက္ရွိ ေဘးအႏာၱရာယ္ၾကီး ကို ျဖစ္လာေစတဲ့ အေၾကာင္းျခင္းရာေတြ အနက္က တစ္ခုပါပဲ။

          ပုဂၢလိကခံစားမႈ တန္ဖိုးေတြကို ျဖန္႔ေ၀ျခင္း၊ လႊမ္းမိုးျခင္း ေတြဟာ အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒ အဆိပ္ကို ေကၽြးေနတာပါပဲ။ စီးပြားေရး ေရွ႕တန္းေရာက္ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ အဆိပ္ကို ေကၽြးေနတာပါပဲ။ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ အစိုးရေတြ ႏွင့္ အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒရဲ႕ အဆိပ္ကို ေကၽြးေနတာပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒါေတြအားလံုးဟာ လူလူခ်င္း ညီညြတ္စြာ ေပါင္းစည္းေဆာင္ရြက္ျခင္းကို ေဘးဖယ္ထုတ္ျပီး လူအဖြဲ႔အစည္းဆိုတဲ့ ေသြးရင္းသားရင္း ဆက္ႏြယ္ျခင္းကို ပ်က္စီးေစလို႔ပါ။ လူအဖြဲ႔အစည္းဆိုတာ သင္ နဲ႔ အျခားသူေတြရဲ႕ ဆက္ႏြယ္မႈပါ။ အဲဒီ ဆက္ႏြယ္မႈကို တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းတည္း မဟုတ္ဘဲ အားလံုးစုေပါင္းျပီး ျပည့္ျပည့္စံုစံု အတြင္းက်က် သေဘာမေပါက္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ အေပၚယံေၾကာ မြမ္းမံျပင္ဆင္ထားထား အခုလို စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ လူမႈ တည္ေဆာက္မႈၾကီးကို ထပ္မံတည္ေဆာက္မိေနဦး မွာပါပဲ။

          ငါတို႔ဟာ ကမာၻၾကီးဆီကို ေျပာျပလို႔ေတာင္ မကုန္နိုင္တဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ေဆာင္က်ဥ္းေပးေနတဲ့ အခုလက္ရွိ လူမႈဆက္ဆံေရး ပံုစံၾကီးကို အတြင္းက်က် ေျပာင္းလဲ ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ လတ္တေလာ အေရးတၾကီးလုပ္ရမယ့္ အလုပ္တာ၀န္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိျမင္နားလည္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ပါပဲ။ ကိုယ့္အတၱဆိုတဲ့ အဓိက ဗဟိုခ်က္ကို ျပန္ၾကည့္ရပါမယ္။ တစ္ခ်ိန္လံုး တာ၀န္၀တၱရားေတြကို ေခါင္းေရွာင္ျပီး အစိုးရေတြကို၊ ဘာသာေရးေတြကို၊ အယူ၀ါဒေတြကိုပဲ ကိုယ္စား၀င္လုပ္ခိုင္းေနလို႔ မရပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ အစိုးရဆိုတာကလည္း ငါတို႔ ကိုယ္တိုင္ပါပဲ။ အယူ၀ါဒေတြ နဲ႔ ဘာသာေရးေတြကိုဆိုတာကလည္း ငါတို႔ရဲ႕ ျပယုဂ္ေတြပါပဲ။ ငါတို႔ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေျခခံက်က် မေျပာင္းလဲနိုင္သေရြ႕ မွန္ကန္တဲ့ ပညာေရးဆိုတာေရာ ၊ျငိမ္းခ်မ္းေသာ ကမာၻၾကီးဆိုတာေရာ ဟာ ေရေပၚအရုပ္ေရး သလိုပဲ ျဖစ္ေနေတာ့မွာပါ။

          အားလံုးအတြက္ ျပင္ပလံုျခံဳမႈဆိုတာက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ဥာဏ္ပညာရွိတဲ့ေနရာမွာသာ တည္ရွိနိုင္ပါတယ္။ လူတိုင္းအတြက္ ျပင္ပလံုျခံဳမႈေတြ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ျဖစ္ေပၚမလာနိုင္ေသးတဲ့ ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ၊ ပဋိပကၡေတြ နဲ႔သာျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ကမာၻၾကီးကို ငါတို႔ ဖန္တီးလိုက္မိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အဲဒီကမာၻၾကီးက ငါတို႔ရဲ႕ အရင္က ပညာေရးေရာ လက္ရွိပညာေရးကပါ လံုး၀ဥသံု အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈမရွိဘူး ဆိုတာကို ေထာက္ျပနိုင္ပါေတာ့မလား။ မိဘေတြနဲ႔ ဆရာေတြအေနနဲ႔လည္း ေတြးရိုးေတြးစဥ္ကေန ေဖာက္ထြက္ေတြးရမယ့္ လူသားရဲ႕ တိုက္ရိုက္တာ၀န္ရွိပါတယ္။ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္ေတြ နွင့္ သူတို႔ရဲ႕ ေတြ႕ရွိခ်က္ေတြ ေလာက္ အေပၚမွာပဲ မွီခိုေနလို႔ မရပါဘူး။ နည္းပညာေတြမွာ ကၽြမ္းက်င္ျခင္းဟာ ငါတို႔ကို ပိုက္ဆံရွာဖုိ႔ေလာက္ အရည္အခ်င္းကိုပဲ ေပးတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ငါတို႔ဟာ အခုလက္ရွိ လူမႈအေဆာက္အအံုၾကီးမွာပဲ သာယာေက်နပ္ေနၾကတာပါ။ စစ္မွန္တဲ့ ပညာေပးေ၀သူ တစ္ေယာက္ဟာ မွန္ကန္တဲ့ အသက္ေမြးမႈ၊ မွန္ကန္တဲ့ ပညာေရး ႏွင့္ မွန္ကန္တဲ့ အသက္ရွင္သန္ေနထိုင္မႈေတြ အတြက္ကိုလည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစား ပူပန္တတ္ပါတယ္။

