ငါတို႔ေတြဟာ အခ်ိန္အားတိုင္း ပူေဖာင္းေတြမႈတ္ျပီး ေဝၾကတယ္။
ပူေဖာင္းအတြင္းကတိမ္ေတြဟာ ငါတို႔ပါးစပ္ေတြကို ပြင့္ေစတယ္။
ပန္းခ်ီကားကို ေဇာက္ထိုးထားလိုက္ေတာ့
ေျမၾကီးေပၚက သစ္သီးေတြဟာ အပင္ဆီ ျပန္ေၾကြက်။
ကမ္းေပၚျပန္တက္လာတိုင္း တျခားကမာၻက ေတးသြားတခု၊
စိတ္ကူးေရွ႕ေမွာက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုက္ေရာက္တဲ့ လွ်ပ္စစ္ရထား။
ၾကက္ဥေပၚ အေတာင္ပံေတြ ေဘာပင္လ္နဲ႔ ဆြဲၾကတယ္။
သခ်ၤာသေကၤတပံုစံပူေဖာင္းေတြဟာ ငါတို႔အၾကိဳက္ဆံုးအမ်ိဳးအစား။
ငွက္က ရထားၾကိတ္လို႔ ေသသြားျပီ။
ငွက္ေမႊးနဲ႔ ငွက္ေသြးေတြကေတာ့ ရထားသံလမ္းေပၚမွာ ခုန္ေနတုန္း။
ေလထုဟာ ပူေဖာင္းထဲမွာ သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္စြာ။
လူ႔အာခံတြင္းနံ႔ေတြနဲ႔ သင္းပ်ံ႕စြာ ေကာင္းကင္ဘံု။
ပူေဖာင္းကိုခ်ည္တဲ့အပ္ခ်ည္ၾကိဳးဟာ ၾကက္ဥျပဳတ္ကို ျခမ္းဖို႔
သြားၾကားထိုးဖို႔ စသျဖင့္လည္း အသံုးဝင္တယ္။
ပူေဖာင္းေတြထည့္ထားတဲ့အိတ္ဟာ ေလးလံတယ္။
ငါတို႔ကေတာ့ တလွည့္စီ လုသယ္ၾကတယ္။
ငါတို႔ေဝခဲ့တဲ့ ပူေဖာင္းတလံုး၊ ငါတို႔ကို ျပန္လာေဝေတာ့
မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ေတြနဲ႔ကေလးေတြလို ငါတို႔မွာ ရီလိုက္ၾကရတာ။
ခဲဆံ အေခါင္းအဝိုင္းကိုျမင္ရဖို႔
ခဲတံကို ခၽြန္မွျဖစ္မွာ။
ရွိန္ဝါ
၂၀၁၆ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၉
No comments:
Post a Comment