မွန္ကန္တဲ့ ပညာေရးဆိုတာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို နားလည္တဲ့၊ အေတြးအေခၚပံုစံခြက္ေတြနဲ႔ ကင္းလြတ္ေနတဲ့ ဆရာနဲ႔သာ အစျပဳရပါမယ္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဆရာဆိုတာ သူသိတာကိုပဲ သူလက္ဆင့္ကမ္းမွာပါ။ သူကိုယ္တိုင္က မွန္ကန္စြာ
ပညာတတ္ေျမာက္ထားတာ မဟုတ္ရင္ သူကိုယ္တိုင္ သင္ၾကားခံခဲ့ရတဲ့
ယႏၱရားဆန္ဆန္ အသိပညာေတြကို ျဖန္႔ေဝေပးရံုက လြဲလို႔ ဘာမ်ားလုပ္နိုင္ဦးမွာ မို႔လို႔လဲ။
ျပႆနာက ကေလးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ မိဘေတြနဲ႔ ဆရာေတြပါ။ ျပႆနာက ပညာသင္ၾကားသူ ျဖစ္တဲ့ ဆရာကို
ပညာျပန္လည္ သင္ၾကားေပးဖို႔ပါ။
ငါတို႔ေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို နားလည္တဲ့ ဆရာေတြ
မဟုတ္ဘူး ဆိုရင္ ကေလးေတြကို သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ ေပးရံုေလာက္ ၊စာေမးပြဲေတြ ေအာင္ေအာင္
လုပ္ေပးရံုေလာက္သာ လုပ္နိုင္ျပီး ကေလးေတြနဲ႔ ငါတို႔ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးကို နားလည္မထားဘူးဆိုရင္
အသစ္ေသာ ပညာေရးအမ်ိဳးအစားကို ဘယ္လိုလုပ္ ေဆာင္က်ဥ္း ေပးနိုင္ေတာ့ မွာလဲ။ တပည့္ေတြဆိုတာ
လမ္းျပေပးရပါတယ္။ ကူညီေပးရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းညႊန္ကူညီသူ ကိုယ္တိုင္က အမ်ိဳးသားေရးေတြ
သီအိုရီေတြနဲ႔ ရႈပ္ေထြးေနရင္ က်ဥ္းေျမာင္းေနရင္ တပည့္ေတြဟာလည္း ဆရာအတိုင္းပဲ ျဖစ္လာေတာ့မွာပါ။
ပညာေရးဆိုတာလည္း ရႈပ္ေထြးမႈေတြနဲ႔ ခက္ခဲပင္ပန္းမႈေတြ ေနာက္ထပ္ျဖစ္လာေစဖို႔ ရင္းျမစ္တစ္ခုပဲ
ျဖစ္လာေတာ့မွာပါ။
ငါတို႔ဟာ ဒီအမွန္တရားကိုသာ သိျမင္ရင္ ငါတို႔ကုိယ္တိုင္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လည္ ပညာသင္ၾကားျခင္း စတင္ဖို႔ဟာ ဘယ္ေလာက္ အေရးၾကီးေၾကာင္း သေဘာေပါက္လာမွာပါ။
ကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ လံုျခံဳေရးအတြက္၊ အနာဂတ္ေကာင္းစားေရး အတြက္ ပူပန္ေနတာထက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ျပန္လည္ သင္ၾကားဖို႔ ေၾကာင့္ၾကေနဖို႔ဆိုတာ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုမို လိုအပ္ပါတယ္။
ဆရာတစ္ေယာက္ကို ျပန္လည္ ပညာေပးဖို႔၊ တနည္းအားျဖင့္
သူ႔ကိုသူ နားလည္လာေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ဆိုတာ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ေတာ့ အခက္ခဲဆံုး အလုပ္တစ္ခုပါပဲ။
ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ငါတို႔ အမ်ားစုဟာ အေတြးအေခၚစနစ္တစ္ခု၊ လုပ္ေဆာင္မႈ ပံုစံခြက္တစ္ခုနဲ႔
အသားက် ခိုင္မာေနလို႔ပါပဲ။ ငါတို႔ဟာ အေတြးအေခၚအခ်ိဳ႕ကို လက္ခံျပီးပါျပီ။ ဘာသာေရးတစ္ခုကို
လက္ခံျပီးပါျပီ။ လုပ္ေဆာင္မႈတစ္ခုနဲ႔ အသားက်ျပီးပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ငါတို႔ဟာ ကေလးေတြကို
ဘာကိုပဲ စဥ္းစားရမယ္။ ဘယ္လိုေတာ့ျဖင့္ မေတြးေတာရဘူးလို႔ သင္ၾကားၾကတာပါ။
