ပိုလွ်ံေနတဲ့ အဆီအႏွစ္က အရသာ

အဆီျပန္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးအခြံေအာက္က ဝျပဲျပဲ ဝိညာဥ္လက္ပါးေစၾကီးကိုသတ္ျပီး အခ်ဥ္လုပ္စားလိုက္တယ္။

အခ်ိန္တားေဆး ေသာက္ေနရလို႔  အႏၱရာယ္လြယ္လာရတဲ့ ျမင္ျမင္ရာ ဗိုက္ရႊဲနာရီစင္ၾကီး။

အထိုင္မ်ားလို႔ ခါးတုတ္လာတဲ့ ေရႊဖရံုသီးၾကီးကိုလည္း လည္ပင္းညစ္ျပီးစားတဲ့ အဆာသြပ္မ်က္လံုးၾကီး။

အခ်ိဳရည္ကုန္သြားတဲ့ ပီေကဟာ ဝါးလို႔အေကာင္းဆံုးပဲ နားရြက္ရိတြဲၾကီးေရ။

အရသာပါးဝေနလို႔ အရသာမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ ေယာင္းမနဲ႔ ေမႊရမယ့္ မိန္႔ခြန္းေဖာသြပ္ၾကီးလား။

ခြက္ေတာ္ကို လက္ေတာ္နဲ႔ ပြတ္သပ္ရံုနဲ႔ ဂလတ္စ္တန္ဘာရီမွာ ဒ႑ာရီေတြ လွ်ံလန္ကုန္ေတာ့တာပဲ။

ငါးပိတင္လာတဲ့ ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းလံုးဟာ အျမဲစားခ်င္စိတ္ျပင္းျပေနတဲ့ ေရဖ်င္းဆြဲဗိုက္အိုးၾကီးပဲ။

စားေသာက္ပြဲလယ္တင့္ေနဖို႔  ရဲရင့္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းမလုပ္သူ လွ်ာေဖာင္းပြၾကီးရယ္။

ျမင္းေဇာင္းထဲအျမဲေျပာင္းလဲေနတဲ့သမိုင္းျမင္းစာေတြနဲ႔အာဃာတခ်ီးမယိုရေသးတဲ့အတၱေဘာဗိုက္ၾကီးရယ္။

ေအာက္ဆီဂ်င္ေလး တစ္စႏွစ္စ ရရံုနဲ႔ အဲဒီ နလပိန္းတံုးႏွာေခါင္းၾကီး ရႈံ႕ခ်ီႏွပ္ခ်ီ ပြလန္၊ မီးပံုးပ်ံေတာ့တာပဲ။

တဏွာဖုထစ္ေခါက္တြၾကီးေတြ မေပၚေအာင္ က်စ္ထုပ္ထားရတဲ့ စီးကပ္က်ပ္ေတာင့္ ႏႈတ္ခမ္းထုပ္ေတြပဲ။

မင္းတို႔ အဆီပိုေတြ က်ဆံုးပါေစ။

မင္းတို႔ ေလဥဥေနတာေတြ က်ဆံုးပါေစ။

မင္းတို႔ ဆာဒါးဟင္းခ်ိဳခြက္ေတြ ေမွာက္က်ပါေစ။

(ကိုယ္စားခ်င္တာကိုမွ မေကၽြးရင္ လက္ကို ကိုက္ပစ္နိုင္ရမယ္။)

ရွိန္ဝါ

26 January 2015