          ငါတို႔က အဲလိုကိစၥေတြမွာ တာ၀န္မေက်ေလေလ၊ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူေတြက အဲဒီတာ၀န္ေတြ အားလံုးကို ယူရေလေလပါပဲ။ အဲလိုျဖစ္လာျပီ ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ဟာ နိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး အက်ပ္အတည္း မဟုတ္တဲ့၊ ဘယ္နိုင္ငံေရးပါတီ ဘယ္စီးပြားေရး စနစ္ကမွ ေျဖရွင္းမေပးနိုင္တဲ့ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီးျခင္းဆိုတဲ့ အက်ပ္အတည္းၾကီးကို ရင္ဆိုင္ၾကေတာ့ တာပါပဲ။

          ေနာက္ထပ္ ပိုၾကီးမားတဲ့ ကပ္ေဘးၾကီးတစ္ခုက ငါတို႔ဆီကို တျဖည္းျဖည္း အႏာၱရာယ္ၾကီးစြာ ခ်ဥ္းကပ္လာေနပါျပီ။ ငါတို႔အမ်ားစုကလည္း အဲဒါၾကီးနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ဘာမွလည္း မလုပ္ေဆာင္ၾကပါဘူး။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းကိုလည္း ခါတိုင္းလိုပဲ သမားရိုးက် ျဖတ္သန္းေနၾကပါတယ္။ ငါတို႔ဟာ မွားယြင္းေနတဲ့ တန္ဖိုးစံနႈန္းေတြကို အေရခြံ ခြာခ်မပစ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ အသစ္တဖန္ ျပန္လည္ မစတင္ခ်င္ၾကပါဘူး။ ဖားေရအိုင္ေလးထဲမွာသာ ဂ်င္ဂ်င္လည္ ေနၾကတာပါ။ အဲဒီလိုသာ ဆိုရင္ေတာ့ ျပသနာေတြကို ထပ္မံ ဖိတ္ေခၚျပီးသား ျဖစ္ျပီေပါ့။ ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ရဲ႕ အေဆာက္အအံုၾကီးကို စြန္႔ခြာရပါမယ္။ နယ္ေျမသစ္တစ္ခုကို ေျခခ်ရပါမယ္။ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ အေျခခံအေဆာက္အအံုေတြကို တည္ေဆာက္ရပါမယ္။ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ တန္ဖိုးေတြကို တည္ေဆာက္ရပါမယ္။

          နည္းပညာအသိကိုလည္း ပစ္ပယ္လို႔ မရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ရဲ႕ ရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္မႈေတြ၊ ဆံုလည္ႏြားလို ရုန္းကန္ရမႈေတြ၊ ငါတို႔ရဲ႕ မရိုးေျဖာင့္မႈေတြ၊ ေကာက္က်စ္မႈေတြ၊ ငါတို႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အၾကြင္းမဲ့ကင္းမဲ့မႈေတြကို အတြင္းက်က် သိျမင္ထားရပါမယ္။ အသိဥာဏ္ျမင့္မားစြာနဲ႔ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္ေတြ၊ မနာလို၀န္တိုမႈေတြ၊ အာဏာ တပ္မက္မႈေတြ ကေန လြန္ေျမာက္ေနမွသာ အသစ္ေသာ လူမႈအစီအစဥ္က်နမႈ တစ္ခုကို တည္ေဆာက္နိုင္မွာပါ။

          ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ဒီလို ၀ါးလံုးေခါင္းထဲလသာေနတဲ့ ၊ ဆံုလည္ႏြားလို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြနဲ႔ ရရွိနိုင္တဲ့ အရာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေတြးအေခၚေဟာင္းေတြ၊ အယူအဆအစြဲအလမ္းေဟာင္းေတြကို ျပန္လည္ေနရာခ်ထားယံုေလာက္နဲ႔ ရရွိနိုင္တဲ့ အရာ မဟုတ္ပါဘူး။ အတုအေယာင္ အေပၚယံေၾကာေတြရဲ႕ေနာက္ကြယ္က လိမ္လည္မႈေတြကို သေဘာေပါက္မွသာလွ်င္ ငါတို႔ လိုခ်င္တဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ဆိုတာ ရလာမွာပါ။ ငါတို႔ရဲ႕ တစ္ဦးခ်င္း ေဒါသေတြ၊ အေၾကာက္တရားေတြ နဲ႔သာ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ဒီလို အႏၱရာယ္လိႈင္းၾကီးကို တားဆီးမွသာလွ်င္ ငါတို႔ ရင္ေသြးေတြ အတြက္၊ ကမာၻၾကီးကို ကယ္တင္ဖို႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ဟာ ၾကည္ျမပီသ လင္းလက္မွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

         

-       ရွိန္၀ါ

( Krishnamurti ၏ Education and  World Peace ကို တိုက္ရိုက္ျပန္ဆိုပါသည္။)