ဒါ့အျပင္ မိဘေတြ၊ ဆရာေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္
ပဋိပကၡေတြ ေသာကေတြနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မအားလပ္ၾကေတာ့ ပါဘူး။ ဆင္းရဲရဲ ခ်မ္းသာသာ မိဘအမ်ားစုဟာ
သူတို႔ရဲ႕ ပုဂိဳလ္ေရး ေသာကေတြ ျပႆနာေတြ ထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေနတတ္ ၾကပါတယ္။ သူတို႔ဟာ လက္ရွိ
လုူမႈေရး နဲ႔ အက်င့္သိကၡာ ပ်က္စီးျခင္းေတြကို တကယ္ ေျခေျချမစ္ျမစ္ မပူပန္ၾကေတာ့ပါဘူး။
သူတို႔ရဲ႕ကေလးေတြ ကမာၻၾကီးထဲမွာ ရွင္သန္ရပ္တည္နိုင္ဖို႔ အတြက္သာ ပစၥည္းကိရိယာေတြ တပ္ဆင္ေပးဖို႔ပဲ
ဆႏၵရွိၾကပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ စိုးရိမ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ကို စိတ္ခ်ရတဲ့
ရာထူးေတြ ရဖို႔၊ အိမ္ေထာင္ရက္သား ေကာင္းေကာင္းက်ဖို႔ အတြက္ပဲ ပညာသင္ၾကားေပးခ်င္ၾကတာပါ။
အမ်ားယံုၾကည္ ထားတာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ျပီး ေျပာရမယ္
ဆိုရင္ေတာ့ မိဘ အမ်ားစုဟာ သူတို႔ကေလးေတြကို
ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္တယ္ ေျပာေျပာ တကယ္ မခ်စ္ပါဘူး။ သူတို႔ တကယ္သာ ခ်စ္ရင္ လူအခ်င္းခ်င္း
ၾကားမွာ စစ္ပြဲေတြ၊ အငတ္ေဘးေတြ ကို ျဖစ္ေစတဲ့ တစ္ခုလံုးလို႔ ထင္ရတဲ့ မိသားစု ႏွင့္
နိုင္ငံအေပၚမွာသာ အေလးအနက္ထားေအာင္ မသင္ၾကားပါဘူး။ တကယ္ ဆန္းတာလည္း ရွိပါတယ္။ လူေတြဟာ
ေဒါက္တာေတြ ဆရာဝန္ေတြ ျဖစ္ဖို႔ အားၾကိဳးမာန္တက္ ေလ့က်င့္ေပးခံလိုက္ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
မိဘျဖစ္ဖို႔ ဆိုတဲ့ အေရးၾကီးဆံုး ကိစၥကိုေတာ့ ဘယ္ေလ့က်င့္ေရး ကမွ သင္ၾကားမေပးလိုက္ပါဘူး။
ဘာ ေလ့က်င့္မႈမွ မရွိဘဲ မိဘေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ မိသားစု ဆိုတာမွာ
သီးျခားတည္ရွိေနတဲ့ တိမ္းညႊတ္မႈေတြ ရွိပါတယ္။ တသီးတျခား ဆန္မႈကို တြန္းအားေပးပါတယ္။
အဲဒီ အခ်က္ကပဲ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းၾကီးကို ဖ်က္ဆီးေနတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ အဲဒီ တစ္သီးပုဂလဆန္မႈ
ဆိုတဲ့ နံရံေတြ ျပိဳခ်နိုင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ နဲ႔ နားလည္မႈေတြသာ ရွိတဲ့အခါမွသာ မိသားစု
ဆိုတာလည္း အပိတ္အဝန္းအဝိုင္း တစ္ခု မျဖစ္ေတာ့မွာပါ။ ေထာင္တစ္ခု၊ ဒုကၡသည္စခန္း တစ္ခု
မျဖစ္ေတာ့မွာပါ။ မိဘေတြ ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူတို႔ကေလးေတြနဲ႔ သာမက၊ သူတို႔ရဲ႕အိမ္နီးခ်င္းေတြ
နဲ႔ပါ တကယ္ ေပါင္းစည္းညီညြတ္မႈ ရလာမွာပါ။
သူတို႔ ကိုယ္တိုင္က သူတို႔ရဲ႕ ျပႆနာေတြထဲ
နစ္ျမဳပ္ေနတဲ့အတြက္ သူတို႔ ကေလးေတြ ေကာင္းစားဖို႔ အတြက္ တာဝန္ဝတၱရားကို ဆရာဆီကို လႊဲအပ္လိုက္
ေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ပညာေပးသူ အေနနဲ႔ မိဘေတြကိုလည္း ပညာေပးဖို႔ဆိုတာ အေရးၾကီးတာပါ။
