လက္ဖက္မစား ကြမ္းမစား သုခဘံု

(၁)

ရုပ္ရွင္ထဲက ကေလးေမြးတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။

ပါရမီကုသိုလ္ထူးကဲလြန္းလို႔သာ ဒုကၡသည္ျဖစ္ရတာ။

တခ်က္ျခစ္၊ တခ်က္ေတာက္ မီးျခစ္ေတြဟာ အလြယ္ဝယ္လို႔ရေနျပီ။

မ်ိဳးရိုးဗီဇေျပာင္းလဲခံလိုက္ရတဲ့ အဆိပ္ရွိ အေလ့က်မိႈေတြ။

တေယာက္ေျခသလံုး တေယာက္ခဲေနတုန္း

ေနလံုးက ထိုးအူတာ ခံလိုက္ရတယ္။

သိေနရျခင္းေတြဟာ မသိနားမလည္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ထူးဆန္းတယ္။

ေက်းဇူးရွင္ ကိုယ္တံုးလံုးနတ္ၾကီးကို ဝတ္လဲေတာ္လိုက္ရံုေပးေနသလို။

ႏြားရိုင္းေတြဟာ ေရွ႕က အဝတ္စအနီကို မျငီးေငြ႕ေသးဘူးလား။

ေသြးဘဏ္တဘဏ္ဘဏ္မွာ ေသြးပုလင္းတလံုးလံုးကေတာ့

လူမသိ သူမသိ က်၊ က် ကြဲေနတာပဲ၊ ေန႔တိုင္း။

(၂)

ညိဳတကြက္ မဲတကြက္ မ်က္ႏွာက်က္ျဖဴျဖဴ။ (ခပ္ညံ့ညံ့ရုပ္ရွင္ထဲကလို)

ေျခရည္ လက္ရည္ေတြဟာ ေစာင္တခုလံုး စိုရႊဲေအာင္ ေပ်ာ္က်လို႔။

တကၽြိကၽြိျမည္ေနတာ နာရီကလား၊ မဲေလးကလား။ (ဒါလည္း ရိုးတာပဲ)

သနပ္ခါးအေဖြးသား နဖူးေလးကို ေမွ်ာ္ေနမိတယ္။ ေရာက္လာတာက

ေဆးနံ႔။ ေခါင္းပါ လႈပ္မရတာ ကံေကာင္းတာပဲ။ (ကံက အျမဲေကာင္းေနတာပဲ)

ေပ်ာ္ခ်င္လို႔ပါ။ တင္ပါးမွာ စူးကနဲ နာပါေစသား။

(၃)

ပန္းကန္ခြက္ေယာက္အလြတ္ေတြကို ေခါက္ျပီး သီခ်င္းဆိုတယ္။

ပါးစပ္ထဲက ဆန္ေစ့ေတြ ထြက္က်လာတယ္ ေရာင္စံု။

ငါတို႔ အၾကိဳက္ဆံုး ကစားနည္းက

အဖိုးရဲ႕ လမ္းေလ်ာက္တုတ္ေထာက္ခဲ့တဲ့ ေနရာတိုင္း

ေျခေထာက္နဲ႔ လိုက္လိုက္နင္းတာပဲ။

ေက်းဇူးတင္စရာအေကာင္းဆံုးက

ငါတို႔ကို လူၾကီးလူေကာင္းျဖစ္ခြင့္ေပးတဲ့ သူေတာင္းစားေတြ။

မျဖစ္မေန လုပ္ၾကရမွာက

ေသနတ္ေပၚ အာပုတ္ရည္ေတြက်ေအာင္ အိပ္ပစ္ဖို႔ပဲ။

ငါ့ကို ကိုယ္ဝန္ရွိေတာ့ (အတိတ္ေကာင္း နိမိတ္ေကာင္း)

အေမဟာ ထံုးစံအတိုင္း ေၾကြကမုတ္ထဲ ေခါင္းထိုးအန္ပစ္တယ္။

အလိုတူတူ မတူတူ ေလလည္တဲ့အနံ႔ဟာ ကိုယ့္ျဖစ္တည္မႈထဲ တန္းကနဲ။

ေနေရာင္ျခည္လို႔ ေရးထားတဲ့ ဦးထုပ္ကိုေဆာင္းျပီး

ငါလည္း ဝင္ေရာက္ကစားခဲ့တယ္။

ေဘးက ရပ္ၾကည့္သူကသာ အေကာင္းဆံုးကစားသမား။

အရင္ဘဝက ခ်ီးေကာင္းေကာင္းမယိုခဲ့လို႔

ဒီဘဝ ေျမၾသဇာညံ့ညံ့မွာ လူျဖစ္ရတာ။

အရည္အေသြး မျပည့္မီတဲ့ ၾကက္ေတြဟာ

ဟင္းအိုးထဲအေရာက္ေနွးတယ္။ ေရာက္ခ်င္မွ ေရာက္မယ္။

ဆရာေက်ာ္ၾကီးလို႔ ေခၚတဲ့ အရူးကို “ဗိုလ္ၾကီး … တိုက္” လို႔ ေအာ္ျပီး

(အေပ်ာ္ေပါ့) ငါတို႔ အပ်င္းေျပ ထြက္ေျပးေနၾကတယ္ အခုထိ။

ထြီစရာရွိတာ ထြီေနဖို႔ပဲ။

ရွိန္ဝါ

၁၆ ဂ်ဴလိုင္ ၂၀၁၅