ပထဝီ ညံ့ရာကစလို႔

·                     ေသာၾကာေန႔ဟာ ညဝတ္အကၤ် ီ ျဖစ္တယ္။ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့

ခရုေတြကို သနားလို႔ ပင္လယ္ေတြကို တဂၽြမ္းဂၽြမ္း တက္နင္းပစ္လိုက္တယ္။

အမိုက္ေမွာင္ထဲ တိုးဝင္ဖို႔ ရႈခင္းေကာင္းေကာင္း ျပတင္းေပါက္ေတြ

လိုအပ္တာပဲလား။ ေသာ့ေပးလိုက္တယ္။ ဘယ္ကို ဖြင့္ရမလဲ မေျပာဘူး။

ဟင္းသီးဟင္းရြက္ထဲက ပိုးေကာင္ေတြရဲ႕ အက။ ယမန္ႏွစ္က တိုင္းထြာခ်က္

မ်ားအရ ဤကဗ်ာအား အပိုဒ္ခြဲလိုစိတ္ ရြာရန္ ရြာႏႈန္း ၆၀ ျဖစ္ပါသည္။

·                     ဖုန္းခြက္ထဲ အေဖ့အေနာ္တကာအေရာ္တေကး သတင္း

ၾကားျပီး ကတည္းက ဒီေဆးလိပ္ျပာ ဘယ္မွာ သြားေျခြရမလဲ မသိေတာ့။

မိုးေမွ်ာ္စာအုပ္ေတြထဲ ေရႊ႕ေျပာင္းဝိဘတ္ေလးေတြ ညပ္ကုန္တယ္။

ပလက္ေဖာင္းေပၚ လွမ္းထားတဲ့ ေသာၾကာေတြကို အခုမွ ရုပ္ျဖစ္တယ္။

မိုးစက္ တစ္စက္နဲ႔ တစ္စက္အၾကား အကြာအေဝးက 2.4 cm တိတိ။

ဂ်ပန္က ဘီစကစ္ဟာ သာေကတမွာ လာခ်ိဳေနတယ္။ ဇာတ္အိမ္နာက်င္ေစရန္

ၾကမ္းခင္းေၾကြျပားႏွင့္ ညီမေလးရဲ႕ ဆက္စပ္မႈယုတၱိကို ရွာေဖြတင္ျပပါ။

ငါ့အိပ္ရာနိုင္ငံေတာ္ထဲ ေစာင္ေတြ၊ ေခါင္းအံုးေတြ

·                     ကို လြတ္လပ္ခြင့္ အျပည့္ေပးထားတယ္။ ငါ မသိမ္းပိုက္ရေသးတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္

ပတ္ေခြေနတဲ့ ေျမြစိမ္းျမီးေျခာက္ၾကီးကို ဘယ္အလံတိုင္နဲ႔ ထိုးကင္စားရမလဲ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူကုန္ကူးျခင္းဟာ တရားဝင္ျဖစ္ျပီးသား။

ေလွကားက တက္လာတာ ေသာ့ခေလာက္ထဲ ထိုးစိုက္ဆင္းဖို႔ပဲ။

ဆီပူလာလွ်င္ ဒယ္အိုးထဲ တီဗီကို ထည့္ပါ။ စားခ်င္စဖြယ္ နိုင္ငံတကာ

အသံတေထာင္းေထာင္း ထြက္လာတဲ့ အထိ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ ေစာင့္ပါ။

ၾကိဳးၾကိဳးကုပ္ကုပ္။ မီးေအးဖို႔ ခ်ိတ္ေတြ ေကြးေပးေနရတယ္။

ခန္းဆီးေတြဟာ ဆြဲေဆာင္မႈအရွိဆံုး အမိႈက္ေတြပဲ။

ရွိန္ဝါ

          18 September 2014