ဆရာဟာ သူတို႔ကို ရွင္းျပရပါမယ္။ ကမာၻၾကီးရဲ႕
ရႈပ္ေထြးတဲ့ အေျခအေနဟာ သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ရႈပ္ေထြးမႈ ေတြမွာ လာေရာက္ ထင္ဟပ္ေနတယ္
ဆိုတာကို။ တည္ရွိေနတဲ့ တန္ဖိုးစံႏႈန္းေတြ အေပၚ ထိေရာက္တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈကို ဘယ္ သိပၸံတိုးတက္မႈကမွ
သူ႕ခ်ည္းပဲ ေဆာင္က်ဥ္းေပးမလာနိုင္ဘူး ဆိုတာကိုလည္း ညႊန္ျပေပးရပါမယ္။ အဲဒီလို နည္းပညာ
ေလ့က်င့္ေရးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခု ပညာေရးလို႔ ေခၚေနတဲ့ အရာၾကီးက ဘယ္သူ႕ကိုမွ လြတ္လပ္လာေအာင္၊
ပိုျပီး ေပ်ာ္ရႊင္လာေအာင္ မလုပ္ေပးနိုင္ဘူး ဆိုတာကိုလည္း ညႊန္ျပရပါမယ္။ လက္ရွိ ပတ္ဝန္းက်င္ၾကီးကို
ကေလးေတြကို အတင္းလက္ခံခိုင္းတာဟာ ဥာဏ္ပညာ ဆီကိုေတာ့ ဆိုက္ေရာက္ေစမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္
သူဟာ ကေလးေတြအတြက္ ၾကိဳးစားေနပါတယ္။ ဘယ္လို တည္ေဆာက္ေနပါတယ္ ဆိုတာကို နားလည္ေအာင္ ေျပာျပထားရမွာပါ။
မိဘေတြက သူ႔ကို ယံုၾကည္လာေအာင္လည္း အထက္စီးကေန ရိုးရိုးသာမန္လူေတြကို ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္
တစ္ေယာက္က ေျပာေနတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး မေပါက္ေအာင္ ေျပာရမွာပါ။ ကေလးေတြရဲ႕ စရိုက္လကၡဏာေတြ
၊ အခက္အခဲေတြ ဗီဇေတြ နဲ႔ ပတ္သတ္လို႔လည္း ဒီနည္း အတိုင္းပဲ သူတို႔နဲ႔ ေဆြးေႏြးရပါမယ္။
ဆရာတစ္ေယာက္ဟာ ကေလး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို တကယ္စိတ္ဝင္စားမႈ
ရွိရင္ မိဘေတြကလည္း သူ႕အေပၚကို တကယ္ ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ ဒီျဖစ္စဥ္မွာ ဆရာဟာ မိဘေတြကိုလည္း
ပညာေပးသလို သူ႔ကိုသူလည္း ပညာျပန္ေပးရပါမယ္။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ မိဘေတြဆီကလည္း ျပန္လည္
သင္ယူရပါမယ္။ မွန္ကန္တဲ့ ပညာေရးဆိုတာ စိတ္ရွည္မႈ၊ စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြနဲ႔
ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ လုပ္ေဆာင္ ရမယ့္ အရာပါ။ တကယ္ အေမွ်ာ္အျမင္ရွိတဲ့ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္က တကယ္
ဥာဏ္ရည္ျမင့္တဲ့ ဆရာဟာ ကေလးေတြကို ဘယ္လို ပ်ိဳးေထာင္ရမလဲ ဆိုတဲ့ ျပႆနာကို ေကာင္းေကာင္း
ေျဖရွင္းနိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို လက္ေတြ႕ အမ်ားအျပား လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ ကိစၥေတြဟာ တကယ္ စိတ္ပါဝင္စားတဲ့
ဆရာေတြ နဲ႔ အေျမာ္အျမင္ရွိတဲ့ မိဘေတြရဲ႕ ေသးငယ္တဲ့ ပမာဏကေနပဲ စသင့္ပါတယ္။
မိဘေတြဟာ ဘာလို႔ ကေလးယူတာလဲလို႔ သူတို႔ကို
သူတို႔ ျပန္ေမးဖူးလား။ ကေလးေတြကို သူတို႔ နာမည္ေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းဖို႔ပဲလား။ သူတို႔ရဲ႕
စည္းစိမ္ဥစၥာေတြကို ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းဖို႔လား။ ကေလးေတြကို သူတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ အတြက္ပဲ
အက်ိဳးေမွ်ာ္ျပီး ေမြးထားတာလား။ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လိုအပ္ခ်က္ေတြမွာ စိတ္ေက်နပ္မႈရဖို႔
အတြက္ေလာက္ပဲ ကေလးလိုခ်င္ၾကတာလား။ ဒီလိုသာဆိုရင္ ကေလးေတြဆိုတာ မိဘေတြရဲ႕ ဆႏၵေတြ ၊အေၾကာက္တရားေတြ
ကို ေဖာ္ျပတဲ့ ျပယုဂ္ေတြေလာက္ပဲ ျဖစ္ေနေတာ့မွာေပါ့။
ကိုယ္ရဲ႕ကေလးေတြကို မွားယြင္းတဲ့ နည္းလမ္းနဲ႔ပဲ
ပညာသင္ေပး၊ ျပီး မနာလိုဝန္တိုစိတ္ေတြ၊ ေလာဘေတြ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကိုပဲ သြတ္သြင္းျပီးမွ
ဒါကေလးကို ခ်စ္လို႔လုပ္တာ ဆိုျပီး အေၾကာက္အကန္ ေျပာဦးမလို႔လား။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ
စစ္ပြဲေတြ၊ ပ်က္စီးမႈေတြ၊ ၾကီးစြာေသာ ေသကေတြကို ျဖစ္ေစတဲ့ အမ်ိဳးသားေရး၊ လူမႈေရး အမုန္းတရားေတြကိုပဲ
ႏိႈးဆြေပးတဲ့ အရာဟုတ္လို႔လား။ ဘာသာေရးေတြ အေတြးအေခၚေတြ စသျဖင့္ နာမည္ခံျပီး တစ္ေယာက္ကို
တစ္ေယာက္ တိုက္ခိုက္ေနၾကတာေတြဟာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ဟုတ္လို႔လား။
မိဘအမ်ားစုဟာ သူတို႔ကေလးေတြကို အခုလို ေသာကေတြ၊
ပဋိပကၡေတြကိုပဲ ျဖစ္ေစတဲ့ နည္းလမ္းေတြကို မွားယြင္းတဲ့ ပညာေရးနဲ႔ သင္ၾကားေပးရံု သာမက
သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း သူတို႔ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ပံုစံအတိုင္း ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ လုပ္ၾကပါတယ္။
အဲဒီကေလးေတြ အရြယ္ေရာက္ျပီး ဒုကၡေတြကို ခံစားရရင္ေတာ့ ကေလးအတြက္ သူတို႔ ဆုေတာင္းေပးၾကတယ္။
ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီလို ခံစားရတာ ဒါေၾကာင့္ဆိုျပီး ဆင္ေျခေတြ ေပးေတာ့တာပါပဲ။ မိဘေတြရဲ႕ ကေလးေတြအတြက္
ဒုကၡဆိုတာကလည္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရွိမေနတဲ့ ေနရာမွာသာ တည္နိုင္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနားျခင္း
ပံုစံ တစ္မ်ိဳးပါပဲ။
မိဘေတြဟာ သူတို႔ကေလးေတြကို ခ်စ္ရင္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း
အမ်ိဳးသားေရးဝါဒီ ေတြ ျဖစ္မလာ ေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ကို သူတို႔လည္း နိုင္ငံတစ္ခုနဲ႔ ေဘာင္ခတ္မထားေတာ့
ပါဘူး။ နိုင္ငံေတာ္ကိုပဲ ကိုးကြယ္ေနျခင္းဟာ စစ္ပြဲေတြကို ျဖစ္ေစပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕သားေတြကို
ေသေစပါတယ္။ မိဘေတြဟာ ကေလးေတြကို ခ်စ္ရင္ ပစၥည္းဥစၥာ အေပၚ ထားတဲ့ သေဘာထားအမွန္ကိုလည္း
နားလည္လာပါလိမ့္မယ္။ ဥစၥာပစၥည္း ပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္ဟာ ကမာၻၾကီးကို ဖ်က္ဆီးေနတဲ့ ၾကီးစြာေသာ
အႏွစ္သာရ အမွားၾကီး ကို ျဖစ္ေစပါတယ္။ မိဘေတြဟာ ကေလးေတြကို ခ်စ္ရင္ သူတို႔ဟာ ဘာသာေရးစုဖြဲ႕မႈ
ထဲမွာလည္း ပါမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ တရားေသ ဝါဒေတြနဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြဆိုတာ လူအခ်င္းခ်င္း
ပဋိပကၡျဖစ္ေစေအာင္ ပိုင္းျခားပစ္ပါတယ္။ လူအခ်င္းခ်င္းၾကား အမုန္းတရားေတြကို တိုးပြားေစပါတယ္။
မိဘေတြဟာ ကေလးေတြကို ခ်စ္ရင္ မနာလိုစိတ္ေတြ၊ အတိုက္အခိုက္ေတြကို ေဝးေဝးဖယ္ထုတ္ လာနိုင္ပါတယ္။
ဒါမွသာ ယေန႔လက္ရွိ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအၾကီးရဲ႕ တည္ေဆာက္ပံုၾကီးကို အေျခခံက်က် ေျပာင္းလဲလာ
နိုင္မွာပါ။
ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ရဲ႕ ကေလးေတြကို အာဏာၾကီးေစခ်င္ေန
သမွ် ကာလပတ္လံုး၊ ရာထူးၾကီးသထက္ ၾကီးတာေတြ ပိုင္ဆိုင္ေနေစခ်င္ သမွ်ကာလပတ္လံုး၊ ပိုပိုျပီး
ေအာင္ျမင္ေနေစခ်င္သမွ် ကာလပတ္လံုး ငါတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ဆိုတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။
စစ္ပြဲေတြ ေသာကေတြကိုသာ တြန္းအားေပးတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈကို ကိုးကြယ္ေနျခင္းသာ ရွိပါေတာ့တယ္။
ကိုယ္ရဲ႕ ကေလးေတြကို တကယ္ခ်စ္ရင္ သူတို႔နဲ႔ အျမဲပူးေပါင္း ေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွသာ
သူတို႔ကို သတိရွိေစတဲ့ ၊ဥာဏ္ရွိေစတဲ့၊ ေပါင္းစည္းေစနိုင္တဲ့ မွန္ကန္တဲ့ ပညာေရး ရ၊ မရ
သိနိုင္မွာပါ။
ဆရာတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးရမယ့္ ပထမဆံုး
ေမးခြန္းကေတာ့ သူသင္ၾကားမယ့္ အရာကို ဆံုးျဖတ္တဲ့ အခါမွာ စာသင္ၾကားျခင္းဆိုတာ အတိအက်
ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ ဆိုတာကို ေမးရမွာပါ။ သူဟာ သမားရိုးက် ဘာသာရပ္ေတြကို သင္ေနက် ပံုစံအတိုင္းပဲ
သင္ေတာ့မွာလား။ ကေလးတစ္ေယာက္ကို လူမႈေရးစက္တစ္လံုး ျဖစ္ေအာင္ပဲ ပံုသြင္းခ်င္တာလား။
တန္ဖိုးစံႏႈန္းအမွားေတြ အတြက္ ျခိမ္းေျခာက္မႈ တစ္ခုျဖစ္တဲ့ တကယ္ ေပါင္းစည္း၊ တီထြင္ဖန္တီးနိုင္စြမ္းရွိတဲ့
လူသားေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ကူညီမွာလား။ ပညာသင္ေပးသူ တစ္ေယာက္ဟာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ
သူကိုယ္တိုင္လည္း က်င္လည္ေနရတဲ့၊ သူ႔ကို ဝန္းရံထားတဲ့ တန္ဖိုးစံနႈန္းေတြ၊ လႊမ္းမိုးမႈေတြကို
စစ္ေၾကာတတ္လာေအာင္၊ တကယ္သေဘာေပါက္လာေအာင္ ကူညီမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဆရာကိုယ္တိုင္ကလည္း သတိရွိေနဖို႔
မရွိမျဖစ္ မလိုအပ္ဘူးလား။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကိုက ကန္းေနျပီဆိုရင္ေတာ့ တဖက္ကမ္းကို ျဖတ္ကူးနိုင္ေအာင္
တျခားသူေတြကို ဘယ္လို ကူညီနိုင္ေတာ့မွာလဲ။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ဆရာကိုယ္တိုင္က စတင္ နားလည္သေဘာေပါက္ေနရမွာပဲ
ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ အျမဲတမ္း နိုးၾကားေနရပါမယ္။ သူရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚေတြ ခံစားခ်က္ေတြ
နဲ႔ ပတ္သတ္လို႔လည္း အျမဲ စူးစူးစိုက္စိုက္ သတိရွိေနရပါမယ္။ သူ႔ကို ပံုသြင္းထားတဲ့ နည္းလမ္းေတြကိုလည္း
သိေနရပါမယ္။ သူရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြ တံု႔ျပန္မႈေတြကိုလည္း သတိထားေနရပါမယ္။ အဲဒီလို သတိကပ္မႈကသာ
ဥာဏ္ပညာကို ျဖစ္ေစတာပါ။ အဲဒီဥာဏ္ပညာနဲ႔ အတူ
ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚ သူရဲ႕ ဆက္ဆံပံုကလည္း သိသာထင္ရွားစြာ ေျပာင္းလဲသြားေတာ့ မွာပါ။
ဥာဏ္ပညာဆိုတာ စာေမးပြဲေအာင္ရံုေလာက္ကိုပဲ
ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥာဏ္ပညာဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ကို အင္အားျပည့္ဝျပီး လြတ္လပ္ေစဖို႔အတြက္
ျပဳလုပ္ေပးတဲ့ အလိုအေလ်ာက္ သိျမင္စိတ္ပါပဲ။ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဥာဏ္ပညာကို ႏိုးထလာေအာင္
လုပ္ေပးဖို႔ ဆိုရင္ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဥာဏ္ပညာဆိုတာ ဘာလို႔ သေဘာေပါက္ေနရမွာပါ။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္က ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ ဥာဏ္ပညာ ကင္းမဲ့ေနၾကရင္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုလုပ္ ဥာဏ္ပညာရွိလာေအာင္ လုပ္ေပးနိုင္
ေတာ့မွာလဲ။ ျပႆနာက ကေလးရဲ႕ အခက္အခဲေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါတို႔ရဲ႕ အခက္အခဲေတြပါ။ ငါတို႔မွာ
အေၾကာက္တရားေတြရွိတယ္။ ေသာကေတြရွိတယ္။ မလြတ္လပ္တဲ့ ရႈပ္ေထြးမႈေတြ ရွိေနတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ကို
ဥာဏ္ပညာရရွိေအာင္ ကူညီဖို႔ဆိုရင္ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ကိုက ငါတို႔ကို ပ်င္းရိေစတဲ့ ၊ အေတြးအေခၚကင္းမဲ့ေစတဲ့
အတားအဆီးေတြကို ခ်ိဳးဖ်က္ထားဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။
ငါတို႔ကိုယ္တိုင္က ပုဂိဳလ္ေရးလံုျခံဳစိတ္ခ်ရမႈ
ေနာက္ကိုပဲ လိုက္ေနရင္ ကေလးေတြကို အဲဒီလို မလိုက္ၾကဖို႔ ဘယ္လိုသင္မွာလဲ။ ငါတို႔လို
မိဘေတြ၊ ဆရာေတြ ျဖစ္တဲ့သူေတြကမွ ဘဝကို တန္ဖိုးမထားရင္၊ ငါတို႔ရဲ႕ တံတိုင္းေတြကို ငါတို႔ကိုယ္တိုင္
တည္ေဆာက္ကာရံေနၾကရင္ ၊ ကေလးေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဆိုတာ ရွိပါဦးမလား။ ကမာၻၾကီးကို
အခုလို ပရမ္းပတာေတြ ျဖစ္ေစတဲ့ လံုျခံဳမႈကိုပဲ ရွာေဖြခ်င္တဲ့စိတ္ကို ပါယ္သတ္ဖို႔ ရွာေဖြခ်င္တယ္
ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျဖစ္စဥ္ေတြကို သတိကပ္ထားျပီး ဥာဏ္ပညာနိုးထလာေအာင္
စတင္ၾကိဳးစားရမွာပါ။ ငါတို႔ကို ပိတ္ဆို႔ထားတဲ့ တန္ဖိုးစံႏႈန္းေတြကို စတင္ျပီး ေမးခြန္းေတြ
ထုတ္ရေတာ့မွာပါ။
ငါတို႔ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခံလိုက္ရတဲ့ ပံုစံခြက္အတိုင္းပဲ
ငါတို႔ အသိဥာဏ္မဲ့စြာ ဆက္ေမ်ာေနလို႔ မသင့္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ နားမလည္ရင္
တစ္ဦးခ်င္းစီပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူ႕အဖြဲ႔အစည္းၾကီးမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လိုလုပ္ ေပါင္းစည္းညီညႊတ္မႈ
ရွိေတာ့မွာလဲ။ ပညာသင္ေပးမယ့္သူဟာ သူ႔ကိုယ္သူေတာင္ နားမလည္ရင္၊ သူပံုသြင္းခံလိုက္ရတဲ့
ပံုစံေတြကို မသိျမင္ရင္၊ တည္ရွိေနတဲ့ တန္ဖိုးစံႏႈန္းေတြက မလြတ္ေျမာက္ရင္ ကေလးေတြကို
ဘယ္လိုလုပ္ ပညာေပးနိုင္ေတာ့မွာလဲ။ ကေလးေတြကို ပညာမေပးနိုင္ရင္ သူ႔အလုပ္က ဘာျဖစ္ေရာလဲ။
ငါတို႔ကိုယ္တိုင္က ကိုယ့္အေတြး ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကို
နားလည္မွ ကေလးတစ္ေယာက္ကို တကယ္လြတ္ေျမာက္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေအာင္ ကူညီလို႔ ရမွာပါ။
တကယ္နားလည္တဲ့ ဆရာမွသာ သူ႔ကိုယ္သူေရာ ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ပါ အျမဲ သတိရွိတာပါ။
ကိုယ့္အေတြး ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္
နားလည္တဲ့သူကေတာ့ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ အဲဒီအေတြးေတြ ခံစားခ်က္ေတြဟာ အရုပ္ဆိုးတာ သိသာလြန္းေနတဲ့
အတြက္ ငါတို႔ဟာ သူတို႔ရဲ႕ အတြင္းသေဘာကို နားမလည္ခ်င္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ေဘးဖယ္ထားဖို႔ ေလာက္ပဲ လုပ္ၾကပါေတာ့တယ္။ ငါတို႔ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
သတိမထားရင္ ငါတို႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြ အေတြးေတြ ဆိုတာလည္း ပံုစံေသၾကီးေတြပဲ ျဖစ္ေနဦးမွာပါ။
ငါတို႔ဟာ ဘာသာရပ္ေလး နည္းနည္းေလာက္ သင္၊ အခ်က္အလက္ေလးေတြ နည္းနည္းေလာက္ မွတ္၊ ျပီးတာနဲ႔
ဒါေလးကိုပဲ ကေလးေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းေနၾကတာပါ။
ဒါေပမယ့္ တကယ္သာစိတ္ဝင္စားရင္ ငါတို႔ဟာ ကမာၻတဝွမ္းလံုးမွာ
ရွိေနတဲ့ ပညာေရးမ်ိဳးစံုက သင္ၾကားေပးလိုက္တဲ့ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္ခ်က္ေတြကို ရွာေဖြရံုေလာက္တင္
မကေတာ့ဘဲ ေအာက္ပါ ေမးခြန္းကို ေျဖရွင္းဖို႔ ငါတို႔ရဲ႕ ခ်ဥ္းကပ္ေလ့လာမႈေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း
ျဖစ္ခ်င္စိတ္ ရွိလာေတာ့မွာပါ။ ငါတို႔ဟာ ကေလးေတြကို ဘာေၾကာင့္ ပညာသင္ေပးၾကတယ္။ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း
ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ပညာသင္ယူၾကတယ္ဆိုတာကို ျပန္ေမးရပါမယ္။ တစ္ဦးခ်င္းကေန စလို႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းၾကီး
တစ္ခုလံုးမွာပါ ျဖစ္တည္မႈရဲ႕ အဓိပါယ္ကို စူးစမ္းရပါမယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ပညာသင္ၾကားသူေတြဟာ
အဲဒီ ျပႆနာေတြကိုလည္း သတိထားရမွာျဖစ္သလို ကေလးေတြကို အဲဒီျပႆနာေတြနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ အမွန္တရားကို
ရွာေဖြဖို႔ ကူညီရမွာပါ။ ကိုယ္ရဲ႕ သာမင္ေညာင္ည အေတြးအေခၚေတြ အေလ့အက်င့္ေတြကို ကေလးေတြဆီမွာ
ပံုတူပြားရံုေလာက္နဲ႔ေတာ့ မရပါဘူး။
နိုင္ငံေရးပဲျဖစ္ျဖစ္ ပညာေရးပဲျဖစ္ျဖစ္ စနစ္တစ္ခုေနာက္ကို
လိုက္ေနရံုနဲ႔ေတာ့ ငါတို႔ရဲ႕ မ်ားစြာေသာ လူမႈ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းနိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ျပႆနာကို ခ်ဥ္းကပ္တဲ့ နည္းလမ္းကို နားလည္ဖို႔ဟာ ျပႆနာကို နားလည္ဖို႔ထက္ အမ်ားၾကီး ပိုျပီး
အေရးၾကီးပါတယ္။
ကေလးေတြဟာ မိဘေတြ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြနဲ႔ ဘုရားသခင္ကို
ေၾကာက္စိတ္မရွိေတာ့ဘူး ဆိုရင္ ဆရာကိုယ္တိုင္က အေၾကာက္တရား မရွိေတာ့လို႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အေၾကာက္တရားရဲ႕ သားေကာင္ မျဖစ္တဲ့ ဆရာေတြကို ရွာရတာ အခက္အခဲ တစ္ခုပါပဲ။ အေၾကာက္တရားဆိုတာ
အေတြးအေခၚေတြကို ေဘာင္ခတ္ပစ္ပါတယ္။ စြန္႔ဦးတီထြင္ခ်င္စိတ္ေတြကို ကန္႔သတ္ပစ္ပါတယ္။
ေၾကာက္ေနတဲ့ ဆရာ တစ္ေယာက္ဟာ အေၾကာက္တရားကင္းတဲ့၊ နက္နဲတဲ့ အႏွစ္သာရကို လက္ဆင့္ကမ္းနိုင္မွာ
မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ ေကာင္းမႈလိုပဲ အေၾကာက္တရားကလည္း ကူးစက္လြယ္ပါတယ္။
သူကိုယ္တိုင္က အတြင္းစိတ္မွာ ၾကိတ္ေၾကာက္ေနတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ဟာ သူ႕ေက်ာင္းသားေတြကို အဲဒီအေၾကာက္တရားကို
လက္ဆင့္ကမ္းေတာ့မွာပါ။ ေရာဂါကူးစက္မႈကေတာ့ ျမင္ခ်င္မွ ျမင္ရမွာပါ။
ဆိုၾကပါစို႔။ ဥပမာအားျဖင့္ ဆရာတစ္ေယာက္ဟာ
အမ်ားအျမင္ကို ေၾကာက္ေနျပီ ဆိုရင္ေပါ့။ သူဟာ သူ႕အေၾကာက္တရားရဲ႕ မူမမွန္မႈကို ျမင္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါေပမယ့္ ေက်ာ္လြန္နိုင္မွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ သူဘာလုပ္မွာလဲ။ အနည္းဆံုးေတာ့
သူ႔ကိုယ္သူ အသိေပးနိုင္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေၾကာက္စိတ္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဖြင့္ဟ ဝန္ခံျပီး
ကေလးေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးျပီး အေၾကာက္တရားဆိုတာကို ကေလးေတြ နားလည္လာေအာင္ ကူညီလို႔ရပါတယ္။
ျဖဴစင္ရိုးသားတဲ့ နည္းလမ္းဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို သူတို႔အခ်င္းခ်င္းေရာ၊ ဆရာနဲ႔ပါ ပြင့္လင္းလာေအာင္
တြန္းအားေပးနိုင္ပါတယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္ကို လြတ္လပ္မႈ ေပးဖို႔ဆိုရင္
ပညာသင္ၾကားသူ ကိုယ္တိုင္က အဲဒီေရာဂါ လကၡဏာေတြကို သိရပါမယ္။ လြတ္လပ္မႈရဲ႕ ျပည့္ဝတဲ့
အႏွစ္သာရကို သိရပါမယ္။ ဥပမာေတြ ထပ္တလဲလဲျပဳမႈေတြဟာ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔မွ လြတ္လပ္မႈကို ေဆာင္က်ဥ္းမလာနိုင္ပါဘူး။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွာေဖြမႈနဲ႔ သိျမင္မႈမွာသာ လြတ္လပ္မႈဟာ တည္ရွိတာပါ။
